Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Απρόσμενοι σύμμαχοι για την Ελλάδα

Από τον "Κόσμο του Επενδυτή", 25.6.2011

Επιτέλους ξυπνάνε! Για τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και ευρωπαϊκής αριστεράς ο λόγος, που δείχνουν τώρα να βγαίνουν κάπως, για πρώτη φορά, από την πολύχρονη “χειμερία νάρκη” τους, κινητοποιούμενες από την ανάγκη να αποτρέψουν, για δικούς τους λόγους, μια ενδεχόμενη καταστροφή της Ελλάδας και, δι’ αυτής, της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Ιστορική εξέλιξη που έρχεται, και αυτή, να συμβάλλει στη σημαντικότατη πλέον αύξηση διαπραγματευτικής ισχύος, που προσφέρει αντικειμενικά στην Αθήνα ο ρόλος της ως καταλύτη της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Εφόσον χρησιμοποιηθεί υποκειμενικά, γιατί, μη χρησιμοποιούμενος, έχει αντίστροφο αποτέλεσμα.Ιστορική επίσης γιατί υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι, η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με έδρα εκτός και ισχυρά ερείσματα εντός ηπειρωτικής Ευρώπης, παίζει με την ιδέα να χρησιμοποιήσει την κρίση για τη διάλυση του ευρώ και της ΕΕ, σε μια παγκόσμια, ταυτόχρονη “επίθεση”, με μεθόδους blitzkrieg, που περιλαμβάνει την ανανέωση μεγάλων πολεμικών σχεδίων στη Μέση Ανατολή κατά του Ιράν (που ήδη προετοιμάζουν οι εξελίξεις σε Λιβύη και Συρία) και την προσπάθεια ανατροπής του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία. Αποφασιστικά υπέρ της διαγραφής ελληνικού χρέους τάχθηκε με δηλώσεις του ο Oskar Lafontaine, πρώην ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πρώην Υπουργός Οικονομικών και νυν ηγέτης του ριζοσπαστικού “Αριστερού Κόμματος”. Υπέρ μιας “πραγματικής διαγραφής ελληνικού χρέους” και μιας “ασπίδας διάσωσης” επισφαλών τραπεζών, ετάχθη και ο σοσιαλδημοκράτης πρώην Υπουργός Οικονομικών και πιθανός μέλλων Καγκελλάριος Πέερ Στάινμπρουκ. “Mια ήπια ανδιάρθρωση μέσω επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ή μείωσης των επιτοκίων θα δώσει μόνο μια μικρή ανάσα”, υπογραμμίζει ο Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, για τον οποίο “χωρίς διαγραφή χρεών, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από τις συμφορές της”. Υπέρ της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, ιδίως αν οδηγηθεί σε στάση πληρωμών, ετάχθη με δραματική έκκληση ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Καγκελλάριος και μια από τις σημαντικότερες μορφές της μεταπολεμικής Ευρώπης Χέλμουτ Σμίτ, που υπερασπίζεται, με άρθρο του στην Tσάιτ την Ελλάδα, κοιτίδα, όπως γράφει, πιο περήφανος και ενσυνείδητος για μας από εμάς, των ιδεών της Δημοκρατίας, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Χέλμουτ Σμιτ ζητά από την Ευρωπαϊκή ¨Ενωση να καταρτίσει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας που να ακολουθεί βασικούς άξονες όπως “απασχόληση, παραγωγικότητα, λαϊκό εισόδημα”. Ο Σμιτ προτείνει μάλιστα, αλλά και ο Σόιμπλε, ένα πρόγραμμα παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο, που θα καταστήσει εξαγωγέα ρεύματος την Ελλάδα. Αρχίζουν δηλαδή εμπειρικά, συνειδητοποιώντας το βάθος της κρίσης και την πιθανότητα να οδηγήσει την Ελλάδα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, να σκέφτονται σε πιο κεϋνσιανούς, “βιομηχανικούς”, “παραγωγικούς”, μη “χρηματιστικούς” όρους.‘Eντονη κριτική στην ασκούμενη και προτεινόμενη ευρωπαϊκή πολιτική άσκησαν επίσης, με κοινή δήλωσή τους, Γερμανοί και Γάλλοι σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, αν και δεν θέτουν, όπως θα υπαγόρευσε η λογική, στο κέντρο της έκκλησής τους, άμεσα και συγκεκριμένα το ελληνικό θέμα, περιοριζόμενοι σε έμμεση και γενική περιγραφή, που περιλαμβάνει πάντως την πρόταση για ευρωoμόλογα και αναπτυξιακές προτάσεις. Ριζοσπαστικές θέσεις εδώ και καιρό υιοθετούν εξάλλου δύο ιστορικές μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και πρώην Πρωθυπουργοί, ο Γάλλος Λιονέλ Ζοσπέν και ο Πορτογάλλος Μάριο Σοάρες. Ο τελευταίος είχε μάλιστα καλέσει, πριν τις τελευταίες εκλογές, σε ενιαίο μέτωπο αντίστασης στις γερμανικές πιέσεις τις τρεις τότε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Νότιας Ευρώπης. ‘Εντονη κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της Ελλάδας άσκησε εκ νέου ο Πράσινος ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Mπεντίτ, που εγκάλεσε Βερολίνο και Παρίσι για πιέσεις στην Αθήνα να αγοράσει οπλικά συστήματα και υπογράμμισε την οργανική σχέση ελληνικής και ευρωπαϊκής διαφθοράς και “κλεπτοκρατίας”. Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, υπενθυμίζοντας στους Ευρωπαίους ότι παίζουν ενδεχομένως με τη φωτιά και φέρνοντας το πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα με την πρόταση Γιουνκέρ για κατάργηση της ελληνικής συμμετοχής στο ΕΣΠΑ.¨Ολοι ξέρουν πια το πρόβλημα. Ακόμη και ο αμερικανός Υπουργός Οικονομικών Τίμοθυ Γκάιτνερ, βετεράνος κι αυτός της Goldman Sachs, προτίμησε να μη θέσει ο ίδιος σε αμφισβήτηση το προσωπικό του κύρος. Ερωτηθείς, σε εκδήλωση της Wall Street Journal, αν κάτοχοι ελληνικών ομολόγων πρέπει να υποστούν “κούρεμα” ή ζημιές στην επένδυσή τους, προτίμησε να πει “δεν υπάρχει εύκολη απάντηση”. Για να ζητήσει όμως η ¨Αγκελα Μέρκελ αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να το ζητήσει πρώτα η Αθήνα, υπογραμμίζουν γερμανικοί οικονομικοί παράγοντες. Υπό τον τίτλο “Eξουσία των Ραντιέρηδων” ο Πωλ Κρούγκμαν διερωτάται από τις στήλες των New York Times, τι βρίσκεται πίσω από την παράλυση της οικονομικής πολιτικής σε Ευρώπη και ΗΠΑ, για να απαντήσει:“Η ανταπόκριση στην πίεση ομάδων συμφερόντων. Συνειδητά ή όχι, οι διαμορφωτές πολιτικής εξυπηρετούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των ραντιέρηδων – αυτών που βγάζουν πολύ χρήμα από περιουσία, που δάνεισαν πολύ χρήμα στο παρελθόν, συχνά αφρόνως, αλλά προστατεύονται τώρα από τις απώλειες εις βάρος όλων των άλλων”. Kαι το άρθρο του διαπρεπούς οικονομολόγου καταλήγει:“Φιλικές προς τους πιστωτές πολιτικές καταστρέφουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευθούν οι ραντιέρηδες από κάθε απώλεια, επιβάλλει πολύ μεγαλύτερες απώλειες σε όλους τους άλλους. Ο μόνος δρόμος προς αληθινή ανάκαμψη είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι”. Είναι όμως προφανές ότι κανείς δεν θα σταματήσει να παίζει το παιχνίδι, αν δεν αναγκαστεί να σταματήσει. Κι ο ¨Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που μόνο ¨Αγιοι δεν εμπλέκεται στην υπόθεση που εξετάζουμε. Αντικειμενικά, η ελληνική εξέλιξη, χωρίς να κάνει τίποτα η Αθήνα, δημιουργεί τεράστια πίεση σε όλο το διεθνές σύστημα. Το σύστημα θα τη διοχετεύσει στον πιο αδύνατο κρίκο. Θα συντρίψει δηλαδή την Ελλάδα, για να μη τεθεί σε κίνδυνο η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, εκτός αν η Ελλάδα βρει τη δύναμη να πει σταματήστε, δεν υποχωρώ ούτε εκατοστό πιο πέρα. Οπότε θα αναγκαστούν να πιέσουν άλλους, εν προκειμένω τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Το ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό το δείχνει και η αξιοσημείωτη δήλωση διευθυντικών στελεχών πενήντα από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ευρώπης, που δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στη γαλλική Monde και τη γερμανική οικονομική Χάντελσμπλατ, καλώντας να αντιμετωπισθεί η ελληνική κρίση, υπογραμμίζοντας τη σημασία του ευρώ και της ΕΕ και, ουσιαστικά, επιχειρώντας να θέσει φραγμό στα παιχνίδια με την ευρωπαϊκή ιδέα.Είναι μια ιστορική δήλωση, στο μέτρο που επί δεκαετίες, το βιομηχανικό κεφάλαιο υποχωρούσε διαρκώς απέναντι στο χρηματιστικό, αλλά και γιατί η κρίση μπορεί να ενεργοποιήσει ή να χρησιμοποιηθεί για να εντείνει τις φυγόκεντρες, διαλυτικές τάσεις στην ΕΕ. Το βλέπουμε στη χονδροειδή προσπάθεια του Spiegel να υπονομεύσει το ευρώ τοποθετώντας τους Γερμανούς κατά “λάθος αντιπάλου”. ‘H στον τύπο της Μεγάλης Βρετανίας, μιας χώρας που ουδέποτε πολυχώνεψε την ευρωπαϊκή ιδέα και είναι σήμερα ο κατεξοχήν Δούρειος ‘Iππος των χρηματιστών στην Ευρώπη. Το ζητάει όμως ίσως, κι αυτό είναι πιο σοβαρό, και η ίδια η αμερικανική οικονομία, που κινδυνεύει με σοβαρή μείωση της χρηματοδότησής της, αν δεν αποκατασταθεί η παγκόσμια νομισματική κυριαρχία του δολλαρίου. ‘Iσως, η υπόθεση Στρως-Καν δεν είναι άσχετη με σοβαρές συγκρούσεις για το παγκόσμιο νόμισμα και σχεδιασμούς για τη Μέση Ανατολή. Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν ενεργοποιηθούν σενάρια διάλυσης της ΕΕ, θα εξασθενήσουν αναπόφευκτα τον ρόλο κεντρικών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Θα “πολώσουν” επίσης περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες προς εξωευρωπαϊκές δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή θα πολλαπλασιασθεί η σημασία του νέου ισραηλινού στρατηγικού σχεδίου για τη δημιουργία “ζώνης επιρροής”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο ανώτερου κυβερνητικού παράγοντα στην Αθήνα, που επιχειρείται να περιλάβει Κύπρο, Ελλάδα, να μπει στα Βαλκάνια και να “κυκλώσει” τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τον Καύκασο.