Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Λαβδιώτης Σπύρος- ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Η ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
"Πώς είναι δυνατόν η αμφίεση ως κρατικού φορέα ενός κατεξοχήν ιδιωτικού οργανισμού, όπου η συντριπτική πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει σε ιδιωτικά κεφάλαια, καλυμμένα με τον μανδύα της μυστικότητας, να φροντίσει για το δημόσιο συμφέρον;"
Επισυνάπτω ένα κείμενο του Σπύρου Λαβδιώτη, οικονομολόγου, πρώην στελέχους της Κεντρικής Τράπεζας του Καναδά που αποκαλύπτει το έκτρωμα που κρύβεται κάτω από το όνομα "Τράπεζα της Ελλάδος".
Η προδοσία ξεπερνάει τα όρια της ανοχής, εάν δεν κάνουμε κάτι να απονομιμοποιήσουμε την κυβέρνηση της καταστροφής θα είμαστε συνυπεύθυνοι έναντι των νέων γενεών.
Εύχομαι σε όλους Καλή Χρονιά
Ηλίας Σταμπολιάδης
Για το κείμενο κάντε κλικ εδώ:
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Σακοράφα Σοφία - Ομιλία για την κύρωση του κρατικού προυπολογισμού 2011
Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Και το “ως εδώ” περιλαμβάνει και αυτόν το φετινό, κατ' όνομα προϋπολογισμό. Συνοπτικά αναφέρω ότι στο δυτικό καπιταλισμό, από τη δεκαετία του 70, η ιδιοκτησία είναι έμμεση. Οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής δεν έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι το περίφημο χρηματιστηριακό κεφάλαιο (funds), που αποπροσωποποιεί σε σημαντικό βαθμό την ιδιοκτησία, αφού δεν είναι κάτοχος παραγωγικών μέσων. Προτεραιότητά του δεν είναι η υπεραξία του προϊόντος, αλλά οι δανειακές ανάγκες, τα πλεονάσματα, αφού δουλειά τους είναι να εμπορεύονται χρήμα.
Αυτό λοιπόν που παρουσιάζεται προσχηματικά σαν ανήθικη δραστηριότητα, σαν φούσκα, δεν είναι παρά η πιο ανεπτυγμένη μορφή του δυτικού καπιταλισμού.
Το τζογάρισμα, δηλαδή, πάνω στο απόλυτο φετίχ, στο χρήμα. Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, ο δυτικός καπιταλισμός έχει ανάγκη από παραγόμενες υπεραξίες, από αγαθά δηλαδή. To γεγονός ότι η μεγαλύτερη ασφάλεια για το ευρώ είναι η γερμανική παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων, το γεγονός ότι οι Η.Π.Α. βασίζονται στην παραγωγή αξιόπιστων στρατιωτικών συστημάτων, αποδεικνύουν ότι η βάση είναι πάντα η υπεραξία στο εμπόρευμα. Όταν το χρήμα δε βασίζεται σε αυτήν, τότε απλώς η οικονομία καταρρέει. Κι εδώ βρίσκεται το πραγματικό δράμα της Ελλάδας. Δεν δημιουργεί και δεν παράγει σχεδόν καμία υπεραξία.
Χάθηκε το τρένο της βιομηχανικής επανάστασης, χάσαμε το τρένο της τεχνολογίας, και εδώ και καιρό, δυστυχώς, χάνουμε και το τρένο της πράσινης οικονομίας. Αυτή είναι η κυρίαρχη αιτία της τεράστιας κρίσης στην πατρίδα μας. Γιατί έγινε αυτό ?
Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορική διαδρομή και στα πολιτικά δεδομένα της χώρας μας. Η αστική τάξη της Ελλάδας υπήρξε παρασιτική και κρατικοδίαιτη και ποτέ δεν υπηρέτησε τον ιστορικό της ρόλο, που είναι η ορθολογική παραγωγή. Και βέβαια είναι τεράστια η ευθύνη που έχουν και τα κόμματα εξουσίας, αφού η μεν ζητούσε και τα δε την ταϊζανε με αντάλλαγμα τη διατήρηση τους στην εξουσία. Ένα πλέγμα, με συγκοινωνούντα δοχεία, με μόνιμο τροφοδότη το δανεισμό, ο οποίος κάλυπτε την παταγώδη αποτυχία κομμάτων και κυρίαρχης τάξης να αναπτύξουν αυτοδύναμα τη χώρα.
Αυτό το στρεβλό μοντέλο, με δεκανίκια την υποφορολόγηση του κεφαλαίου, την καταλήστευση των ταμείων και την καταστροφή παραδοσιακών παραγωγικών δομών, όπως η γεωργία, έφεραν τα σημερινά αποτελέσματα. Ελλείμματα, δημόσιο χρέος, ανύπαρκτη παραγωγική βάση. Είναι σαφές ότι όποια ανάλυση ενοχοποιεί το δημόσιο υπάλληλο, το κόστος εργασίας, τα κοινωνικά κεκτημένα δεν είναι απλώς ψεύτικη, αλλά είναι και πολιτικά χυδαία.
Γιατί είναι πολιτική χυδαιότητα να πληρώνει αυτός που δε φταίει και την απόφαση αυτή να την παίρνουν
χέρι-χέρι, αυτός που φέρει τη βαρύνουσα πολιτική ευθύνη, με αυτόν που φέρει τη βαρύνουσα οικονομική ευθύνη.
Το δεύτερο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν, με δεδομένη αυτήν την κατάσταση και επίσης με δεδομένη την παγκόσμια οικονομική κρίση, η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν μονόδρομος.
Κατά την άποψή μου, κατηγορηματικά όχι, η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος.
Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Το έλλειμμα της ευρωζώνης, των ΗΠΑ, ακόμη χειρότερα της Ιαπωνίας το αποδεικνύουν.
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος.
Στοιχεία ΔΝΤ: Το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο μέσο όρο της Ευρωζώνης
Η χώρα μας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα αφέθηκε και έγινε το επίκεντρο κερδοσκοπικών επιθέσεων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, τη ζήσαμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Η πολιτική κρίση του καθενός αφορά στο εάν αυτό έγινε από άγνοια ή σκοπιμότητα.
Θα δείξει η ιστορία εάν η κυβέρνηση υπήρξε αφελής και ακούσια χειραγωγούμενη ή εάν υπήρξε ο άλλος πόλος μιας συμφωνίας με καταστρεπτικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα μας. Συνέπειες που, κατά την άποψή μου, δεν υπήρξαν το αποτέλεσμα μιας επιλογής, αλλά το ζητούμενο μιας πολιτικής.
Και φτάνουμε στο σήμερα και στη συζήτηση του προϋπολογισμού.
Ένας προϋπολογισμός, που είναι το πιο απτό αποτέλεσμα της καταστροφής που υφίσταται η χώρα μας και ο λαός μας. Που είναι προϋπολογισμός χώρας με μειωμένη κυριαρχία.
Ένας προϋπολογισμός που καλούνται να επωμισθούν μεν οι Έλληνες πολίτες, αλλά αποτελεί φιρμάνι του ΔΝΤ, που απλώς και μόνο το επικυρώνει η Βουλή. Ένα φιρμάνι που την επομένη κιόλας μέρα θα ανατραπεί προς το χειρότερο.
Και το κρίσιμο ερώτημα είναι: Υπάρχει άλλος δρόμος?
Υπάρχει.
Πάρτε παράδειγμα άλλης, σοβαρής, πολιτικής. Ουγγαρία. Μέλος της Ε.Ε. Δεν μιλάμε για καμιά επαναστατική διαδικασία. Η συντηρητική κυβέρνηση Όρμπαν είπε όχι στο ΔΝΤ, αλλά: επέβαλε για τρία χρόνια έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στα ακαθάριστα έσοδα των τραπεζών, έκτακτη φορολογία 5,2% στα συμβόλαια των ασφαλιστικών εταιριών και έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες.
Και σε αυτό το σημείο κυρίες και κύριοι συνάδελφοι καταθέτω μια πρόταση, τακτικού χαρακτήρα, και απευθύνομαι σε όλες τις πρωτοπόρες δυνάμεις του τόπου.
Καταθέτω μια πρόταση και απευθύνομαι σε όλους τους πολίτες που τους βομβαρδίζουν, επιβάλλοντας το πλέον φασιστικό δίλημμα : ή καταστροφή ή αιματηρή λιτότητα. Μόνο που αυτό το δίλημμα έχει κοινό παρανομαστή.
Γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι τα λογιστικά νούμερα, που ακόμη και αυτά δε βγαίνουν,
αλλά οι άνθρωποι.
Επί του πρακτέου λοιπόν η πρότασή μου είναι:
Η Δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους, κατά τα πρότυπα του Εκουαδόρ.
Δε μιλάω δηλαδή στη βάση υποθέσεων, αλλά στη βάση μιας εφικτής και ήδη εφαρμοσμένης λύσης από το 2006.
Αυτή η Επιτροπή αποτελείται από ειδικούς, από διεθνείς προσωπικότητες υψηλού κύρους.
Και δε μιλώ μόνο για Επιτροπή πεφωτισμένων, αλλά για επιτροπή ειδικών, που με τη συνδρομή των εργαζομένων θα δημιουργήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο ανασυγκρότησης.
Την Επιτροπή συνδράμουν τα όργανα του κράτους, το υπουργείο Δικαιοσύνης, Οικονομικών, το Γενικό Λογιστήριο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, νομικοί, ορκωτοί λογιστές, συνταγματολόγοι.
Σκοπός της επιτροπής είναι ο εξονυχιστικός λογιστικός έλεγχος του διεθνούς και εγχώριου χρέους, το τονίζω, από τη μεταπολίτευση και μετά.
Εξετάζει όλες τις συβάσεις που αφορούν σε όλους τους τομείς. (Επισημαίνω απλά τις τερατώδεις συμβάσεις των υπερχρεωμένων ολυμπιακών αγώνων).
Όλα τα διμερή δάνεια που σύναψε η χώρα μας.
(Τονίζω ιδιαίτερα αυτά που δίνονταν για να υποστηριχθεί δήθεν η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως η Ζίμενς και τα εξοπλιστικά προγράμματα).
Εξετάζει κάθε τι που αφορά στο δανεισμό και ανοίγει προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, όλων των εμπλεκομένων.
Σκοπός μας να “ξεσκονίσουμε” τους λογαριασμούς μας.
Σκοπός η πολυσυζητημένη διαφάνεια.
Να βρούμε ποιό κομμάτι αυτού του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο ή απεχθές.
Και το αρνούμαστε.
Άρνηση του απεχθούς χρέους, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Στο Εκουαδόρ αποτελούσε το 70 % του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων.
Και σε όσους βιαστούν να πουν ότι το Εκουαδόρ είναι μια τελείως διαφορετική χώρα, απαντώ ότι,
αυτή η διαφορά αποτελεί και το στρατηγικό μας πλεονέκτημα.
Το Εκουαδόρ, όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο οικονομολόγος Ερίκ Τουσέν, που υπήρξε μέλος αυτής της Επιτροπής, δεν έχει καν δικό του νόμισμα, κατά συνέπεια είναι πολύ πιο εκτεθειμένο στις διεθνείς αγορές,
το ΑΕΠ του είναι στο 12% του ελληνικού και το κατά κεφαλήν εισόδημα στο 10% του ελληνικού.
Απέναντι δε, στην απειλή για εκβιασμό των αγορών, απαντάμε πάλι με την πραγματικότητα.
Πουθενά στην πράξη δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτός ο εκβιασμός, ούτε στη Ρωσία το 1998, ούτε και στην Αργεντινή το 2001!
Η αναγκαία, η ζωτική προϋπόθεση για αυτήν την πολιτική επιλογή είναι να υπάρχει πολιτική βούληση με ένα διαφορετικό προσανατολισμό.
Σε αυτή την κατεύθυνση συντάσσομαι με όλες τις πρωτοπόρες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να πλαισιωθούν από τον κόσμο της εργασίας και του μόχθου για τη συγκρότηση ενός μετώπου με μία άλλη λογική:
Μία άλλη λογική που δεν είναι πλέον εάν μπορεί η Ελλάδα να πληρώσει το δημόσιο χρέος της , αλλά τί πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα από το δημόσιο χρέος της.
Αυτή τη λογική θεωρώ σαν απαρχή μιας διαφορετικής στρατηγικής αντίληψης.
Την απευθύνω και σε αυτούς που δηλώνουν υπέρμαχοι της διαφάνειας,
Και σε αυτούς που είναι υπέρμαχοι ενός άλλου κόσμου, σαν την αναγκαία προϋπόθεση δικαίου και δικαιοσύνης.
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Ορέστης Θεόδωρος-Η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου...
Τετάρτη 08/12/2010 06:52
Είναι η Φράου Μέρκελ που ετοιμάζει την ελληνική χρεοκοπία ή οι «ημέτεροι» που βλέπουν στη χρεοκοπία και στην επιστροφή στη δραχμή την τελευταία σανίδα σωτηρίας του πελατειακού μηχανισμού που έχουν στήσει και με τον οποίο βιοπορίζονται;
Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρώ ότι αναδύονται πάλι σενάρια επιστροφής στη δραχμή, υπό το μανδύα της επιχειρηματολογίας πως το κόστος της προσαρμογής και της μετάβασης στην ανάπτυξη θα έχει μικρότερες επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό.
Ενόψει της επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων η «νομενκλατούρα» της χρεοκοπίας αρχίζει πάλι να «ψιθυρίζει» πως μια έξοδος από το ευρώ ίσως είναι καλύτερη. Η νομενκλατούρα στην οποία αναφέρομαι είναι ο πολιτικό-πελατειακός μηχανισμός που είναι αρθρωμένος πέριξ του δημοσίου και λυμαίνεται τη χώρα. Ήτοι, πολιτικοί, κρατικός μηχανισμός, συνδικαλιστές, διακεκομμένοι με το κράτος επιχειρηματίες και φοροφυγάδες με την ανοχή των πελατών των πολιτικών...
Αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που πρέπει να ολοκληρωθεί εντός ολίγων μηνών, το τρέχουν δυόμισι με τρεις υπουργοί, την ώρα που οι υπόλοιποι τριάντα σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα... Κάποιοι μάλιστα εύχονται να αποτύχει...
Αυτό το σύμπλεγμα της διαφθοράς και της υστέρησης -επειδή χαρακτηρίζεται και από την μικροπολιτική βραδύνοια- μόλις τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η τρόικα και οι άλλες που αναγκαστικά θα ακολουθήσουν στο πλαίσιο σύνθεσης μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, απαιτούν την απονεύρωσή του...
Όπως δηλ. έγινε και με την Τουρκία όπου σε μια δεκαετία το περί τον στρατό σύμπλεγμα εξουσίας αποδυναμώθηκε και πετάχτηκε στο περιθώριο.
Από δήμαρχοι κλητήρες
Οι ταγοί του πελατειακού κράτους σκέφτονται λοιπόν ότι από το να βρεθούμε από δήμαρχοι κλητήρες που πληρώνονται σε ευρώ, καλύτερα να δραπετεύσουμε στη δραχμή και να κρατήσουμε το δημαρχιλίκι...
Το πρόβλημα...
Δεν αντιλαμβάνονται προφανώς πως η είσοδος στο ευρώ, στο βαθμό που δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα της ελληνικής χρεοκοπίας που είχε δρομολογηθεί μια με δυο δεκαετίες νωρίτερα...
Δρομολογήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τα φτηνότερα εργατικά χέρια και εμείς αντί να αντιδράσουμε ορθολογικά αρχίσαμε να βουλώνουμε τρύπες με δανεικά...
Ούτε δραχμή, ούτε φοίνικας, ούτε ρούβλι μας σώζει πλέον... αν δεν «πνίξουμε» τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και προφανώς την πολιτική πελατειακή δομή που τις εκτρέφει.
Η επάνοδος στη δραχμή...
Κάποιοι πιστεύουν ότι αρκεί η επάνοδος στη δραχμή και μια υποτίμηση για να πάρει εμπρός η οικονομία. Αλήθεια, με πόσα καρπούζια αγοράζει ο αγρότης σήμερα ένα τρακτέρ από τη Γερμανία ή τη Γαλλία και με πόσα θα το αγοράζει μετά;...
Αυτές οι σκέψεις, τις οποίες αφήνουν να διαρρέουν διάφοροι κύκλοι κατά καιρούς, γίνονται φήμες και επιστρέφουν σαν πανικός από δήθεν πληροφορίες ότι τα πιεστήρια της Τραπέζης της Ελλάδος τυπώνουν κρυφά δραχμές... Μην ανησυχείτε όμως, ακόμη και αν κάποιοι το επιθυμούν στη λογική, αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, η επιστροφή στη δραχμή εκτός από καταστροφικό θα είναι και δύσκολο εγχείρημα...
Κάποιοι πιστεύουν ότι αρκεί η επάνοδος στη δραχμή και μια υποτίμηση για να πάρει εμπρός η οικονομία. Αλήθεια, με πόσα καρπούζια αγοράζει ο αγρότης σήμερα ένα τρακτέρ από τη Γερμανία ή τη Γαλλία και με πόσα θα το αγοράζει μετά;...
Αυτές οι σκέψεις, τις οποίες αφήνουν να διαρρέουν διάφοροι κύκλοι κατά καιρούς, γίνονται φήμες και επιστρέφουν σαν πανικός από δήθεν πληροφορίες ότι τα πιεστήρια της Τραπέζης της Ελλάδος τυπώνουν κρυφά δραχμές... Μην ανησυχείτε όμως, ακόμη και αν κάποιοι το επιθυμούν στη λογική, αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, η επιστροφή στη δραχμή εκτός από καταστροφικό θα είναι και δύσκολο εγχείρημα...
Έχω την εντύπωση ότι πιο λίγο θα μας στοίχιζε ένα πόλεμος παρά η επιστροφή αυτή τη στιγμή.
Πολιτική απόφαση…
Κατ’ αρχάς μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί εν κρυπτώ. Θα χρειαζόταν να συζητάει για εβδομάδες η Βουλή.
Αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε σχετικά, θα χρειάζονταν μήνες προετοιμασίας μέχρι να φτάσει η αντικατάσταση των σε κυκλοφορία ευρώ με το νέο νόμισμα. Όσων θα είχαν απομείνει στην Ελλάδα δηλ., γιατί ακόμη και οι ζητιάνοι της Ομόνοιας δεν θα αποθησαύριζαν ευρώ εντός ή εκτός της χώρας.
Άρα, για όσο καιρό διαρκούσε η προετοιμασία θα έπρεπε να απαγορευτούν οι αναλήψεις από τις τράπεζες και τα ταξίδια στο εξωτερικό θα γίνονταν με όριο συναλλάγματος όπως παλιά...
Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αλλαγή των σχέσεων με την τρόικα και στάση της δανειοδότησης και επειδή κανένας δεν θα μας δάνειζε, θα βλέπαμε καύσιμα και φακές με το σταγονόμετρο. Μοιραία θα ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αλβανίας μετά την πτώση των πυραμίδων...
Δεν θεωρώ πιθανό ένα τέτοιο σενάριο να κινηθεί μονομερώς από μέρους μας, καθώς όταν αρχίσουν να το σχεδιάζουν, όσοι αρέσκονται στην ευκολία της απόδρασης, θα αντιληφθούν ότι το σκηνικό θα μοιάζει σαν να ανοίγεις την πόρτα του φρενοκομείου...
Περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με την οικιοθελή αποχώρηση έχει η αποχώρηση της Γερμανίας, ή η δημιουργία δυο ευρωπαϊκών νομισμάτων...
Προς το παρόν σαν επικρατέστερο σενάριο φαίνεται ότι συνεχίζουμε με ένα ευρώ και προχωράμε στην κατεύθυνση της κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, με την ΕΚΤ να συνεχίζει τις ήπιες αγορές ομολόγων και να κρατά σαν άσσο την κλιμάκωση αυτών των αγορών... Το ευρωομόλογο αρχίζει να συζητιέται...
Τα λογιστικά της επιστροφής...
Μια επιστροφή στη δραχμή με τα σημερινά δεδομένα θα την αποτιμούσαν οι αγορές κατά τη γνώμη μου με μια αναλογία περί τα 700-1.000 δραχμές ανά ευρώ...
Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.
Με τη δραχμή και τη χώρα σε κρίση θα επιστρέφαμε σε επιτόκια 25-30% έναντι 11-12% με τα σημερινά δεδομένα των σπρεντς και 5% τα τοκογλυφικά επιτόκια από την τρόικα.
Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους...
Ή μήπως να μηδενίζαμε το χρέος όπως έκανε ο Φιντέλ και ο Εμβέρ; Για ρωτήστε και κανένα αλβανικής καταγωγής γείτονα μεγαλύτερης ηλικίας για την επιτυχία του εγχειρήματος...
Πολιτική απόφαση…
Κατ’ αρχάς μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί εν κρυπτώ. Θα χρειαζόταν να συζητάει για εβδομάδες η Βουλή.
Αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε σχετικά, θα χρειάζονταν μήνες προετοιμασίας μέχρι να φτάσει η αντικατάσταση των σε κυκλοφορία ευρώ με το νέο νόμισμα. Όσων θα είχαν απομείνει στην Ελλάδα δηλ., γιατί ακόμη και οι ζητιάνοι της Ομόνοιας δεν θα αποθησαύριζαν ευρώ εντός ή εκτός της χώρας.
Άρα, για όσο καιρό διαρκούσε η προετοιμασία θα έπρεπε να απαγορευτούν οι αναλήψεις από τις τράπεζες και τα ταξίδια στο εξωτερικό θα γίνονταν με όριο συναλλάγματος όπως παλιά...
Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αλλαγή των σχέσεων με την τρόικα και στάση της δανειοδότησης και επειδή κανένας δεν θα μας δάνειζε, θα βλέπαμε καύσιμα και φακές με το σταγονόμετρο. Μοιραία θα ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αλβανίας μετά την πτώση των πυραμίδων...
Δεν θεωρώ πιθανό ένα τέτοιο σενάριο να κινηθεί μονομερώς από μέρους μας, καθώς όταν αρχίσουν να το σχεδιάζουν, όσοι αρέσκονται στην ευκολία της απόδρασης, θα αντιληφθούν ότι το σκηνικό θα μοιάζει σαν να ανοίγεις την πόρτα του φρενοκομείου...
Περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με την οικιοθελή αποχώρηση έχει η αποχώρηση της Γερμανίας, ή η δημιουργία δυο ευρωπαϊκών νομισμάτων...
Προς το παρόν σαν επικρατέστερο σενάριο φαίνεται ότι συνεχίζουμε με ένα ευρώ και προχωράμε στην κατεύθυνση της κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, με την ΕΚΤ να συνεχίζει τις ήπιες αγορές ομολόγων και να κρατά σαν άσσο την κλιμάκωση αυτών των αγορών... Το ευρωομόλογο αρχίζει να συζητιέται...
Τα λογιστικά της επιστροφής...
Μια επιστροφή στη δραχμή με τα σημερινά δεδομένα θα την αποτιμούσαν οι αγορές κατά τη γνώμη μου με μια αναλογία περί τα 700-1.000 δραχμές ανά ευρώ...
Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.
Με τη δραχμή και τη χώρα σε κρίση θα επιστρέφαμε σε επιτόκια 25-30% έναντι 11-12% με τα σημερινά δεδομένα των σπρεντς και 5% τα τοκογλυφικά επιτόκια από την τρόικα.
Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους...
Ή μήπως να μηδενίζαμε το χρέος όπως έκανε ο Φιντέλ και ο Εμβέρ; Για ρωτήστε και κανένα αλβανικής καταγωγής γείτονα μεγαλύτερης ηλικίας για την επιτυχία του εγχειρήματος...
Πηγή:www.capital.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)