Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Ν. Κάππα- Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα


Αγαπητοί φίλοι.
Από χρόνια, τώρα, κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν φήμες περί μιας... "στημένης" μη-
χανής από κάποιους "εξωθεσμικούς" παράγοντες ή... "σκοτεινά κέντρα" που σκοπό τους 
είχαν και έχουν την απαξίωση τής ανθρώπινης ύπαρξης προκειμένου να πετύχουν τον 
απόλυτο έλεγχο επ' αυτής ώστε να εξασφαλίσουν, εσαεί, οικονομικά πολιτικά οφέλη που 
θα προκύψουν απ' αυτόν.
Για τους περισσότερους τέτοιες ιστορίες ήταν φαντασιοπληξίες, όμως, με την πάροδο τών
χρόνων (τέτοια σχέδια χρειάζονται χρόνια για να πραγματοποιηθούν) η πραγματικότητα
αποδεικνύει ότι αυτοί που προειδοποιούσαν για τα... "επερχόμενα" δεν ήταν και τόσο...
"βαρεμένοι".
Απόδειξη για τούτο είναι και το επισυναπτόμενο ενημερωτικό-άρθρο τού Καναδού πολιτικού
Paul Hellyer ο οποίος, επί χρόνια είδε και άκουσε τα όσα περιγράφει.
Για όποιον, λοιπόν, ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα ή είναι περίεργος να μάθει αξίζει να
διαθέσει 15 λεπτά για να διαβάσει και να δει τα όσα αναφέρονται και στη συνέχεια να τα προ-
ωθήσει. Για όποιον, όμως, τέτοιους είδους αποκαλύψεις εξακολουθούν να είναι... "μυθεύματα" 
δεν έχει παρά να κάνει ένα κλικ και να πετάξει στα σκουπίδια το μήνυμα τούτο.
Ευχαριστώ.
Ν. Κάππα (Τορόντο)


The World financial system is a total fraud. 
Hon. Paul Hellyer, P.C.
Former Canadian Minister of National Defence
At International Finance vs The Peoples of the World
Fort McDowell Resort, Scottsdale, Arizona
February 26, 2011
It is one gargantuan Ponzi scheme, no better than the one Bernie Madoff use to swindle his friends and neighbors, and thousands of times worse if you add up the total number of victims it has ripped off over countless generations.
The principal difference between the two schemes is that Madoff was acting outside the law while the international banking cartel has persuaded generation after generation of monarchs, presidents and prime ministers to provide legislative protection for their larceny.
The Bankers' Ponzi scheme is alarmingly simple. 
They lend the same money to several people or institutions at the same time and collect interest on it from each. What the banks really lend, however, is their credit, and what they take back in compensation for that privilege is a debt that must be repaid with interest.
The number of times they lend the same money is called leverage. The practice is as old as the hills but for our purposes we can start with the goldsmiths of Lombard Street in London, England, who accepted deposits for which they issued certificates redeemable on demand. They paid their depositors a nominal interest rate on the understanding that they could lend the money to their customers at higher interest rates. They soon found that they could lend more than they had in their vaults because only a few depositors came in to redeem their gold or silver at any one time. It was a scam. It was illegal. Nevertheless they got away with it for a long while and the scam was legitimized when the Bank of England was chartered to help King William finance his war. Rich people subscribed £1,200,000 in gold and silver, as capital, to found the bank, which then was lent to the government at 8 percent. To show his appreciation the King allowed the bank to print £1,200,000 in banknotes and lend them at high interest rates. In effect, the bank was allowed to lend the same money twice– once to the government and once to the people.
If any skeptics think I am overstating the case don’t take my word for it. Go to www.victoryfortheworld.net and read some of the books that can be used as references. A hundred pages of The Web of Debt, for example, setting out the history of money, will probably be enough to make you sick at your stomach. I stopped reading it at night because if often made me so angry I couldn’t sleep.
Over the years, due to the avarice of the banks and the complicity of the politicians, that ratio has increased dramatically. In the early days of the 20th century, federal chartered U.S. banks were required to keep gold reserves of 25 percent. That means they were allowed to lend the same money four times. I remember when Canadian banks were required to maintain a cash reserve of 8 percent. That means they were allowed to lend the same money 12½ times.
Today, thanks to Milton Friedman’s irrational flip-flop from being a proponent of 100% cash reserves to the opposite extreme of zero reserves, and the adoption of his ideas by the major central banks of the world in 1974, multiples have increased dramatically – in some cases to as much as 20 to 1 or more. Banks only keep enough cash to meet day-to-day demands for those few customers who go in and request it, and consequently the fraud is virtually total.
The system works this way. 
Suppose that you want to borrow $35,000 to buy a new car. You visit your friendly banker and ask for a loan. He or she will ask you for collateral – some stocks, bonds, a second mortgage on your house or cottage or, if you are unable to supply any of these, the co-signature of a well-to-do friend or relative. When the collateral requirement is satisfied you will be asked to sign a note for the principal amount with an agreed rate of interest.
When the paperwork is complete, and the note signed, your banker will make an entry on the bank’s computer and, presto, a $35,000 credit will appear in your account which you can use to buy your car. The important point is that seconds earlier that money did not exist. It was created out of thin air – so to speak.
The banking equation is a species of double-entry bookkeeping where your note becomes an asset on the bank’s books, and the new money that was deposited to your account is a liability. The profit for the bank comes from the difference between the low rate of interest, if any, you would be paid on your deposit if you didn’t spend the borrowed money immediately, and the much higher rate you would be obliged to pay on your note – the technical term is “the spread.”
At some point, however, you have to pay off your note and any interest owing. And not only you, but everyone else who has borrowed “money” from banks – including governments which, by the way, own the right to print money [creating money from nothing] but that have irresponsibly handed the right over to an elite group of private bankers. Anyone who defaults is in big trouble. Individuals who default will have the assets they pledged as collateral seized by the bank. A government that is in danger of defaulting, will be forced to borrow from the International Monetary Fund, which will then tell that government how to run its affairs including cutting back on services and selling off public assets to the international vulture capitalists.
In reality, then, the banks have turned the world into one humongous pawn-shop. You hock your stocks, bonds, house, business, rich mother-in-law or country and the bank(s) will give you a loan based on the value of the collateral [by creating money from nothing, a.k.a. counterfeiting, since the banksters don’t own the assets against which they issue the money]
A world system where all the money is created as debt is a perpetual disaster in the making. It is like a giant balloon that the banks pump full of debt.  The balloon gets larger and larger until the debt load becomes too heavy to carry, and then it is like a balloon with a pin stuck in it.  The system crashes and thousands or sometimes millions of innocent people lose their jobs, homes, farms and businesses.  Almost any high school student should be able to see that any monetary system based on debt creation is totally insane. The total world debt, mathematically, is always tending toward infinity – and there is no possible way of paying it off. The real money (legal tender) to do so doesn’t exist. And the real economy, that depends on cash to grow, shifts into low gear whenever the supply of credit money dries up.
Not surprisingly, there have been 25 recessions and depressions in the United States since 1890.  In several cases, including the Great Depression of the 1930s and the current Great Recession, the evidence indicates that the meltdown was anticipated by a few insiders who helped trigger the catastrophe.
In the wake of the Great Depression, the U.S. Senate Banking and Currency Committee Report (that became widely known as the Pecora Report on the Practices of Stock Exchanges), indicated that there were insiders who benefitted from the crash. (This is what is needed in today's world: another Pecora to clean up but the will isn't there. vg)
“Legal chicanery and pitch darkness were the banker’s stoutest allies,” Pecora wrote in his memoir. Similar allegations were evident in Charles Ferguson damning documentary “Inside Job, relating to the 2007-2008 meltdown. These reports, and other historical evidence prove beyond any doubt that much of Wall Street is rotten to the core.  It has become one gigantic millstone around the neck of both the American and world economies.
The collateral damage from the recent meltdown has been staggering. The U.S. Bureau of Labor estimated that 8.4 million jobs were lost in the U.S. alone. Most countries experienced similar dramatic losses. The reduction in asset values worldwide has been estimated at $20 trillion U.S. dollars, yet not a single one of the culprits is in jail. You would think that someone would have had the decency to launch a class action for at least $10 trillion against every individual and every organization that contributed to the catastrophe in any way.
It boggles the mind that a system so vulnerable to manipulation would ever have come into existence in the first place. The evolution did not happen by accident.  It was not guided by the mythical invisible hand of Adam Smith. On the contrary, for more than a century-and-a-half, it was engineered by the barely visible hand of the Rothschild family and its allies, and since World War II by the Rockefeller family. The two dynasties combined forces to exercise influence on many fronts sheltered by the cloak of secrecy established by the Bilderberg Group.
The long-term influence of the banking cartel is incalculable. Their biggest coup was the establishment of the Federal Reserve System in the United States. The big New York banks really didn’t like the idea of genuine competition, so a small group held a secret meeting at the private resort of J.P. Morgan on Jekyll Island, off the coast of Georgia. Their scheme, devised by Paul M. Warburg, and subsequently adopted by Congress, is a legal private monopoly of the U.S. money supply operated for the benefit of the few under the guise of protecting and promoting the public interest.
It is a tribute to the skill of the international bankers that they were able to draft a bill, revise it, change its name and make the few window dressing compromises necessary to get it adopted by Congress just before Christmas when quite a few Representatives must have been dreaming of sugar plum fairies instead of exercising due diligence. Only Charles Lindberg Sr. seemed to grasp the essence of what was going on. To put it bluntly, the Congress transferred its sovereign constitutional right to create money to the sole custody of a group of private bankers. The magnitude of the hoistis unprecedented in the history of the world – the numbers now are in the high trillions.
Soon after the bill was passed the magnitude of the tragedy began to be recognized. William Jennings Bryan, who acted as Democrat whip, later said: “In my long political career, the one thing I genuinely regret is my part in getting the banking and currency legislation (Federal Reserve Act of 1913) enacted into law.”  President Woodrow Wilson, just three years after passage of the Act, wrote: A great industrial nation is controlled by its system of credit. Our system of credit is concentrated (in the Federal Reserve System). The growth of the nation, therefore, and all our activities are in the hands of a few men…. We have come to be one of the worst ruled, one of the most completely controlled and dominated governments in the civilized world.”  But the bill was not repealed; almost 100 years later the sell-out is still the law. This makes you wonder what the people’s representatives have been doing to earn their salaries.
The people in charge of the original deception were very far-seeing. They realized that when future governments had to borrow from them they would need a constant income stream to pay the interest on the bonds. So they persuaded the government to introduce income taxes, first as a temporary measure, but later permanently, so it would be able to meet its obligations to the bondholders. In fiscal year 2005 total individual income taxes in the U.S. totalled $927 billion.  Of that amount $352 billion, or 38%, was required just to pay interest on the federal debt. The figure would be higher now.
Banksters bought up most influential newspapers in the world.
The banksters, as they were often called, then decided that an independent press might catch on to the chicanery. Oscar Callaway is reported in the Congressional Record of February 9, 1917 as follows.
“In March, 1915, the J.P. Morgan interests, the steel, shipbuilding, and powder interests, and their subsidiary organizations, got together 12 men high up in the newspaper world, and employed them to select the most influential newspapers in the United States and sufficient number of them to control generally the policy of the daily press of the United States… They found it was only necessary to purchase the control of 25 of the greatest papers.
The 25 papers were agreed upon; emissaries were sent to purchase the policy, national and international, of these papers; … an editor was furnished for each paper to properly supervise and edit information regarding the questions of preparedness, militarism, financial policies, and other things of national and international nature considered vital to the interests of the purchasers [and to suppresseverything in opposition to the wishes of the interests served.”
It has been suggested that the Bilderberg Group may have taken a leaf from the Morgan precedent to protect their interests in the late 20th and early 21st centuries. That is impossible to prove, because its members are sworn to secrecy, and the press won’t report on its meetings.
Could it be mere coincidence that the monetary system, the downside of globalization, 9/11 and the decades-long cover-up of the extraterrestrial presence and technology (especially the clean energy sources that would impact the value of oil stocks), the four subjects of most direct beneficial interests of the banksters, are the four subjects that are avoided like the plague by the mainline press?
I myself am not willing to go so far as to say that the men behind the international banking system are evil men because their thoughts are private.  But Sir Josiah, later Baron Stamp, a former director of the Bank of England, has given us a rare snapshot of the truth:
“Banking was conceived in iniquity and was born in sin. The Bankers own the earth. Take it away from them, but leave them the power to create money, and with a flick of the pen they will create enough money to buy it back again. However, take that power away from them and all the great fortunes like mine will disappear, and they ought to disappear, for this would be a happier and better world to live in. But if you wish to remain the slaves of Bankers, and pay the cost of your own slavery, let them continue to create money.”
The taxpayers bail out the banks, but get nothing in return.
In the latest meltdown of 2007-2008, the Fed acted quickly to prevent the Ponzi pyramid from collapsing completely. It printed trillions of dollars to bail out the banks and a few industries that were highly indebted to banks.
But what did the Fed do for the taxpayers whose money was so wildly diluted to save the banks? Nothing! They were left to fend for themselves. Millions of people lost their jobs, their farms, their houses, their hopes, and their dignity as a result of circumstances beyond their control. The taxpayers bailed out the banks, but got nothing in return.
The same is true of governments who came so quickly to the rescue. As a result of the meltdown their revenues were decreased so they were forced to incur or increase their deficits, as well as to start cutting back on essential services. The Fed pretended to be helping stimulate the economy by reducing interest rates to near zero. It would be an interesting exercise to find out what happened to all of this low-cost money. It would be a good subject for Congressional attention. How much did the banks use to buy up domestic and foreign assets at fire-sale prices?  Was any of it used by financial institutions to try to corner world food markets and raise prices at a time when millions are starving?
No doubt some taxpayers did take advantage of the low interest rates available but were they warned about the old bait and switch game? Anyone who acquires assets with cheap money runs the risk of losing their property when the Fed ultimately raises rates. It’s all part of the boom-bust cycle inherent in our infinitely silly monetary system.
The Economics Profession
What does all this have to say about the economics profession? What it really says isn’t fit to print. Someone once said that if you put 20 economists in a room you will get 21 opinions. That is not my experience. If you get 20 economists together they are likely to give you one stock answer, or at most two. And if there is one dissenter he or she is likely to be drowned out by the 19, squawking like a flock of parrots the words memorized from what their professors taught them.
I have witnessed this herd-like mentality first hand. When I was first elected to the House of Commons in 1949 there were only a handful of Keynesians in Ottawa. Twenty years later nearly everyone was a Keynesian including, I am told, Richard Nixon.
At that time there were only a few monetarists around. But they spread like mushrooms and soon dominated the economic landscape. It reached the stage when Keynes was anathema, and it was almost impossible to get a tenured position in a school of economics unless you were part of Milton Friedman’s monetarist revolution.
Apparently little if any thought was given to the possibility that neither Keynes nor Friedman had got it right. The former was a bit closer to reality than the latter, but both theories foundered on the rocks of one inescapable truth. Both assumed that the economic system is self-correcting, yet more than two centuries of experience has demonstrated clearly that it is not!  Someone has to be at the tiller charged with steering clear of the shoals and rocks of economic disaster and that person has to be someone who is responsible to the people and not the self-serving boom-busters.
Better People
The third essential change is for us as individuals. A just and peaceful world is not possible when it is riddled with graft, fraud and corruption of all kinds. Greed is king and mammon rules the world.
Institutions have to change too. For centuries major religions have been selling their alleged superiority or exclusiveness at the point of a sword, leading to the deaths of thousands of innocents. The three Abrahamic religions, for example, all claim the inside route to paradise. Mathematically that is impossible. It is far more probable, mathematically, that they are all wrong and that the truth is larger and more inclusive.
Ancient and modern history both suggest that there is no hope of a just and peaceful world unless all religions, and those with no religion, forget their differences and start working together to build the Kingdom of God on Earth. I define this as a world where every child can expect food to eat, clean water to drink, adequate clothing to wear, a roof overhead, access to medical support and enough education to be able to determine how best he or she can serve humankind positively, with dignity and self-fulfillment.
What a wonderful world that would be! But it would require a 180-degree change in policies and priorities and a serious effort to apply the Golden Rule that all religions claim as a common thread. The application of the Golden Rule would mean an end to empire building, and the pursuit of military power and advantage. The U.S., for example, would have to stop being its own worst enemy. The declaration of the war on terror was the biggest strategic blunder I have seen.
On the 11th day of September 2001, following the attacks on the World Trade Center, the United States enjoyed the sympathy of the world, including Arab states and populations. The threat from al-Qaeda was limited and quite within the potential of police and intelligence operations to cope with. The situation changed dramatically with the launch of a war on Iraq. The goodwill began to evaporate overnight. Soon, instead of a few dozens insurgents the numbers of young Muslims willing to die for their cause multiplied to thousands and a great chasm of hate and mistrust enveloped much of the world.
The U.S. has consistently refused to be even-handed in the Israeli-Palestinian dispute, and the Israelis deceive themselves, and the world, when they claim to be the victims. For a long while peace has been within their grasp if they could have agreed to a just settlement, and establishment of a vibrant Palestinian state. But a handful of fundamentalists have always succeeded in disrupting the peace process because they are not willing to accept the great Rabbi Hillel’s admonition. “So always treat others the way you would like them to treat you; that is the message of the Law and the Prophets.”  Meanwhile the peace and stability of the world remains in jeopardy.
The world community must adopt principles and practices that override fundamentalists of any stripe whether they be Christian, Muslim, Jewish or Economic.  In addition, religious people should pay more attention to their holy books. There is nothing in the Bible that would legitimize a preventive war, with its carpet bombing, or the launch of a drone or missile intended to kill one person when there is risk that innocent bystanders will also die. Similarly, there is nothing in the Qur’an that would justify suicide bombing that results in the random death of innocents.
Global Hope
If you get the impression that the world is going to hell in a hand basket you have heard me correctly. But it doesn’t need to be so. There are remedies but they involve massive change in the areas discussed – none of which are even on the political radar at present. There is light at the end of the tunnel but, as Sir John Quinton, a former chairman of Barclay’s Bank said, “Bankers sometimes look on politicians as people who, when they see light at the end of the tunnel, order more tunnel.”
What we are really talking about is restoring democracy to countries that not only claim they have it, but also take pride in trying to export it, even though they don’t really qualify as democratic as defined in the dictionary. In Webster’s it is: “government in which supreme power is vested in the people and exercised by them or their elected representatives.”  To begin, Wall Street has been the dominant power in the U.S. for decades, and still is. Add to that the fact that the Commander-in-Chief of the Armed Forces, the President of the United States, does not have the security clearance for a number of projects controlled by troops under his command, and you have to conclude that the U.S. is not really a democracy.
The same can be said about Canada, the United Kingdom, Germany and myriad countries that are really puppets of the International Financial System. In each case the real interests of citizen voters is subjugated to the demands of international finance.
There is a sad irony in reading U.S. history of the pre-revolutionary and revolutionary days. Historians often attribute the revolution to the tax on tea. On the other hand, “[Benjamin] Franklin cited restrictions upon paper money as one of the main reasons for the alienation of the American provinces from the mother country.”  The U.S. won the revolutionary war but then lost the next critical one when it adopted the British banking system instead of pursuing the better model their provinces had been experimenting with.
For the U.S. now to inflict the British practice on countries around the world, using the International Monetary Fund and World Bank as enforcers, is comparable to the King’s edict that gave birth to the United States. So the financial chains of oppression have to be broken and freedom restored to citizens everywhere.
It’s time to forget the tea party and address the critically important issues facing the U.S. and the world. All of these issues are non-partisan by definition and deserve the attention and support of all genuine patriots without distinction of race, color, religion or political affiliation – both in the U.S. and worldwide. We must unite to preserve and enhance the beautiful satellite that is our birthright.
An Agenda for Action

The first and most urgent project is to clip the wings of the bankers and democratize the money-creation function.  In the U.S. the Federal Reserve System must be abolished and its alleged function of regulating the money supply be assumed by the federal government or an agency under its direct control. The most powerful and valuable tool in the economic arsenal must be available to the representatives of the people who can be held responsible for their success or failure.
Some monetary reformers recommend that governments create 100% of new money in a debt free form, greenbacks or equivalent. In the interests of a fast and smooth transition I am suggesting that a ratio of 34% government-created money to 66% bank-created money would work satisfactorily. Banks would be required to maintain 34% cash reserves against their deposits.
The important thing is that governments must immediately create the large sums necessary to balance their budgets and get their economies running at maximum output again. I am talking about an infusion of perhaps $10 trillion U.S. Dollar equivalent to start and more if needed to get economies up to speed and to reduce unemployment worldwide by at least half, with the creation of millions of new jobs.  Is this likely to cause massive inflation, as the financial cartel will immediately allege, because it is one of its longest running and most successful bugbears?
The answer to their phony phonetics is a resounding “no.”  As any economist should know, it is the amount of money that is created that influences prices, and not who prints it.  So as long as governments limit what economists call “the multiplier effect” there will be no problem.  Certainly the present system has been inflationary.  A 1950 U.S. dollar is only worth 7.5 cents today. A common sense monetary system should produce better results than that. So there is no reason why the banking system should not be fundamentally reformed – at once!
There are four other actions that I think we, the people of the world should demand of our politicians.

1. A law must be passed at once to prohibit all politicians, candidates for political office and political parties from accepting money from any financial institution as well as make it a criminal offense for any such institution either directly or indirectly to offer it.
2. World leaders must adopt a 10-year time frame to reduce greenhouse emissions by 90 percent.
3. The U.N. should declare 2012 the year of forgiveness and reconciliation – a new era of cooperation and (agape) love between races, tribes, religions, nations, and regions both mondial and intergalactic. We have so much to learn in many areas including medicine and food production.
So the U.S. must relinquish its privileged position as the center of “the loop” as part of a new kind of leadership in creating the better world we all dream of.
International Finance vs. The People of the World

None of this vision of a just and peaceful world will be possible unless the all-pervasive power of the international banks has been broken.  In 1999 I wrote a book in which I said the next world war would be between the banks and the people of the world. There have been skirmishes for centuries and, so far, the banks have always come out on top.  They are now taking advantage of the recent meltdown, and the resulting sovereign debt crisis to line up their heavy artillery including the International Monetary Fund, the World Bank, the Federal Reserve System and the Bank for International Settlements for a final conclusive battle.
As always the aim of the game is to rob the people of the world of their sovereign right to govern their own affairs, and to entrench the power of the international banks, their elite industrial allies and a small cabal of military insiders who run the world as their private fiefdomThe word “unjust” is too small a word by far to describe what they are up to.
If any skeptics think I am overstating the case don’t take my word for it.  Go to www.victoryfortheworld.net and read some of the books that can be used as references. A hundred pages of The Web of Debt, for example, setting out the history of money, will probably be enough to make you sick at your stomach. I stopped reading it at night because if often made me so angry I couldn’t sleep.
I entered politics more than 60 years ago because I thought recessions were quite unnecessary. They were monetary phenomena with a relatively easy fix.  I have made hundreds of speeches on the subject and convinced a few thousand people. But never the movers and shakers.  And the mainline press were less than helpful. They were so jaundiced that they were not interested in a maverick speaking truth to power. So it was always a case of David vs. Goliath, to use a Biblical analogy.
Now, for the first time, the power exists to turn the tables and go for the jugular. The internet is providing power to the people that they have never enjoyed before. The young people of the world, in concert with the thousands of their parents and others who care about the state of the world can use the power of social networking to effect a miracle on their own behalf and that of succeeding generations.
The valiant people of Tunisia and Egypt have shown the way by achieving what was believed to be impossible. We share their euphoria. At the same time they, and we, must acknowledge that it is only the beginning. Real freedom will only be possible when they have escaped from the tyranny of international banks, and Wall Street is no longer able to manipulate the price of their daily bread.
A good start might be to distribute a million copies of this speech and translate it into a number of languages. Then the rising generation can bombard the barricades through their social networks. Regime change is not necessary except for leaders who refuse to see the light. But concerned citizens of the world should band together and rattle the cages of all federal politicians. Tell them bluntly that they must vigorously support the above agenda or face inevitable defeat at the next election. It is a simple message, but the only one they understand.
At a press conference on March 29, 2001 announcing the U.S. was backing out of the Kyoto Protocol, President George W. Bush said, “A friend is someone who tells you the truth.” That is what I have been doing today. It is a message of global hope for every race, color, religion and nationality in the world.
--------------------
Paul Hellyer
20 Bay St., 12th Floor, Toronto, Ontario M5J 2N8 Canada
Tel: 416/850-1375
"War, Fascism, concentration camps, rubber truncheons, atomic bombs, etc., are what we daily think about, and therefore to a great extent what we write about, even when we do not name them openly. We cannot help this. When you are on a sinking ship, your thoughts will be about sinking ships." 
                                                                                                                                   George Orwell (1903-1950)
Also see listen and see Paul Hellyer at:

 


Examples of World Banking Fraud across the Globe today
Added by Bill Woollam
1Rothschilds Stage Revolutions in Tunisia and Egypt. To Kill Islamic Banks In Emerging North African Markets
2Motives by Western Oligarchs to Overtake Libya:
The Libyan Central Bank is 100% state owned…. I am sure that the Western oligarchy do not wish the world to see such a successful monetary system alive and well on the planet
More About Gadhaffi:  What You Won't Hear Reported in the West:
Libyan Rebels Have Already Established A New Central Bank Of Libya.... March 28th, 2011.  And whose interests, if not international banking privateers, would these Libyan political henchmen be concerned with?
3) For over 20 years there have been attempts to privatize Japan's Post Savings bank, which is the largest depository savings bank in the world. Japan Post savings bank and insurance arms boast combined assets of more than $3.2 trillion.


Δ. Καζάκης- Το χρονικό της χρεοκοπίας

Το χρονικό της χρεοκοπίας
 του Δημήτρη Καζάκη
Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. 
Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. 
Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι 
είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71%  προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας".  Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας.  Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε  την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή.  Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. 
Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. 
Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να        υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα.  Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος.  Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ.  Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος  που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας;  Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το "οικονομικόν θαύμα" όπως το ονομάσανε, η "ισχυρή Ελλάς" αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%.  Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%.  Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος!  Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%.  Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών.  Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη.  Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.  Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008.  Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή.  Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός.  Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση.  Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500).   Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ".  Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή.  Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο, στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης.  Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση.  Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, "εξαναγκάσανε" τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη.  Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν "τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα".
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει        υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι "εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα". Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα.  Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές.  Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
1) Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
2) Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
3) Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα.  Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι. το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας "υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα".
4) και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο "ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές". Δηλαδή ό,τι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση.  Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν  δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. 
Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 "Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία", θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλημμα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; "Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας". Αυτό ήταν το δίλημμα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει "Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει". Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. 
Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια... 
Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος;
 
Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. 
Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. 
Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε  να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. 
Δηλαδή την 
ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
 Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.