Ανάγκη να διαμορφώσουμε σαφή και ολοκληρωμένη εικόνα του χώρου των διεθνών οικονομικο-πολιτικών εξελίξεων και να γνωρίσουμε πώς σκέπτονται και ενεργούν οι «παίκτες» του, ώστε να βοηθηθούμε στην ανάλυση και τη μορφοποίηση προτάσεων για χάραξη και άσκηση εθνικής πολιτικής εξόδου από την κρίση
Όσο διορατικός και να ήταν, ο Μαρξ δεν ήταν δυνατόν να έχει προβλέψει τα πάντα. Αρκεί ότι προ-είδε το μεγαλείο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και την άκρα δυστυχία που αυτή παρήγαγε. Την τάση του καπιταλισμού να παραγάγει πρωτόγνωρο πλούτο, και συνάμα πρωτόγνωρη φτώχεια. Την τάση της ανθρωπότητας να κατασκευάζει μηχανήματα με την δύναμη να παράγουν εκ μέρους μας τα πάντα αλλά, την ίδια στιγμή, και την έφεσή μας να μετατρεπόμαστε όλοι μας, εργαζόμενοι και εργοδότες, σε αλλοτριωμένους σκλάβους των τεχνολογικών δημιουργημάτων μας.
Αυτό που δεν είδε ο Μαρξ ήταν το φαινόμενο μιας Microsoft ή μιας Apple. Εξηγούνται άραγε τα κέρδη αυτών των δύο κολοσσών με την θεωρία του Μαρξ; Μεταφράζονται εύκολα στην υπεραξία των εργαζόμενων αυτών των δύο επιχειρήσεων; Σε καμία περίπτωση. Ο Μαρξ υπέθετε ότι όλες οι επιχειρήσεις λειτουργούν σε απόλυτα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Ότι οι καινοτομίες τους αντιγράφονται άμεσα και δεν δύνανται να πουλάνε τα προϊόντα τους πιο ακριβά από τους ανταγωνιστές τους. Με άλλα λόγια, ο Μάρξ έστρεφε την κριτική του σε μια ιδεατή, πλήρως, ανταγωνιστική έκφανση του καπιταλισμού. Δεν ασχολήθηκε με την περίπτωση μια πιθανής Microsoft ή μιας Apple επειδή πίστεψε ότι ο ανταγωνισμός θα έριχνε όλα τα τείχη του προστατευτισμού. Σφάλμα ολκής. Το αντίθετο συνέβη. Εταιρείες όπως η Microsoft και η Apple όχι μόνο κατάφεραν να υψώσουν νέα τείχη προστατευτισμού, αλλά και να ιδιωτικοποιήσουν αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε «γενική διανόηση», την συλλογικά δηλαδή παραχθείσα γνώση μιας παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Το κάθε iPhone, το κάθε πρόγραμμα Windows, εμπεριέχει γνώση παραχθείσα από εκατομμύρια άτομα τα περισσότερα από τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την Microsoft ή την Apple. Οι καλές αυτές εταιρείες, όπως περίπου η British East India Company πριν αιώνες μονοπώλησε το εμπόριο της Ευρώπης με την Άπω Ανατολή, μονοπωλούν την γνώση που έχουν παράξει μάζες επιστημόνων και μη.
Αυτή την ιδιωτικοποίηση δεν την είχε φανταστεί ποτέ ο Μαρξ (πως θα μπορούσε άλλωστε;). Κι όμως, αυτή η ιδιωτικοποίηση βρίσκεται σήμερα στο κέντρο της διανομής του παγκόσμιου εισοδήματος. Ένα iPhone παράγεται στην Κίνα από την Ταϊβανέζικη Foxconn, στα εργοστάσια της οποίας εργάζονται χιλιάδες κινέζοι υπό οικτρές συνθήκες. Η Foxconn χρεώνει την Apple περί τα 80 δολάρια για κάθε συσκευή, την οποία μετά πουλάει η Apple για 700 δολάρια. Να το πω απλά: Ο ίδιος ο Μαρξ θα κατέληγε ότι η ανάλυσή του δεν αρκεί για να εξηγήσει τι γίνεται.
Ο καπιταλισμός που μελετούσε ο Μαρξ είχε ως κύριο πρωταγωνιστή έναν επιχειρηματία-ιδιοκτήτη που επένδυε δανεικά χρήματα στο εργοστάσιο και παρακρατούσε ό,τ κέρδη ένιωθε ότι μπορούσε να αφαιρέσει από τις επενδύσεις της επόμενης χρονιάς. Σήμερα, ο επιχειρηματίας είναι ένας απλός manager που «τρέχει» την επιχείρηση ουσιαστικά για λογαριασμό τραπεζών οι οποίες με την σειρά τους διοικούνται από managers (στους οποίους δεν ανήκουν οι τράπεζες). Σε αυτή την νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, η βασική πηγή πλούτου δεν είναι απλώς η υπεραξία που παράγουν οι προλετάριοι, αλλά οι υπερμισθοί των managers. Μισθοί ασύλληπτα υπεράνω του όποιου μεγέθους θα αντανακλούσε την «παραγωγικότητά» τους. Υπερμισθοί που διαχέονται προς τα κάτω, στα χαμηλότερα κλιμάκια του λεγόμενου middle management, έτσι ώστε να επιβάλλεται ένα καθεστώς «συνενοχής» μεταξύ κατεργαραίων διαφορετικού βεληνεκούς.
Αν ζούσε ο Κάρολος σήμερα, αυτή την διαδικασία θα μελετούσε. Το πως η υπεραξία παράγεται όλο και πιο πολύ στην Κίνα, στην Αφρική, στην Ινδία, ενώ στην Δύση όλοι, όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό, εισπράττουν υπερμισθούς – δηλαδή μισθούς που, στην γλώσσα του Μαρξ, ξεπερνούν κατά πολύ την αξία της εργασίας-δραστηριότητάς τους.
Οι εγχώριοι Μαρξιστές
Όταν γύρισα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 2000, η πρώτη μου απογοήτευση ήρθε από τους αυτο-προσδιοριζόμενους ως μαρξιστές φοιτητές μου. Θυμάμαι ατέλειωτες συζητήσεις, που με γέμιζαν απόγνωση, για τα λεγόμενα «εργασιακά δικαιώματα» που, εκείνοι έλεγαν ότι, πρέπει να τους «εξασφαλίζουν» τα πτυχία τους. Τους έλεγα: «Βρε παιδιά, μαρξιστές άνθρωποι είσαστε. Πως είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι το Πανεπιστήμιο μπορεί ΚΑΙ να προσφέρει μαζική και δωρεάν παιδεία ΚΑΙ να σας εξασφαλίσει «εργασιακά δικαιώματα». Αν μπορούσε, αυτό δεν θα σήμαινε ότι ο Μαρξ έλεγε ανοησίες όταν ισχυριζόταν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του, να εκπολιτιστεί, χωρίς να καταργηθεί το μονοπώλιο των λίγων επί των μέσων παραγωγής;» Μόνος μου τα έλεγα, μόνος μου τα άκουγα.
Η τραγωδία της πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας που δηλώνουν μαρξιστές είναι διττή: Από την μία, απέχουν πολύ από την ποιότητα, το ύφος και το ήθος της σκέψης του Μαρξ. Από την άλλη, απέχουν ακόμα περισσότερο από τα ζητήματα που θα απασχολούσαν τον Μαρξ σήμερα, και τα συμπεράσματα που θα έβγαζε.
Ως προς το πρώτο, τον τρόπο με τον οποίο παρερμηνεύουν τον Μαρξ του 19ου αιώνα, είναι ξεκάθαρο ότι οι έλληνες μαρξιστές δεν μοιράζονται με τον «γκουρού» τους το δέος που εκείνος ένιωθε μπροστά στα επιτεύγματα του καπιταλισμού. Επικεντρώνονται στα αρνητικά, μεμψιμοιρώντας, και στρεφόμενοι εναντίον εκείνων που ο Μαρξ θα θεωρούσε θείον δώρον: την παγκοσμιοποίηση, το Διαδίκτυο, τις νέες τεχνολογίες, την τάση του καπιταλισμού να καταστρέφει τις σεμνοτυφίες, την συντήρηση, το παλιό, την υποκρισία. Παράλληλα, αποτυγχάνουν να συλλάβουν την πραγματική κακοήθεια του καπιταλισμού που δεν έχει τίποτα να κάνει με την «αδικία» και την «ανισότητα» αλλά που, σύμφωνα με τον Μαρξ, προκύπτει από τον ανορθολογισμό που γεννά η ιδιωτική εκμετάλλευση συλλογικά παραχθέντων αγαθών (κεφαλαιουχικών και καταναλωτικών).
Ως προς το δεύτερο, τώρα, την αδυναμία τους να σκεφτούν αυτά που θα σκεφτόταν ο Μαρξ σήμερα (εν όψει των νέων δεδομένων), εδώ η κατάσταση φέρνει δάκρυα στα μάτια. Έχετε ακούσει κάποιο από τα κόμματα της Αριστεράς να νοιάζεται για τον τρόπο με τον οποίο η Δύση, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, καρπούται την υπεραξία που παράγει ο ‘Νότος’, μετατρέποντάς την σε υπερμισθούς; Ακούσατε ποτέ να εκφέρεται, από την Αριστερά, μια ανάλυση της μετά το 2008 ελληνικής κατάστασης όπου να τίθεται επί τάπητος η ανικανότητα της χώρας τόσο να παράγει (παραδοσιακή κατά Μαρξ) υπεραξία όσο και να καρπούται υπερμισθούς; Όχι, δεν ακούσατε.
Αυτό που ακούσατε, ουσιαστικά, είναι η απαίτηση οι έλληνες εργαζόμενοι να εισπράττουν κι αυτοί υπερμισθούς - μιας και η βιομηχανία μας δεν παράγει αρκετή υπεραξία από την οποία να διεκδικήσουν ένα μέρος. Αυτό που ακούσατε είναι καταγγελίες περί της αδικίας των Μνημονίων και περί της όλο και μεγαλύτερης απόσπασης υπεραξίας των εργαζόμενων (όταν αυτή δεν υφίσταται πλέον). Όσο δε για το τι πρέπει να γίνει, μεγάλο μέρος της Αριστεράς απαντά: Επιστροφή στην αυτάρκεια. Έξοδο από το ευρώ. Έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος στην παγκοσμιοποίηση. Τείχη γύρω από την χώρα που να εμποδίζουν τις εισαγωγές.
Ερωτώ λοιπόν: Με πόσες στροφές νομίζετε ότι περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του ο Μαρξ στον τάφο του στο Highgate όταν «ακούει» τους έλληνες μαρξιστές να λένε τέτοια πράγματα; Η δική μου εκτίμηση είναι: με περίπου 12000rpm!
Επίλογος
Με αυτό το άρθρο κλείνει ένας κύκλος. Ένας κύκλος που προσπάθησε να αναδείξει την ιδεολογική ασυνέπεια και των τριών μεγάλων ιδεολογικών ρευμάτων που κυριαρχούν στην πολιτική σφαίρα, και τα οποία θα κονταροκτυπηθούν (με διαφορετικά κομματικά περιτυλίγματα) στις επικείμενες εκλογές. Είδαμε ελευθεριάζοντες που υποστηρίζουν την μεγαλύτερη και πιο τοξική κρατική παρέμβαση στην ιδιωτική οικονομία (τα δάνεια των Μνημονίων). Γνωρίσαμε Κευνσιανούς που υποστηρίζουν ότι, εν καιρώ βαθιά ύφεσης, η ανάπτυξη θα έρθει μειώνοντας δημόσιες δαπάνες και μισθούς. Καταλήξαμε σε Μαρξιστές που, ουσιαστικά, υπερασπίζονται το δικαίωμα των ελλήνων εργαζόμενων να ζουν ως ραντιέρηδες (εισοδηματίες), ξεζουμώντας την υπεραξία «άλλων» τριτοκοσμικών, ξένων.
Στόχος μου, επαναλαμβάνω, δεν ήταν να επιχειρηματολογήσω υπέρ της ιδεολογικής και θεωρητικής καθαρότητας. Προσωπικά μιλώντας (επειδή, εδώ στο τέλος, δεν με πειράζει να δηλώσω την δική μου ταυτότητα), κατανοώ τον καπιταλισμό διαβάζοντας Μαρξ (και συγκεκριμένα τον Πρόλογο στην Εισαγωγή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ΚΑΙ την 18η Brumiere του Louis Bonaparte), Keynes (όχι τόσο την Γενική Θεωρία αλλά τα αριστουργηματά του World Economic Outlook, The Economic Consequences of the Peace και το Treatise on Money) και Hayek (Economics and Knowledge). Όχι, στόχος μου ήταν να καταδείξω πως, στην Ελλάδα, μια από τις εκφάνσεις (και αιτίες) της Κρίσης είναι ότι τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα δεν είναι καν ειλικρινή με τον εαυτό τους.
Μετά τους Δεσμευμένους Ελευθεριάζοντες και τους Συνθηκολογημένους Κευνσιανούς (βλ. εδώ για τοΜέρος Β), σήμερα ήρθε η σειρά των εγχώριων μαρξιστών που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έκαναν τον Καρλ Μαρξ να βγει από τα ρούχα του – ακριβώς όπως οι Δεσμευμένοι Ελευθεριάζοντες θα εκνεύριζαν τον γκουρού τους Friedrich von Hayek, και οι Συνθηκολογημένοι Κευνσιανοί τον John Maynard Keynes.
Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να θυμίσω τον σκοπό αυτών των τριών άρθρων: Να εξετάσουν κατά πόσον οι έλληνες διαμορφωτές της κοινής γνώμης (πολιτικοί, επιστήμονες, σχολιαστές) είναι συνεπείς με τις αρχές, και την ιδεολογία, που οι ίδιοι δηλώνουν ότι έχουν. Στόχος μου δεν είναι να αμφισβητήσω τον νεοφιλελευθερισμό, τον Κευνσιανισμό ή, σήμερα, τον Μαρξισμό. Στόχος μου είναι να καταδείξω τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχοι εκπρόσωποι, στην Ελλάδα, αυτών των τριών ιδεολογικών ρευμάτων πέφτουν σε αντιφάσεις με αυτά που οι ίδιοι λένε ότι πιστεύουν. Πολλοί μου λέτε: Και γιατί πρέπει κάποιος σώνει και καλά πρέπει να είναι «πιστός» στο ιδεολόγημά του; Γιατί να μην μπορεί κάποιος να δηλώνει επηρεασμένος από τον Hayek αλλά και να δέχεται κάποια από τα επιχειρήματα του Keynes, ή και του Μαρξ ακόμα, παρόλο που ο Hayek τα απέρριπτε; Συμφωνώ απόλυτα. Όμως, σε αυτή την περίπτωση πρέπει να απαιτήσουμε το εξής: Να μας εξηγήσουν επακριβώς σε ποιο σημείο της ανάλυσης του «γκουρού» τους διαφωνούν με αυτόν, τι αντιπροτείνουν οι ίδιοι, και με ποιο τρόπο εντάσσουν στην ιδεολογία τους τα επιχειρήματα της «άλλης» πλευράς. Από την ποιότητα αυτής της απάντησης εμείς, το «κοινό» τους, θα μπορέσουμε να κρίνουμε το κατά πόσον επρόκειτο για πραγματικά συνεκτική συνθετική σκέψη (που απαιτούν τα νέα δεδομένα και η νέα τους ανάλυση) ή για απλή ασυνέπεια (που επιβάλει το συμφέρον τους στην σημερινή συγκυρία). Ιδίως τώρα που πλησιάζουν εκλογές, εμείς οι εκλογείς έχουμε υποχρέωση να θέτουμε τέτοια αμείλικτα ερωτήματα σε εκείνους που θέλουν να μας εκπροσωπήσουν.
Η συνεισφορά του Μαρξ
Πριν καλά-καλά αναδυθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο Μαρξ είχε διαισθανθεί το μεγαλείο αλλά και τις αντιφάσεις του. To 1848 έγραφε ότι η αστική τάξη «έχει επιτύχει θαύματα πολύ σημαντικότερα από τις Αιγυπτιακές Πυραμίδες, τα Ρωμαϊκά Υδραγωγεία, τις Γοτθικές Μητροπόλεις.» «Δημιούργησε παραγωγικές δυνάμεις πιο γιγάντιες, πιο κολοσσιαίες από εκείνες που είχαν δημιουργήσει όλες οι προηγούμενες γενιές μαζί.» Ο καπιταλισμός «δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να γεννά συνεχείς τεχνολογικές επαναστάσεις ανατρέποντας όχι μόνο τις παραγωγικές δυνάμεις αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις.» Φανταστείτε τι διθύραμβους θα έγραφε σήμερα για το Διαδίκτυο, τις νέες τεχνολογίες, και τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά καταστρέφουν το παλιό και φέρνουν το νέο.
Όταν ο Μαρξ έγραφε την φράση «όλες οι κατεστημένες εθνικές βιομηχανίες έχουν καταρρεύσει, ή καταρρέουν καθημερινά», δεν θρηνούσε για αυτές: χαιρέτιζε την κατάρρευσή τους! Όταν προσέθετε την συναφή φράση πως «στην θέση των παλαιών επιθυμιών, που ικανοποιεί η εγχώρια παραγωγή μιας χώρας, δημιουργούνται νέες επιθυμίες για τα προϊόντα χωρών μακρινών και κλιμάτων εξωτικών», όχι μόνο προέβλεπε πως στο Λονδίνο σήμερα ο μέσος Άγγλος θα καταναλώνει ελαιόλαδο και θα αγοράζει μάνγκο, αλλά και επικροτούσε την παγκοσμιοποίηση αυτή.
Το γεγονός ότι διέκρινε ότι αυτό το θαύμα του καπιταλισμού ερχόταν «πακέτο» με μια σκοτεινή πλευρά, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον θαυμασμό του Μαρξ για τα επιτεύγματά του. Αντίθετα, ο Μαρξ θέλει διακαώς να κρατήσει τα «καλά» του καπιταλισμού,να τον προστατέψει από τους καταστροφείς του (είτε αυτοί είναι αριστοκράτες-ραντιέρηδες που μισούν την επιχειρηματικότητα είτε ρακένδυτοι Λουδίτες που φοβούνται το καινούργιο), αλλά βεβαίως και να ανατρέψει τις αντιφάσεις του.
Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε την αγωνία του Μαρξ, είναι να θυμηθούμε την νουβέλα της Mary Shelley που σκαρφίστηκε τον θρύλο του Dr Frankenstein. Ο ήρωας της Shelley, καλός κ’ αγαθός επιστήμονας, απλά ήθελε να νικήσει τον θάνατο. Όπως ο Προμηθέας μας δώρησε την φωτιά, έτσι κι εκείνος ήθελε, μέσα από την επιστημονική δίοδο, να μας δώσει την Αθανασία, να μας βοηθήσει να μην χρειαστεί ξανά να χάσουμε τους αγαπημένους μας. Όμως, η τεχνολογία τον πρόδωσε. Δημιούργησε ένα τέρας που, τελικά, τον σκότωσε. Αυτός είναι ο φόβος του Μαρξ για τον καπιταλισμό: δημιουργεί καταπληκτικές τεχνολογίες, οικοδομεί αφάνταστες παραγωγικές δυνατότητες, που υπόσχονται να μας απελευθερώσουν από τον ανόητο μόχθο (καθιστώντας μας όλους εν δυνάμει φιλόσοφους σε κάποια Αγορά, όπως της Αρχαίας Αθήνας των ονείρων του), αλλά, εν τέλει, αυτά τα ίδια τα μηχανήματα καταλήγουμε να τα υπηρετούμε όλοι, πλούσιοι και φτωχοί. Καπιταλιστές και προλετάριοι γινόμαστε σκλάβοι των μηχανών που έπρεπε να μας απελευθερώνουν. Του χρήματος που τα λαδώνει. Κι όχι μόνο γινόμαστε σκλάβοι τους, αλλά σκλάβοι που, περιοδικά, δεν έχουν καν το δικαίωμα να... δουλεύουν.
Αυτό είναι το δράμα του καπιταλισμού στα μάτια του Μαρξ. Ότι δημιουργεί ταυτόχρονα συγκλονιστικές δυνατότητες παραγωγής και απελευθέρωσης αλλά, παράλληλα, δημιουργεί και μορφές δυστυχίας που η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναζήσει. Αυτά τα δύο, τον ανείπωτο πλούτο και την αβάσταχτη φτώχεια, τα δημιουργεί η ίδια ακριβώς διαδικασία. Το ερώτημα, λοιπόν, που έθεσε ο Μαρξ στον εαυτό του, και το οποίο προσπαθούσε να απαντήσει μέχρι την τελευταία του στιγμή, ήταν: Πώς μπορούμε να κρατήσουμε την δημιουργική δυναμική του καπιταλισμού, απεμπολώντας τις καταστροφικές (και μάλιστα αυτο-καταστροφικές) τάσεις του;
Ας δούμε όμως τώρα από που προκύπτει η πεποίθηση του Μαρξ για αυτή την τεράστια αντίφαση που θεωρεί ότι χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό. Ο Μαρξ ξεκινά την ανάλυσή του με την εξής υπόθεση: Μόνο η ανθρώπινη εργασία δημιουργεί αξία. Οι μηχανές, η γη, το πετρέλαιο, είναι απλώς πρώτες ύλες. Χωρίς τον ανθρώπινο μόχθο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια στοίβα «υλικών». Άρα, η αξία του κάθε εμπορεύματος, π.χ. του κάθε κινητού, αντανακλά τον ανθρώπινο μόχθο που «σπαταλήθηκε» για την κατασκευή του. Για αυτό, μετά από λίγο καιρό, όταν η παραγωγή αυτοματοποιηθεί, οι ηλεκτρονικές συσκευές φτηναίνουν: επειδή αυξάνεται το ποσοστό συμμετοχής στην παραγωγή τους των άψυχων μηχανών και, παράλληλα, μειώνεται το ανάλογο ποσοστό συμμετοχής της ανθρώπινης εργασίας. Και η αξία της ανθρώπινης εργασίας από τι καθορίζεται;
Εδώ έγκειται η σημαντική αναλυτική συνεισφορά του Μαρξ: το ότι ξεκαθαρίζει την διπλή φύση της εργασίας. Η πρώτη «φύση» της εργασίας είναι εκείνη που αγοράζει ο εργοδότης καταβάλλοντας ένα μισθό – η εργασία-εμπόρευμα, με άλλα λόγια. Η αξία της εργασίας-εμπόρευμα μεταφράζεται, σε όρους χρήματος, στον μισθό. Υπάρχει όμως κι η δεύτερη φύση της εργασίας: η εργασία-δραστηριότητα, ή ο μόχθος, η σκέψη, η δημιουργικότητα, το ταλέντο του εργαζόμενου την ώρα που εργάζεται. Αυτή η δεύτερη μορφή εργασίας δεν είναι εμπόρευμα, δεν αγοράζεται. Είναι όμως «δημιουργική ενέργεια» που εμφυσά αξία στα προϊόντα της επιχείρησης.
Περιληπτικά, οι εργαζόμενοι ζουν πουλώντας την εργασία-εμπόρευμα τους με αντάλλαγμα τον μισθό που αντανακλά την πραγματική αξία αυτού του εμπορεύματος. Όμως, την ώρα της δουλειάς, οι εργαζόμενοι προσφέρουν στην επιχείρηση την εργασία-δραστηριότητα τους, η οποία προσδιορίζει την αξία των παραγόμενων από αυτούς προϊόντων. Για να είναι βιώσιμο το καπιταλιστικό σύστημα, λέει ο Μαρξ, η συνολική αξία της εργασίας-δραστηριότητας (δηλαδή των προϊόντων) πρέπει να υπερβαίνει την συνολική αξία της εργασίας-εμπόρευμα (δηλαδή των μισθών). Αυτή η διαφορά ονομάζεται υπεραξία και παρακρατάται από τον εργοδότη. Με αυτά τα χρήματα, ο εργοδότης αποπληρώνει τα δάνεια του στην τράπεζα και πληρώνει νοίκι στον ιδιοκτήτη του ακίνητου. Τα υπόλοιπα αποτελούν τα κέρδη του επιχειρηματία. Στον βαθμό όμως που ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζει έντονο ανταγωνισμό, αναγκάζεται να τα επενδύσει σε νέα τεχνολογία για να μην μείνει πίσω σε σχέση με τον ανταγωνισμό, για να μην φαλιρίσει στο μέλλον (στην περίπτωση που οι ανταγωνιστές καταφέρουν, με νέες τεχνολογίες, να ρίξουν το κόστος τους κάτω από το δικό του). Έτσι, σύμφωνα με τον Μαρξ, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι εργοδότες ζουν δύσκολα κάτω από το βάρος του ανταγωνισμού: οι εργαζόμενοι φυτοζωούν, εισπράττοντας την πενιχρή αξία της εργασίας-εμπορεύματός τους, ενώ κι οι εργοδότες αναγκάζονται να επενδύουν τα κέρδη τους σε νέα τεχνολογία, υπό τον φόβο ότι θα καταλήξουν κι αυτοί υπάλληλοι άλλων εργοδοτών (σε περίπτωση που οι ανταγωνιστές τους τους ξεπεράσουν σε παραγωγικότητα).
Και πού είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα σύμφωνα με τον Μαρξ έγκειται στο γεγονός ότι αυτή η κοινωνική οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας παραγάγει, με μαθηματική ακρίβεια, Κρίσεις. Για του λόγου το αληθές, να τι έγραφε επί λέξει: «Κρίσεις στην επιχειρηματική δραστηριότητα θέτουν υπό αίρεση, κάθε φορά και πιο απειλητικά, την ύπαρξη ολόκληρης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Στην διάρκεια αυτών των κρίσεων, ανά καιρούς καταστρέφεται όχι μόνο ένα μέρος των παραχθέντων προϊόντων, αλλά και των παραγωγικών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν.» Πόσο πιο συγκεκριμένα μπορούσε να το πει ο άνθρωπος;
Το ερώτημα βέβαια τίθεται: Σε τι οφείλεται αυτή η περιοδική καταστροφή η οποία θυσιάζει στον Καιάδα της Ιστορίας ολόκληρες γενιές, όπως η σημερινή στην χώρα μας; Η απάντηση του Μαρξ ήταν η εξής:
Ας υποθέσουμε ότι ξεκινάμε με μία περίοδο «παχιών αγελάδων». Η οικονομία μεγεθύνεται, οι επενδύσεις καλά κρατούν, και οι εργοδότες επανεπενδύουν πρόθυμα τα κέρδη τους σε περισσότερα και καλύτερα μηχανήματα. Είναι η κατάσταση αυτή διατηρήσιμη; Ο Μαρξ κοίταξε αυτή τη ρόδινη εικόνα μιας μεγεθυνόμενης καπιταλιστικής οικονομίας και διέκρινε την αρχή μιας επικείμενης οικονομικής κρίσης. Καθώς η παραγωγή αυτοματοποιείται, κάθε μονάδα προϊόντος ενσωματώνει όλο και λιγότερη ανθρώπινη εργασία. Και καθώς η τελευταία είναι εκείνη που καθορίζει την αξία των εμπορευμάτων, η μείωση των αξιών, η πτώση των τιμών και η κατάρρευση των κερδών είναι απλά ζήτημα χρόνου. Κάποιες επιχειρήσεις, οι περισσότερο ευάλωτες, θα χρεοκοπήσουν προκαλώντας μία αρνητική αλυσιδωτή αντίδραση: οι πρώτοι εργάτες που θα μείνουν άνεργοι θα περικόψουν την κατανάλωσή τους και έτσι θα μειώσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη κάποιων άλλων επιχειρήσεων οι οποίες θα αναγκαστούν τότε να απολύσουν περισσότερους εργαζόμενους κ.ο.κ. μέχρι η οικονομία να περιέλθει σε στασιμότητα οπότε τεράστιες ουρές ανέργων θα μαζεύονται έξω από τις πύλες εργοστασίων που υπολειτουργούν (ή, ακόμα χειρότερα, που έχουν κλείσει), ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά.
Σε κάποιο σημείο, η Ύφεση θα έχει βαθύνει τόσο πολύ, που όσες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει θα αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα. Αυτό θα συμβεί διότι, με πολλούς από τους ανταγωνιστές τους να έχουν τεθεί εκτός αγοράς, θα απολαμβάνουν ένα πολύ μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Παρά το ότι η πίτα θα έχει συρρικνωθεί, θα υπάρχουν πολύ λιγότερες επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται για κάποιο κομμάτι, με αποτέλεσμα όσοι έχουν μείνει στο παιχνίδι να είναι σε θέση να αρπάξουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την (εντούτοις συρρικνωμένη) πίτα. Επιπρόσθετα, μέσω της δημιουργίας τεράστιων ποσοτήτων ανενεργού κεφαλαίου και εργασίας, οι τιμές των οποίων θα πέσουν κάτω από τις αξίες τους, η Ύφεση θα μειώσει τα κόστη των επιχειρήσεων. Με απλά λόγια, κατά τη διάρκεια της Ύφεσης, οι επιχειρήσεις που θα έχουν επιβιώσει θα είναι σε θέση να αγοράσουν πρώτες ύλες, ηλεκτρονικό εξοπλισμό και μηχανήματα, για ένα κομμάτι ψωμί. Όσον αφορά στους εργάτες, απεγνωσμένοι καθώς θα είναι για δουλειά, θα εργαστούν για χαμηλότερους μισθούς και – ακόμα και αν ο μισθός τους δεν μειωθεί – θα εργαστούν πολύ πιο σκληρά φοβούμενοι ότι μπορεί, με κάθε καπρίτσιο του εργοδότη, να πεταχτούν στον ανθρώπινο σωρό που περιμένει με αξιολύπητο τρόπο έξω από τις πύλες του εργοστασίου. Σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι, σύμφωνα με τον Μαρξ, οι οικονομικές κρίσεις είναι για τον καπιταλισμό ό,τι και η κόλαση για τον Χριστιανισμό: απολύτως αναγκαίες.
Σε αντίθεση όμως με την κόλαση, μία οικονομική κρίση δεν είναι μόνιμη. Προσπαθώντας να επαυξήσουν την κυριαρχία τους στην αγορά, οι επιχειρήσεις που έχουν επιβιώσει αρχίζουν να επεκτείνονται μέσα στην ύφεση. Καθώς επεκτείνονται (π.χ. προσλαμβάνοντας περισσότερους εργάτες), ξεκινούν μία άλλη αλυσιδωτή αντίδραση, αυτή τη φορά θετική, η οποία αυξάνει το προϊόν, την απασχόληση και τελικά τη συσσώρευση κεφαλαίου. Η οικονομία βγαίνει από την ύφεση και εισέρχεται σε μία περίοδο μεγέθυνσης. Και πάλι όμως, η άνοδος εμπεριέχει τον σπόρο της επόμενης ύφεσης. Και ούτω καθ’ εξής.
Προσέξατε ότι ο οικονομικός κύκλος που μόλις περιέγραψα «παράχθηκε» χωρίς την παραμικρή μνεία στο χρήμα και τον χρηματοπιστωτικό, ή τραπεζικό, τομέα;Όταν στο μείγμα προστίθεται ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ο κύκλος γίνεται πιο ασταθής και ένας νέος, πρωτοφανής συστημικός κίνδυνος εμφανίζεται στον ορίζοντα: ο κίνδυνος μιας καταστροφικής πτώσης (τύπου 1929 ή 2008) σε αντίθεση με μια βαθμιαία και παροδική ύφεση.
Τέλος, τι πρέπει να γίνει για να κρατήσουμε τα «καλά» του καπιταλισμού και να απεμπολήσουμε τα αρνητικά του; Η απάντηση του Μαρξ, απλή: να ξεριζωθεί η ρίζα του «κακού» χωρίς να αγγιχτεί η τεχνολογία που μας χάρισε ο καπιταλισμός. Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Να καταργηθεί ο διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που εργάζονται χωρίς να είναι ιδιοκτήτες της επιχείρησης και των άλλων που δεν εργάζονται αλλά είναι οι μεγαλομέτοχοί της. Μόνο έτσι, υποστήριζε ο Μαρξ, θα διατηρήσουμε την βιομηχανική επανάσταση χωρίς τον ανορθολογισμό των Κρίσεων που γεννά, αναπόφευκτα, η μονοπώληση, από τους λίγους, των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί του προϊόντος που παράγουν οι πολλοί.
Η αναφορά στην «Τράπεζα της Ανατολής» αναδύει στοιχεία βάση των οποίων η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο δεν χρωστά τίποτα σε κανέναν, αλλά απαλλάσσει του σωρευμένου χρέους τις τράπεζες των Ελλήνων πολιτών, δημιουργεί δε ακόμη, μεγάλο αποθεματικό για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Τα συγκλονιστικά στοιχεία από το Zougla.gr αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Σκοπός της παρούσης κατάθεσης αυτών των στοιχείων είναι, η καθ’ ολοκληρία ενημέρωση των Σπιθιστών ανά το πανελλήνιο, και η πιθανώς θεληματική προσέγγιση οιουδήποτε Σπιθιστή, σε μέσα ενημέρωσης (κυρίως των εντύπων, όπως τοπικές εφημερίδες ή άλλου είδους έγγραφα), αλλά και με προφορική αναφορά στους κατοίκους κάθε περιοχής της περιφέρειας ή της Αττικής, που δεν χρησιμοποιούν το internet (όπως άνθρωποι περασμένης ηλικίας) προκειμένου να γνωστοποιηθεί η αλήθεια, για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικονομική μας κατάσταση, καθώς η Ελλάδα ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ, πολύ δε περισσότερο, είναι οι Έλληνες πολίτες που ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΟΥΝ. Αντίθετα το κράτος σήμερα οφείλει να αποδώσει σ’ αυτούς –τους πολίτες- τα εισπρακτέα ποσά που τους αφαίρεσε επιστρεφόμενα εντόκως και με άμεση καταβολή αυτών.
Μέρος της Εθνικής μας ανεξαρτησίας υποδαυλίζεται από οικονομικούς παράγοντες εντέχνως διαμορφωμένους ώστε η Ελλάδα να είναι πάντα ο «οφειλέτης» της οποίας η οικονομική ανεπάρκεια την καθιστά παρεμποδισμένη και αδύναμη για κάθε μορφής ανάπτυξη. Το υπόλοιπο της ευθύνης ανάγεται στους διαχρονικά κυβερνώντες, και υπονομευτές των συμφερόντων της, κοινώς προδότες!
Η Αναγέννηση της Ελλάδας έχει ανάγκη από γερές υποδομές πνευματικής δημιουργίας και οικονομικής δραστηριότητας. Πρέπει να αρχίσουμε ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ να χτίζουμε την Ελλάδα –που επιχειρούν να μας πάρουν- πάνω στα δικά της θεμέλια, προαιώνια των υπολοίπων, και πρωτοπόρα των πάντων καθώς και παγκοσμίως ανεγνωρισμένα, για την πολιτιστική, ηθική, και φωτοβόλα αξία τους. Η γνώση σαφώς και πρέπει να προβαδίζει του επιχειρείν. Το δε επιχειρείν να μετουσιώνει την επίμονη έρευνα, σε δυνατή προσπάθεια αποκάλυψης της αλήθειας, η οποία ως αυτόφωτο στοιχείο οικοδομεί ή διατηρεί κάθε ηθικό, υλικό ή πνευματικό κτίσμα, σε αρτιότητα μορφής και κατάστασης.
Προϊόν έρευνας προς απόκτηση γνώσης και αποκατάστασης της αλήθειας, αποτελεί το άνοιγμα του κεφαλαίου που λέγεται «Τράπεζα της Ανατολής», το οποίο ουδόλως πρέπει να επισκιαστεί ή υποβαθμιστεί σαν γεγονός. Πάση θυσία η ανάδειξή του πρέπει να επιμένει, η δε διαλεύκανση αυτού να γίνει το ζητούμενο, σε επίπεδο ενδιαφέροντος, όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων, νομικών ή φυσικών προσώπων, εξειδικευμένων ή μη, ως απασχολούμενων με το θέμα, ή παρακολουθώντας την εξέλιξή του. Το κυρίως ζητούμενο είναι, το όλο θέμα να παραμείνει στη επιφάνεια ώστε να επιχειρείται αδιάλειπτα η παρουσίαση του μεγέθους του, στην πραγματική του διάσταση, καθώς και η απόδοση του τιμήματος της αληθινής αξίας των μετοχών της προς τους δικαιούχους Έλληνες κατόχους των μετοχών αυτών.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Λαμβάνοντας ως αρχή τον τίτλο της πρώτης καταχώρησης του δημοσιεύματος στο Zougla.gr: «ΔΩΡΕΑ ΜΕΤΟΧΗΣ 670 ΔΙΣ ΕΥΡΩ» (Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011 20:24), αναφέρω στο πρώτο μέρος τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό δημιουργίας της εν λόγω τράπεζας, καθώς και τους κυρίως μετόχους κατά την ίδρυση της:
OΣτέφανος Ι. Στρέιτ αναλαμβάνει Διοικητής της «Εθνικής Τράπεζας» το 1896 και παραδίδει την διοίκηση της τράπεζας το 1910. Επί των ημερών του δηλαδή, ιδρύεται με πρωτοβουλία της «Εθνικής» η «Τράπεζα της Ανατολής», στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το 1904. Ήταν γνωστότερη ως «Bangued’ Orient». Στη συνέχεια αναπτύσσεται σε τρεις κυρίως περιοχές. Την Θεσσαλονίκη, την Σμύρνη, και την Αλεξάνδρεια.
Το 1932 η «Τράπεζα της Ανατολής» εξαγοράζεται και συγχωνεύεται με την μητρική της «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος». Κύριοι δανειστές κατά την πτώχευση του 1892 υπήρξαν δύο Γαλλικές τράπεζες. Η τράπεζα ROTHESCHILDκαι η PARISBAS. Η «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος» ανέλαβε τότε την ολοκλήρωση αυτού του δανεισμού.
Το 1914 η Ελλάδα δανείζεται και πάλι από τέσσερις Γαλλικές τράπεζες, κάθε μια από τις οποίες αναλαμβάνει τη κάλυψη του 16,7% του δανείου. Το υπόλοιπο 30% καλύφτηκε από αγγλικούς οίκους σε συνεργασία με ελληνικούς, μεταξύ των οποίων ήταν και η «Τράπεζα της Ανατολής» καθώς και η «Εθνική».
Οι σχέσεις της «Εθνικής» με τις γαλλικές και βρετανικές τράπεζες και ιδιαίτερα με τους δυο βραχίονες της οικογένειας των τραπεζιτών deRothescildείναι βεβαίως παλαιότερες και ανιχνεύονται από την αρχή της ίδρυσης της τράπεζας. Βασικό ρόλο θα διαδραματίσει αυτή η οικογένεια των τραπεζιτών από το 1858 κυρίως, ως προς τον Βρετανικό βραχίονα της οικογένειας.
Αν το 1898 και το 1914 οι βασικοί χρηματοπιστωτικοί παράγοντες που δανείζουν το Ελληνικό κράτος, είναι κατά 70% (κατ’ ελάχιστον) γαλλικών συμφερόντων, το 2011 καταδεικνύεται πως το 70% των Ελληνικών ομολόγων ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο των ίδιων, επί της ουσίας, αλλά με διαφορετικές ονομασίες λόγω συγχωνεύσεων τραπεζικών ιδρυμάτων της Γαλλίας.
Κατά την συγχώνευση της «Τράπεζας της Ανατολής» με την μητρική της «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος» επιβάλλεται και κατά τον ισχύοντα νόμο, να διενεργηθεί εκκαθάριση. Κατόπιν παρελεύσεως πολλών ετών η Εθνική Τράπεζα ισχυρίζεται πως η αξία των μετοχών της Τράπεζας της Ανατολής έχει εκμηδενιστεί. Πιθανώς να έχει δίκιο ως προς τις μετοχές αν και εφόσον αυτές ήταν σε δραχμές, βοηθούσης και της τότε πτωχεύσεως του Ελληνικού κράτους. Όμως υπήρξαν και μετοχές οι οποίες ήταν ......σε χρυσό. Η αναφορά είναι σαφής, και εγγυητής κάθε τέτοιας μετοχής ήταν και ......είναι η τράπεζα της Γαλλίας.
Κάποιοι πρόσφυγες από την Ιωνία, την Καππαδοκία, και τον Καύκασο, όταν ζήτησαν την ρευστοποίηση τέτοιων μετοχών που κατείχαν, άκουσαν τους τραπεζικούς υπαλλήλους, ιδιαίτερα μετά το 1940 να τους απαντούν πως τα αξιόγραφά τους, δεν είχαν καμία πλέον αξία βάση του νόμου 18/1944 (Ο Ν. 18/1944 είναι ο πρώτος νομισματικός νόμος μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς). Ουδεμία μνεία γίνεται από το νομικό τμήμα της Εθνικής Τράπεζας, για το γεγονός ότι η αξία των μετοχών είναι σε χρυσό.
Την ευθύνη της διοίκησης της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος κατά την περίοδο της κατοχής, είχε αναλάβει η «DeutscheBank».
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
« Η εμφάνιση σαράντα μετοχών με αντίκρυσμα
σε χρυσό, κάτοχος των οποίων είναι η οικογένεια
του Αρτέμη Σώρρα από την Πέτρα»
Η οικογένεια Σώρρα έρχεται σε επαφή με ειδικούς επί τραπεζικών θεμάτων, και νομικούς καθώς και με οικονομικούς παράγοντες, προς αποτίμηση της τρέχουσας αξίας των 40 μετοχών της «Τράπεζας της Ανατολής», που έχει στην κατοχή της.
Ο κ. Θεόδωρος Καρυώτης, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Marylandστις Η.Π.Α., ανέλαβε να προχωρήσει σε αποτίμηση αυτών των μετοχών. Κατά το πόρισμα του ιδίου, κάθε μετοχή σε χρυσό της «Τράπεζας της Ανατολής» αποτιμάται σήμερα στα 670 δις ευρώ έκαστη. Σημαίνει δηλαδή, μία φορά και μισή του σημερινού χρέους της Ελλάδος, το οποίο ανέρχεται στα 450 δις ευρω κατά προσέγγιση. Η συνολική αξία των 40 μετοχών πλησιάζει τα 30 τρις. ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΤΙΑ.
Τον Απρίλιο του 2010 οι δικαιούχοι ήρθαν σε επαφή με την Τράπεζα της Ελλάδος. Ο Διοικητής της κ. Προβόπουλος είναι απόλυτα ενήμερος γι’ αυτό. Μετά από συζητήσεις η Κεντρική Τράπεζα πρότεινε συμβιβασμό ύψους 1,5 δις ευρω για 10 μετοχές.
Και γεννάται το ερώτημα:
Πως η Τράπεζα της Ελλάδος πρότεινε συμβιβασμό ύψους 1,5 δις ευρώ για μετοχές μηδενικής αξίας; Οι δικαιούχοι της οικογένειας Σώρρα άκουσαν τους νομικούς συμβούλους να προτείνουν μια «παράξενη διαδρομή» αυτής της προτεινόμενης συμβιβαστικής καταβολής των χρημάτων. Επρόκειτο να γίνει (αν αποδεχόντουσαν τον συμβιβασμό) μέσο μιας βρετανικής εταιρείας.
Εμφανέστατα και οι δυο τράπεζες Κεντρική – Εθνική ήθελαν να αποφύγουν την ευθεία εμπλοκή τους σε μια τραπεζική πράξη προς αποφυγήν του κινδύνου έκθεσης των ιδίων, απέναντι σε άλλους ενδιαφερόμενους για την ίδια υπόθεση.
Οι δικαιούχοι όμως, αρνήθηκαν τον συμβιβασμό. Ίδρυσαν μια μη κερδοσκοπική εταιρεία την «END» με έδρα την Ελλάδα, στην οποία πρόεδρος είναι ο γνωστός καρδιολόγος στη Ν. Υόρκη Εμμανουήλ Λαμπράκης και αντιπρόεδρος ο καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης. Κατόπιν δωρίζει 4 μετοχές στην «END» και καταθέτει την δήλωση φόρου δωρεάς στην Γ’Δ.Ο.Υ. Πατρών, προκειμένου το Ελληνικό κράτος να εκδώσει (καθώς υποχρεούται) διπλότυπο είσπραξης του αναλόγου φόρου δωρεάς που για τις Μ.Κ.Ο. είναι της τάξης των 13,5 δις. Η εφορία τότε παραπέμπει το θέμα στο Υπ. Οικονομικών.
Είναι προφανές πως το τραπεζικό σύστημα της χώρας, αλλά και το Ευρωπαϊκό στο σύνολό του, δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει στο σύνολο αυτό το ποσό που συνεπάγεται η αξία των μετοχών. Τι μένει λοιπόν; Ο συμβιβασμός, η αλλιώς μία συμφωνία, η πιο απλά μία συμπεφωνημένη από όλα τα μέρη Σεισάχθεια (παραγραφή του χρέους )
Ο κ. Γ. Παπανδρέου, ο κ. Αντ. Σαμαράς, ο κ. Ε. Βενιζέλος και ο κ. Γ Προβόπουλος είναι πλήρως ενημερωμένοι περί του γεγονότος. (Λεπτομερή στοιχεία περί της συντάξεως συμβολαιογραφικής πράξης η οποία επιτεύχθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος καθώς και την Εθνική Τράπεζα, βρίσκονται ανά πάσα στιγμή, στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να ερευνήσει το περιεχόμενό της.)
Θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε βάση αδιάψευστων στοιχείων, ότι οι Κύριοι της Ευρώπης, ρίχνουν στον Καιάδα την πλουσιότερη ίσως χώρα του κόσμου, κυρήτοντάς την ανεπισήμως σε πτώχευση, και επιτηρώντας την λειτουργία της ως κράτος, (διευθύνοντάς την προς την ομαλότητα) καθώς διακηρύσσουν, ουσιαστικά όμως, αυτός ο προσανατολισμός μοναδικό σκοπό έχει την κερδοσκοπία κάθε πλουτοπαραγωγικής της περιοχής, την εκμετάλλευση των προϊόντων, καθώς και την περιθωριοποίηση του πληθυσμού με την υποβάθμιση της πνευματικής του αξίας, και της δημιουργικής του ικανότητας.
Η οικογένεια Σώρρα ερευνά το θέμα τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Εξακολουθεί να βρίσκεται εν αναμονή επίσημης τοποθέτησης της Εθνικής Τράπεζας επί του θέματος.Δεν πρόκειται όμως μόνο για την οικογένεια Σώρρα, καθώς κάτοχοι μετοχών από πολλές περιοχές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού ζητούν πληροφορίες για την αξία παρόμοιων μετοχών τους
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Η αξία κάθε μετοχής αποτιμάται σήμερα στα 670 δις ευρώ εκάστη.
Η αποτίμηση αυτή εξήλθε εκ του συμπεράσματος, δύο απολύτως εξειδικευμένων επιστημόνων σε θέματα αποτιμήσεων, εκ των οποίον ο μεν πρώτος Κος Καρυώτης Θεόδωρος εξέδωσε σχετική ενυπόγραφη αναφορά με απόλυτα λεπτομερή ανάλυση τίτλος της οποίας είναι: «ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΜΕΡΙΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΑΝΑ ΜΕΤΟΧΗΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ».
Ο δεύτερος εκ των δύο είναι ο Κος Γεωργατζάς Νικόλαος καθηγητής της Συστηματικής Δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης, ειδικός επί των αποτιμήσεων (εταιρειών κ λ π).
Οι ισχυρισμοί των Τραπεζών Ελλάδος και Εθνικής περί μηδενικής αξίας των μετοχών σαφώς πέφτουν στο κενό, καθώς καθ’ ουδένα τρόπο έχουν την δυνατότητα σταθεροποίησης των επιχειρημάτων που διαθέτουν γιατί:
α) Η αξία των μετοχών ήταν σε λίρες, και όχι σε δραχμές.
β) Η εκκαθάριση της Τράπεζας της Ανατολής, ουδέποτε ολοκληρώθηκε και κανένα επίσημο έγγραφο δεν αποδεικνύει, την περί του αντιθέτου τοποθέτηση.
γ) Οι αντιφατικές ερμηνείες της «Τράπεζας της Ελλάδος» αποδίδουν στην συμπεριφορά αυτής τον χαρακτηρισμό της – όσον αφορά την Τράπεζα της Ανατολής – ως αναξιόπιστης, ανυπόστατης, αναληθούς και αφερέγγυας, καθώς ενώ ομολογεί το «κλείσιμο της Τράπεζας της Ανατολής» το 1936, προκύπτει εν έτη 2000 και πιο συγκεκριμένα στις 23 Αυγούστου η ύπαρξη χαρτοφυλακίου, εντός του οποίου περιλαμβάνεται χρεόγραφο της Τράπεζας της Ανατολής κατά το οποίο καταγράφονται 320 μετοχές, να ανήκουν στην συγκεκριμένη τράπεζα.
δ) Καμία σοβαρή άποψη δεν θα εκτιμήσει την απόπειρα διαγραφής στοιχείων από το διαδίκτυο, προκειμένου να διασφαλίσει (;) κάποιος την φήμη του. Γιατί τα αληθή στοιχεία είναι εκείνα που προσδιορίζουν την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ιστορία.
Ωστόσο η «Εθνική» προέβει και σε αυτό ακόμα το εγχείρημα, της διαγραφής, θεωρώντας ότι με το πάτημα ενός «ποντικιού» και την αποβολή μιας πληροφορίας θα αλλάξει την Ιστορία. Και η Ιστοσελίδα για την τράπεζα έχει αλλάξει μορφή την 23/09/2011 όταν οποιαδήποτε πληροφορία έχει σχέση με την Τράπεζα της Ανατολής έχει κάνει «φτερά», αυτό βεβαίως μετά την αποκάλυψη περί των μετοχών της τράπεζας. Συγκεκριμένα, με την εικόνα του ιστορικού της Εθνικής Τράπεζας στις 15/10/2010 η ανάρτηση της ιστοσελίδας «Βικιπαίδεια» αυτοαποδεικνύει την φαλκίδευση και την αλλαγή πληροφοριών στο διαδίκτυο. Ωστόσο στην έκδοση της «WIKIPEDIA» στα Αγγλικά, στο ιστορικό της η «Εθνική» παραμένει «αρτιμελής» και συμπεριλαμβάνει «ως σωστή», σε σχέση με την αναφορά στο ιστορικό της, και την Τράπεζα της Ανατολής.
Εδώ γεννάται το ερώτημα:
Τόσο πολύ επιτιμάται η νοημοσύνη του Έλληνα;
Η Ιστορία (και ας το μάθουν) δεν αλλάζει και δεν διαγράφεται με το «κλικ» ενός «ποντικιού». Γιατί είναι αποτυπωμένη σε αρχεία, βιβλία, έγγραφα, σε μαρτυρίες.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ
Η «Τράπεζα της Ανατολής» αποτελεί, δεσμευτικό παράγοντα για όσους θέλουν να επικαλούνται την «Αμερικάνικη βοήθεια» σε σχέση με τα μεγάλα έργα και της βιομηχανίες πού ανεπτύχθησαν στην Ελλάδα, καθώς αυτά υπήρξαν βάση «ΕΚΕΙΝΩΝ» των μετοχών, ήταν δηλαδή «ντόπια» «εγχώρια» και όχι «χορηγούμενα» από ξένους παράγοντες. Οι σημερινές μαρτυρίες εν έτη 2011 των ανθρώπων πού κατέχουν ιδία γνώση επί των θεμάτων και τα αδιάψευστα στοιχεία που καταθέτουν, πιστοποιούν ότι ΚΑΠΟΙΟΙ, θέλουν να αμφισβητήσουν ή να διαγράψουν την πραγματικότητα. Ένας εξ’ αυτών ο Κος Ευρυβιάδης Μετοχαράκης (επιχειρηματίας), ανέπτυξε στην εκπομπή του Μ. Τριανταφυλλόπουλου την δράση του και τις ενέργειες που έγιναν προς όφελος της Ελλάδας από τον ίδιο καθώς και άλλους επιχειρηματίες, σε μια προσπάθεια δημιουργίας επενδυτικών συνθηκών, με βασικό μοχλό ένα χαρτοφυλάκιο το οποίο περιείχε μετοχή της «Τράπεζας της Ανατολής».
Οι πληροφορίες του κ. Ευρυβιάδη Μετοχαράκη υπήρξαν κόλαφος για τους εκάστοτε κυβερνόντες, καθώς όπως εν κατακλείδι είπε: «Τις μετοχέςτις έπνιξαν».
Και ιδού του λόγου το αληθές :
Ο αποθανών Περικλής Παπαθανασίου (στρατιωτικός) υπήρξε ανώτατος αξιωματικός στην εποχή της Χούντας, και επικεφαλής των μονάδων της Λάρισας. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος έφερε σε επαφή τον Ευρυβιάδη Μετοχαράκη με τις εκάστοτε ηγεσίες της Ν. Δ, αλλά υπήρξε και εκείνος ο οποίος του συνέστησε να απευθυνθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν άλλαξε η κυβέρνηση, το 1981. Ο Περικλής Παπαθανασίου μετά την πτώση της Χούντας χρησιμοποιήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στα διοικητικά του κόμματος. –(Ακούγεται περίεργο; μήπως ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν εκείνος ο οποίος λίγο πριν την αποχώρηση του από την Ελλάδα και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, είχε τοποθετήσει σε θέση κλειδί τον Γεώργιο Παπαδόπουλο; Ας γίνει αυτό γνωστό σε όσους δεν το γνωρίζουν!)-
Γνώριζε (ο Παπαθανασίου) λεπτομέρειες, και κινήθηκε στους Μαιάνδρους της εξουσίας με θέσεις στο Δημόσιο αλλά και στον τραπεζικό τομέα. Διατηρούσε την επαφή με την ομάδα των επενδυτών – δωρητών, η οποία στο χαρτοφυλάκιο της είχε τις μετοχές της «Τράπεζας της Ανατολής». Η αδελφή του Παπαθανασίου, έστειλε επιστολή στον Μετοχαράκη από την Αμερική όπου βρισκόταν, με την εντολή να επιδοθεί στον Κ. Μητσοτάκη. Προηγουμένως υπήρξε σειρά προσπαθειών από τον Μετοχαράκη προσέγγισης και διαφόρων άλλων πολιτικών προσώπων, όπως επί Πρωθυπουργίας Ράλλη, επί κυβερνήσεως Α. Παπανδρέου, και κατόπιν στο Μαξίμου, όπου συναντήθηκε με τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Παπανικολάου, καθώς και με τον Αντώνη Λιβάνη. Τελευταία προσπάθεια (και άκαρπη) έγινε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη. Ήταν η εποχή, όπου η επιστολή της αδελφής του Παπαθανασίου επιδόθηκε στον κ. Μετοχαράκη, αλλά τελικώς κατέληξε στα χεριά της Ντόρας Μπακογιάννη, και «έκτοτε αγνοείται η τύχη των μετοχών»!!
Ωστόσο βρέθηκαν «επενδυτές» και «προστάτες», Αμερικανοί επιχειρηματίες, όπου μέσω του εκπροσώπου τους TOMPAPPAS, «ΕΠΑΝΔΥΣΑΝ» στην Ελλάδα, μεγάλα ποσά, με σκοπό την «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ».
Με λίγα λόγια, οι Ελληνικές μετοχές, αφαιρέθηκαν από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες, προκειμένου να περιέλθουν στα χέρια Αμερικανικών συμφερόντων που θα βοηθούσαν την «ανάπτυξη» της Ελλάδας! Στην συνέντευξη που έδωσε ο κος Κ. Μετοχαράκης, παρουσίασε και τους κωδικούς των έργων που χρησιμοποίησε ο TOMPAPPASγια την δημιουργία των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, τα Ελληνικά Χαλυβουργία στην Ελευσίνα, το Καλικοκοπείο, στα Λιπάσματα (ΠΥΡΚΑΛ), το πυριτιδοποιείο εργοστάσιο, κ.α. Με δύο λόγια «ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΑΝ ΜΕ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ!!» και εμείς, χρόνια τώρα, ψηφίζαμε τους υποτελείς μας κάνοντας τους ΑΡΧΗΓΟΥΣ, δίνοντας τους το μαχαίρι που θα μας αφαιρούσαν την πατρίδα, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια.
Κάποτε πρέπει να μάθουμε.
Κάποτε πρέπει να γίνουμε ο ΕΑΥΤΟΣ μας.
Κάποτε πρέπει επιτέλους, να ακουστεί και μια αλήθεια στο δύσμοιρο αυτό τόπο και το περήφανο λαό του!
Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Ο επίλογος στο τεράστιο αυτό θέμα έχει άγνωστη ημερομηνία τοποθέτησης. Παραμένει όμως ανοιχτή η καταγγελία των εκάστοτε ιθυνόντων για:
A)Απόκρυψη στοιχείων υψίστης Εθνικής σημασίας και συμφέροντος.
Τράπεζα Ανατολής: ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι ουδέποτε έγινε εκκαθάριση
Δημοσιεύονται στο zougla.gr
Δύο έγγραφα, το πρώτο του 1939 και το δεύτερο του 1940, έρχονται να ενισχύσουν την εντύπωση πως η διαδικασία ολοκλήρωσης της ειδικής εκκαθάρισης της «Τράπεζας της Ανατολής» διεκόπη για κάποιον άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο. Παρά, λοιπόν, τους ισχυρισμούς, οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο ανακοινωθέν που εξέδωσε την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου η «Εθνική Τράπεζα, σύμφωνα με τους οποίους η εκκαθάριση ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1936, προκύπτει αβασάνιστα πως τουλάχιστον έως το 1940 αυτή η διαδικασία δεν είχε ολοκληρωθεί.
Τα δύο ντοκουμέντα αφορούν δύο επιστολές προς την Διοίκηση της «Εθνικής». Το πρώτο είναι τηλεγράφημα του υποκαταστήματος της Τράπεζας στο Βόλο και απευθύνεται στα κεντρικά της Αθήνας. Ζητά από την Διοίκηση της τράπεζας να απαντήσει σχετικά με την πορεία της μετοχής της…υπό εκκαθάριση «Τράπεζας της Ανατολής».
Η ημερομηνία κατά την οποία απεστάλη το τηλεγράφημα είναι 11 Μαΐου του 1940. Λίγους μήνες πριν εμπλακεί η χώρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο λόγος για τον οποίο το υποκατάστημα ζητεί πληροφορίες επί της αξίας των μετοχής είναι σαφής. «Διά λογαριασμών πελατών μας», αναγράφεται στο τηλεγράφημα χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο ντοκουμέντο αφορά επιστολή προς την «Εθνική» Έλληνα του εξωτερικού, ο οποίος ταξιδεύει προφανώς για επαγγελματικούς λόγους μεταξύ Παρισίων και Λονδίνου, διαθέτει τραπεζικό λογαριασμό σε βρετανική τράπεζα, έχει στην κατοχή του μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής και απαιτεί από την «Εθνική» να τον πληροφορήσει περί της τελικής αποτιμήσεως της αξίας των μετοχών στα όπως αυτή προσδιορίζεται από την ειδική εκκαθάριση.
Ο συγκεκριμένος δικαιούχος, όπως προκύπτει εκ των συμφραζομένων, είναι επιχειρηματίας ή εν πάση περιπτώσει διαθέτει γνώσεις επί των τραπεζικών ζητημάτων. Έχει μάλιστα επισκεφθεί το υποκατάστημα της «Εθνικής» στην διεύθυνση 38 Avenue de l’ Opera όπου και υπέβαλλε το αίτημα του να του δοθεί η «λογοδοσία επί της εκκαθαρίσεως της Τραπέζης Ανατολής», επισημαίνοντας μάλιστα χαρακτηριστικά « εκκαθάρισιν ην η τράπεζα σας ανέλαβε προ τινών ήδη ετών», που σημαίνει ότι ο υπογράφων, κ. Γ.Θ. Περιστιάνης, κάτοικος Κολωνακίου γνωρίζει άριστα το ιστορικό της μετοχής. Απλά επιθυμεί να ρευστοποιήσει τις μετοχές που διαθέτει. Η επιστολή προ της «Εθνική» του δικαιούχου έχει σταλεί στις 20 Μαρτίου του 1939.
From Wikipedia, the free encyclopedia
http://en.wikipedia.org/wiki/National_Bank_of_Greece
This article is about the largest commercial bank in Greece. For the central bank of Greece, see Bank of Greece.
National Bank of Greece S.A. Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.
The National Bank of Greece (NBG; Greek: Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος) is the oldest and largest commercial banking group in Greece. The group has a particularly strong presence in Southeastern Europe and the Eastern Mediterranean. It owns subsidiaries in over 18 countries, including Bulgaria, Cyprus, Egypt, Republic of Macedonia, Netherlands, Romania, Russia, Serbia, South Africa, Switzerland, and Turkey. Jean-Gabriel Eynard and Georgios Stavros founded NBG in 1841 as a commercial bank. Stavros was also elected as the first director of the Bank until his death in 1869.[2] From NBG's inception until the establishment of the Bank of Greece in 1928, NBG enjoyed the right to issue banknotes. When the Athens Stock Exchange was founded in 1880, NBG immediately listed on the exchange, a listing it has retained to the present. Since 1999, NBG is also listed on the New York Stock Exchange. The NBG Group is involved in the investment banking services, brokerage, insurance, asset management, leasing and factoring markets.
The Bank's branch and ATM network, the largest in Greece (568 domestic banking units and 1370 ΑΤΜs), effectively covers the entire country. It is developing and expanding alternative distribution channels for its products, such as mobile and internet banking. Today, after recent acquisitions in South Eastern Europe the Group's network overseas includes 868 units. Over 9 million deposit accounts and more than 1.5 million lending accounts are held with NBG.
NBG was founded in 1841 in Athens, making it the oldest bank in the country. It was not government-owned from its inception but had the right of note issue, which it lost in 1928 when the newly-established Bank of Greece took over as the country's central bank.[3] In 1899 NBG acquired the Privileged Bank of Epirus and Thessaly (Pronomiouchos Trapeza Epirothessalias). Andreas Syngros had founded the bank in Volos in 1882. Unfortunately, the bank was unable to recover from his death and from the Greco-Turkish War (1897).
The arrival of the 20th Century saw NBG begin its international expansion. In 1904 NBG established Banque d’Orient, together with Nationalbank für Deutschland, which almost immediately withdrew from the venture. The Greeks kept the branches in Thessaloniki, Smyrna and Alexandria. Three years later, NBG chose Cyprus as the location for its first branch outside Greece.
NBG became government-owned during the First World War when NBG refused to finance new military equipment for the Greek government. The government then passed a law that permitted the government to appoint its own people to the Bank's board.
In 1919 NBG acquired the Bank of Crete (Trapeza Kritis). However, in 1923 the Treaty of Lausanne provided for a compulsory exchange of populations between Greece and Turkey, leading to the departure of the Greeks from Smyrna. As a result Banque d’Orient closed its branch there.
The 1930s saw further international expansion. In 1930 NBG and Bank of Athens combined their activities in Egypt into a joint subsidiary, Banque Nationale de Grèce et d’Athènes. Two years later, NBG acquired Banque d'Orient (Trapeza Anatolis). Then in 1939, on the eve of the [{Second World War, NBG established a subsidiary in New York, Hellenic Bank Trust Company.
During World War II, Deutsche Bank managed NBG for the German Occupation.
In 1953 the Greek government forced NBG to merge with Bank of Athens to form National Bank of Greece and Athens, a name later shortened back to National Bank of Greece. The merger gave NBG control of the various subsidiaries of the Bank of Athens, including the South African Bank of Athens (est. 1947), which NBG still owns.
In 1960 Egypt nationalised all banks in Egypt, including Banque Nationale de Grèce et d’Athénes, which it merged into National Bank of Egypt. In 1965 NBG acquired Trapeza Epagelmatikis Pistis. The next year bank governor Georgios Mavros founded the National Bank of Greece Cultural Foundation.
In 1978 the Greek government permitted the formation of Arab Hellenic Bank with 49% Arab ownership, as an exception to its prohibition on foreign banks owning more than 40% of the equity of a Greek bank. NBG held 51% and provided most of the bank staff. The Libyan Arab-Foreign Bank and Kuwaiti Investment Organisation held 40% between them while other Arab investors held 9%. That same year NBG opened a branch in Cairo.
In 1994 NBG incorporated its branches in Cyprus into a subsidiary: National Bank of Greece (Cyprus). The next year the Greek government dissolved the insolvent Arab Hellenic Bank at a cost to Greece's Deposit Guarantee Fund of Euro 1.5m in payments to depositors. In 1998 NBG merged with the National Mortgage Bank of Greece (Ethniki Ktimatiki Trapeza Ellados), itself the result of the merger of the National Mortgage Bank and the National Housing Bank of Greece.
With the collapse of Communism, NBG took advantage of the opportunity to expand into the Balkans. In April, 2000, in a joint deal with the European Bank for Reconstruction and Development (EBRD) and IFC, NBG acquired a majority stake in Stopanska Banka (Skopje, Republic of Macedonia). In July National Bank of Greece acquired 89.9% of the United Bulgarian Bank (UBB).
In 2002 NBG merged with ETEBA – National Investment Bank for Industrial Development, but NBG's attempted merger with Alpha Bank fell through. The next year, NBG bought Banca Romaneasca, a Romanian bank, and currently holds 88.7% of all outstanding shares. Banca Romaneasca has 90 branches. However, while it was expanding in the Balkans, NBG was retreating in North America. The first move occurred in 2005 when NBG sold all its operations in Canada to Bank of Nova Scotia. The next year NBG sold its US arm, Atlantic Bank of New York, to New York Community Bancorp for US$400 million (€331 million) in cash. It then used proceeds from the sale to help finance further acquisitions in southeast Europe. In 2006 NBG acquired 46% of the shares of Finansbank in Turkey, a share that it increased in 2007 to 80%. Hüsnü Özyeğin reported in the initial press conference when NBG announced its 46% share purchase that he would have "loved to have been offered National Bank of Greece shares instead of cash, however there were no shares available" (outside of the current shares floated in the free market). Still in 2006, NBG acquired 99.44% of Serbia's Vojvođanska Bank for €385 mn.
At home, In 2005, as part of the NBG Group's ongoing effort to improve its portfolio structure and effectively respond to changes in the domestic and international markets, the Boards of Directors of National Bank of Greece S.A. and National Investment Company S.A. decided to merge the two companies through absorption of the latter by the Bank.[4] Two years later, NBG merged with d National Management & Organization Co (Ethnokarta). At the time, NBG already held 100% of National Management & Organization Co (Ethnokarta) shares. Also in 2007, NBG concluded the acquisition of P&K Investment Services SA. The acquisition created the largest provider of brokerage and investment services in Greece. NBG plans to expand this business to all countries where NBG has a presence.
On 18 February 2011 NBG made an offer to buy Alpha Bank for 2.8 billion Euros.[5]
^Tschoegl, A. 2004. Financial Integration, Dis-integration and Emerging Re-integration in the Eastern Mediterranean, c.1850 to the Present. Financial Markets, Instruments and Institutions 13 (5): 244-284.
^[1] National Bank of Greece Press Release (Athens, 13 May 2005)
Donation of a share valued at 650 billion euro filed at the Greek Tax Office in Patras
20 / 09 / 2011
This money is sufficient to bring the public and private debt to null. The value of the 4 shares is sufficient to repay the Greek debt and the accumulated debt to banks for Greek citizens, and create a large reserve for economic growth.
At the beginning of last century, in 1904, the National Bank of Greece founded the “Bank of the Orient”, commonly known as the «Banque d ‘Orient». The bank was subsequently developed in three main areas. Thessaloniki, Smyrni and Alexandria. In 1932 the “East Bank” bought and merged with the parent of National Bank of Greece.
Under current law, a clearance must be carried out. Three liquidators take the case after a decision of the General Assembly of the “Bank of the Orient.” The clearance never concludes. According to applicable laws and upon expiry of many years, the National Bank claims that the value of the shares of the “Bank of the Orient” has disappeared. And it is probably right if the the shares were in drachmas, and since the Greek state went bankrupt at the time.
Those shares however were in … gold. The report is clear and the guarantor of any such stock was and still is… the Bank of France.
The refugees from Ionia, Cappadocia, the Caucasus, who eventually called for the liquidation of the shares, they were told by bank employees, especially after 1940, that their paper had no longer any value. The matter was forgotten. Some grandmothers and grandfathers from Asia Minor had kept some of those shares in the chests. Some others in the bank lockers until, forty of them appeared suddenly. The holder of those shares is the family of Artemi Sorra from Patras.
After this revelation, it was very natural for the Sorras family to contact the National Bank of Greece. In turn, the Bank officially informs the heirs in September 2010 and subsequently in February 2011 how the basis of Law 18/1944 shareholder value has vanished.
There was no mention whatsoever by the legal department of the National Bank for the fact that the value of the shares was in gold (the 18/1944 law is the first monetary law following Greece’s liberation from the Germans. During the period of occupation, «Deutsche Bank» had taken over the administration of the National Bank of Greece).
But the Sorra family does not give up.They contact relevant banking, legal and economic experts, and took their time to evaluate the situation and assess the current value of their 40 shares.
The big surprise
Mr. Theodore Karyotis is a professor of economics at the University of Maryland in the U.S. and teaches Macroeconomics, International Economic Relations and microeconomics. He took on the task to determine the value of the shares, and his conclusion is stunning. Each share of gold of the “Bank of Orient” is now valued at 670 billion euro each, meaning one and a half the current debt of Greece, which is estimated to be 450 billion euro. The total value of 40 shares approaches 30 trillion euro…
Without smoke there is no fire
In April 2010 the beneficiaries contacted the Bank of Greece. The Governor Mrs Provopoulos is fully aware of this. After discussions, the Central Bank proposed a compromise (agreement) of EUR 1.5 billion payment for 10 shares of “Bank of the Orient.”
The beneficiaries were surprised when they heard the lawyers propose a “strange path” for their compensation of 1.5 billion euro through a British company. It now become crystal clear to them, that the two banks, the Central and National Banks, had wanted to avoid at all costs any public exposure and a direct involvement in a banking transaction that may have sparked a similar action from other possible holders of such shares.
The beneficiaries refused to adopt this “strange path”. They decided to follow their own path and founded a nonprofit company, the «END», based in Greece, with president the renowned New York cardiologist Emmanuel Lambrakis and vice president the Professor Theodore Karyotis.
The Sorra family went even further. They donated 4 shares to «END» and filed the declaration for the tax return for the donation to the Tax Office in Patras. The goal is clear. The Greek state is obliged to issue a duplicate collection of such a tax donation which is about 0.5% for NGOs, and collect taxes of around 13.5 billion. The Tax Office referred the matter to the Finance Ministry.
This money is sufficient to bring the public and private debt to null
The rationale of the members of the «END» and the Sorra family is clear. The value of the 4 shares is sufficient to repay the Greek debt and the accumulated debt to banks for Greek citizens, and create a large reserve for economic growth.
It is obvious that the banking system, but also the whole of Europe, is unable to repay in full the amount of the value of the shares. Therefore, there remains only one option: a compromise, or simply put, an agreement by all parties involved, for a Seisachtheia (debt cancellation).
Mr. Papandreou, Mr. Ant. Samaras, Mr Ev. Venizelos and Mr. G. Provopoulos are fully informed. However their reaction has not been recorded yet.
There also remains the reaction of Ms. Christine Lagarde after she finds out and learns all about the ‘Bank of the Orient “and the reserve of gold, then in 1932.
Yes, yes, the International Monetary Fund as well. To put a smirk on the lips of anyone who is embittered.
(original articles in greek,
zougla.grlesvosoldies.gr/gr/1183981552/1231272486.html
lesvosnews.net/2011/09/20/670/)
WEBSITE OFENDWITH ALL RELEVANT DOCUMENTATION, EVALUATIONS, CORRESPONDENCE ETC.
(Bank of the orient share image from lesvosoldies.gr)
P.S. Anybody else is holding such shares? You know what to do.
Επιτέλους κάτι άρχισε να κινείται. Στις 13 Οκτωβρίου 2011 η Γ΄Δ.Ο.Υ. Πατρών γνωστοποίησε τον αναλογούντα φόρο στη δωρεά των τεσσάρων μετοχών της Τράπεζας της Ανατολής στην E.N.D. Έπεται συνέχεια…
Δύο νέα ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι δεν έγινε ποτέ η εκκαθάριση της Τράπεζας της Ανατολής
At the beginning of last century, in 1904, the National Bank of Greece founded the “Bank of the Orient”, commonly known as the «Banque d ‘Orient». The bank was subsequently developed in three main areas. Thessaloniki, Smyrni and Alexandria. In 1932 the “East Bank” bought and merged with the parent of National Bank of Greece.
The refugees from Ionia, Cappadocia, the Caucasus, who eventually called for the liquidation of the shares, they were told by bank employees, especially after 1940, that their paper had no longer any value. The matter was forgotten. Some grandmothers and grandfathers from Asia Minor had kept some of those shares in the chests. Some others in the bank lockers until, forty of them appeared suddenly. The holder of those shares is the family of Artemi Sorra from Patras.