«Στην Αμερική ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί συμφωνούν σε κάτι που δεν έχει, δυστυχώς, γίνει ''κτήμα'' των ευρωπαίων πολιτικών – ότι δεν αποτελεί πακέτο διάσωσης ένα μεγάλο δάνειο που δίνεται υπό τον όρο να μειωθούν τα έσοδα της πολιτείας, του δήμου, του κράτους (κάτι που προκύπτει αβίαστα από την σκληρή λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία κλπ)» , αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενος στη δεύτερη βασική διαφορά που διαπιστώνει, λέει πως «είναι ότι οι βασικές ανάγκες των κατοίκων δεν θα βαρύνουν την υπό πτώχευση αρχή. Τα επιδόματα ανεργίας θα τα πληρώνει η Ουάσινγκτον. Το ίδιο ισχύει για τις ελάχιστες συντάξεις των ηλικιωμένων καθώς και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Έργα υποδομών θα συνεχίσουν να γίνονται και πάλι με ομοσπονδιακά κονδύλια τα οποία βέβαια δεν θα προστίθενται στο χρέος της δοκιμαζόμενης τοπικής κοινωνικής οικονομίας. Όπερ μεθερμηνευόμενον, οι φόροι δεν εκτοξεύονται στα ύψη σε μια απέλπιδα προσπάθεια (α λα ελληνικά) να πιαστούν οι «στόχοι», να αποπληρωθούν οι πιστωτές κλπ κλπ».
«Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ δεν υποφέρουν. Και βέβαια υποφέρουν. Και βέβαια βλέπουν την πόλη τους να µαραζώνει, τα νέα παιδιά να φεύγουν, την δυναµική της κοινωνίας να εξατµίζεται. Όµως, η ελπίδα δεν έχει πεθάνει. Και δεν έχει πεθάνει επειδή, πρώτον, οι ιθύνοντες είχαν την σοφία να πουν την αλήθεια: Δυστυχώς επτωχεύσαµεν και οι πιστωτές της πόλης µας θα χάσουν ένα µεγάλο µέρος των δανεικών που της έδωσαν. Και δεύτερον, επειδή οι ΗΠΑ διαθέτουν έναν πολιτικό µηχανισµό ανακύκλωσης οικονοµικών ζηµιών και πλεονασµάτων που υπερβαίνει την αγορά (ιδίως την τραπεζική) και στέλνει, µέσα από το φορολογικό σύστηµα και το σύστηµα πρόνοιας, ένα µέρος των κερδών που παράγονται σε πλεονασµατικές περιοχές, όπως η Ν. Υόρκη, στις χειµαζόµενες πολιτείες.
Αυτός είναι ο λόγος που κανένας Αµερικανός, ακόµα και ο θυµωµένος κάτοικος του Ντιτρόιτ, δεν στρέφει τον θυµό του προς την Ένωση, προς τις ΗΠΑ – την ώρα που οι θεσµοί της «ενωµένης» Ευρώπης, εξ αιτίας της παταγώδους αποτυχίας τους, αντιµετωπίζονται από τους Ευρωπαίους, ελλειµµατικούς και πλεονασµατικούς, µε την περιφρόνηση που τους αξίζει» καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.