Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013
Σάββατο 2 Μαρτίου 2013
Ηλίας Σταμπολιάδης
Ορυκτός Πλούτος Ευχή ή Κατάρα ;
Η μεταλλευτική βιομηχανία ανήκει
ως γνωστό στην πρωτογενή παραγωγή και αποτελεί σημαντικό παράγοντα οικονομικής
ανάπτυξης μιας χώρας παρέχοντας πρώτη ύλη σε σειρά μεταποιητικών βιομηχανιών ή και εισάγοντας συνάλλαγμα από την
εξαγωγή συμπυκνωμάτων των μεταλλευτικών και των βιομηχανικών ορυκτών ή και των
τελικών προϊόντων από την επεξεργασία
τους.
Σε αυτή την παραγωγή εμπλέκονται
αφενός οι μεταλλευτικές και λατομικές επιχειρήσεις και αφετέρου το κράτος υπό
τις ακόλουθες ιδιότητες του.
- Ως ιδιοκτήτης του ορυκτού πλούτου της γης
- Ως φορέας δημοσιονομικής πολιτικής και
- Ως τοπική κοινωνία, στον ζωτικό χώρο της οποίας εντάσσεται η μεταλλευτική δραστηριότητα.
Και οι τρεις αυτές συνιστώσες
έχουν κάθε νόμιμο συμφέρον να διεκδικούν αντισταθμιστικά οφέλη από την
εκμετάλλευση μίας πλουτοπαραγωγικής πηγής που διαφέρει βασικά από τις άλλες
πρωτογενείς δραστηριότητες όπως, η γεωργία, η δασοπονία, η κτηνοτροφία και η
αλιεία καθόσον στην μεταλλευτική
βιομηχανία το προϊόν δεν είναι ανανεώσιμο αλλά εξαντλείται τελεσίδικα. Από την
άλλη μεριά και η επιχείρηση που αναλαμβάνει την εκμετάλλευση του ορυκτού
πλούτου πρέπει εκ των πραγμάτων να είναι κερδοφόρα και βιώσιμη μέχρι την
εξάντληση της εξορυσόμενης πρώτης ύλης.
Η συνεργασία κράτους και μεταλλευτικής
επιχείρησης οφείλει να γίνεται με βάση το αμοιβαίο συμφέρον και οι κανόνες που
τη διέπουν πρέπει να προσβλέπουν προς αυτό έτσι ώστε αφενός να εξασφαλίζονται
οι απαιτούμενες επενδύσεις και αφετέρου
η τοπική κοινωνία να δέχεται ευχαρίστως μία τέτοια δραστηριότητα. Είναι γνωστό
ότι σήμερα υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση στις σχέσεις αυτές με αποτέλεσμα να
αποθαρρύνονται πολλές επιχειρήσεις να αναλάβουν δραστηριότητα ή και το αντίθετο
πολλές τοπικές κοινωνίες να υφίστανται περιβαλλοντικές ακόμη και οικονομικές επιπτώσεις ώστε να
δημιουργείται αρνητικό κλίμα ακόμη και
σε επενδυτικές προτάσεις αμοιβαίου συμφέροντος..
Τα μεταλλεύματα, τα βιομηχανικά
ορυκτά αλλά και το νερό δεν αποτελούν ιδιοκτησία του ιδιοκτήτη της επιφάνειας
(αγρού, δάσους, οικοπέδου, λίμνης ή θάλασσας) αλλά ανήκουν στο δημόσιο απλά από
το γεγονός ότι η δημιουργία τους και η τελική τους απόθεση εξελίχθηκε ή και
εξελίσσεται (περίπτωση του νερού) βάσει
γεωλογικών και κλιματικών συνθηκών που
διέπουν χώρους πέρα από την σημερινή τοποθεσία τους και πολλές φορές
υπερβαίνουν ακόμη και τα εθνικά σύνορα.
Δυστυχώς ο σημερινός
μεταλλευτικός κανονισμός αποτελεί ένα φαυλοκρατικό κατασκεύασμα που η πρόθεση
του αποκαλύπτεται ακόμη και από την χρησιμοποιούμενη ορολογία. Ονομάζει
μεταλλειοκτήτη αυτόν στον οποίο μεταβιβάζει το δικαίωμα εκμετάλλευσης της
πρώτης ύλης, ο οποίος μάλιστα ως «ιδιοκτήτης» δεν έχει καν την υποχρέωση να
ανταποδώσει στο κράτος μία αντιπαροχή
για τον δημόσιο πλούτο που αποσπά.
Φανταστείτε να έχετε ένα οικόπεδο και να το
δίνετε σε έναν εργολάβο χωρίς αντιπαροχή με την μόνη υπόσχεση ότι θα σας
προσλάβει ως εργάτη στην οικοδομή που θα εγείρει. Το σωστό είναι ο ιδιοκτήτης
να ζητήσει αντιπαροχή ανάλογα με την αξία του οικοπέδου που προσδιορίζεται από τη θέση του. Κάτι
ανάλογο πρέπει να συμβαίνει και με τον ορυκτό πλούτο. Το κράτος πρέπει να
απαιτεί:
- Αντιπαροχή 15% – 25 % τουλάχιστον από την περιεχόμενη αξία του εξορυσσομένου μετάλλου ανεξαρτήτως από το εάν αυτό θα επεξεργασθεί εντός ή εκτός των συνόρων.
- Φόρο επί των κερδών της επιχείρησης, περιλαμβανομένης στο κόστος λειτουργίας της επιχείρησης της δοθείσης αντιπαροχής. Ο φόρος αυτός θα είναι αυτός που πληρώνουν όλες οι επιχειρήσεις. Σήμερα είναι γύρω στα 30% και αποτελεί μέρος της γενικότερης αναπτυξιακής πολιτικής και όχι μόνο των μεταλλευτικών επιχειρήσεων..
- Αντισταθμιστικές εισφορές προς την τοπική κοινότητα, πέρα από τα λαμβανόμενα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, αξίας τουλάχιστον 2% επί των κερδών, που θα λογαριάζονται στο κόστος της επιχείρησης και θα δίδονται σε μορφή που να μην μπορούν να τα καπηλευθούν οι τοπικοί δήμαρχοι..
Υπό τους όρους αυτούς κάθε
αντίδραση στην αδειοδότηση και λειτουργία της επιχείρησης θα αποτελεί
κακοπροαίρετη πράξη. Θα μπορούσε κανείς ανάλογα με τις συνθήκες της αγοράς και
την προκαλούμενη όχληση να διαπραγματευτεί τα ποσοστά αντιπαροχής, φόρου και
αντισταθμιστικών εισφορών αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί την αναγκαιότητας τους
χωρίς την οποία δεν ομιλούμε για επένδυση αλλά για πειρατεία. Επίσης εάν αυτά ικανοποιηθούν τότε η αντίδραση αποτελεί
υστερόβουλη πράξη προς ικανοποίηση ιδίων τοπικών συμφερόντων όπως δυστυχώς έχει
δείξει η εμπειρία σε τέτοιου είδους συναλλαγές.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής
Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων
Πολυτεχνείο Κρήτης
2 Μαρτίου 2013
Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Greg Hobbs : What is the Federal Reserve Bank? Τι είναι η FED και γιατί την έχουμε;
Τι είναι η Κεντρική Τράπεζα- η FED ( Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα) των
ΗΠΑ
του Greg Hobbs 1 Νοεμβρίου 1999
(Επιμ.Μετφ. Κώστας Τσιαντής)
Η FED (Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα- Federal Reserve Bank, ή Federal Reserve System) είναι μια κεντρική
τράπεζα. Οι κεντρικές τράπεζες υποτίθεται ότι εφαρμόζουν τη δημοσιονομική
πολιτική μιας χώρας. Παρακολουθούν τις εμπορικές τράπεζες για να εξασφαλίσουν
ότι αυτές διατηρούν επαρκή περιουσιακά στοιχεία (assets), όπως μετρητά, έτσι
ώστε να παραμείνουν βιώσιμες και σταθερές. Οι κεντρικές τράπεζες, επίσης,
κάνουν μπίζνες, όπως είναι οι ανταλλαγές νομισμάτων και οι συναλλαγές σε χρυσό,
με άλλες κεντρικές τράπεζες. Θεωρητικά, μια κεντρική τράπεζα θα έπρεπε να είναι
καλό για την χώρα, και θα μπορούσε να είναι εάν δεν συνέβαινε αυτές να μην ανήκουν ή να μην ελέγχονται από την κυβέρνηση
της χώρας στην οποία λειτουργούν. Ιδιωτικός κεντρικές τράπεζες,
συμπεριλαμβανομένης της δικής μας FED, λειτουργούν όχι προς το συμφέρον του
δημοσίου, αλλά για το κέρδος.
Υπήρξαν τρεις κεντρικές τράπεζες
στην ιστορία του έθνους μας. Οι δύο πρώτες, παρότι δόλιες και απατηλές, ήταν
χλωμές σε σύγκριση με την έκταση και το μέγεθος της απάτης (fraud) που διαπράττεται
από τις τρέχουσες FED τράπεζές μας. Αυτό
που έχουν όλες κοινό είναι μια ύπουλη
πρακτική γνωστή ως «κλασματικό banking» ή πρακτική του κλασματικού αποθέματος.
Κλασματικό banking (κλασματικό
απόθεμα) είναι η πρακτική να δημιουργούν οι τραπεζίτες χρήματα από το τίποτα,
να τα δανείζουν στην κυβέρνηση ή κάποιον
άλλον και να χρεώνουν τόκους με την εκκίνηση. Η πρακτική εξελίχθηκε πριν
από την ίδρυση των τραπεζών. Οι χρυσοχόοι (goldsmiths) μίσθωναν χώρο στα
θησαυροφυλάκιά τους σε ιδιώτες και εμπόρους για την αποθήκευση του χρυσού ή
αργύρου τους. Οι χρυσοχόοι έδιναν στους «καταθέτες» τους αυτούς ένα
πιστοποιητικό (certificate) που έδειχνε την ποσότητα του χρυσού που είχε αποθηκευτεί.
Τα πιστοποιητικά αυτά τα χρησιμοποίησαν στη συνέχεια για να κάνουν μπίζνες.
Με τον καιρό οι χρυσοχόοι
παρατήρησαν ότι ο χρυσός στους υπόγειους αποθηκευτικούς θαλάμους τους σπάνια
αποσύρονταν. Μικρά ποσά μπορούσαν να κινούνται μέσα και έξω αλλά ο μεγάλος όγκος
δεν κινιόταν ποτέ. Διαισθανόμενοι μια ευκαιρία κέρδους, οι χρυσοχόοι εξέδιδαν
διπλές αποδείξεις για το χρυσό, κατά συνέπεια δημιουργώντας χρήματα (εκδίδοντας πιστοποιητικά)
από το τίποτα και κατόπιν δανείζοντας εκείνα τα πιστοποιητικά (δημιουργώντας χρέος)
στους καταθέτες και χρεώνοντάς τους τόκο
επίσης.
Δεδομένου ότι τα πιστοποιητικά
αντιπροσώπευαν περισσότερο χρυσό απ’ ό,τι
πραγματικά υπήρχε, τα πιστοποιητικά ήταν «κλασματικά»- κατά κλάσμα δηλαδή
είχαν αντίκρισμα σε χρυσό. Τελικά μερικές από αυτές τις διαδικασίες υπόγειων αποθηκευτικών
θαλάμων μετασχηματίστηκαν σε τράπεζες και η πρακτική των κλασματικών
αποθεμάτων συνεχίστηκε.
Κρατείστε στο μυαλό σας την έννοια του κλασματικού αποθέματος καθώς
εξετάζουμε την πρώτη κεντρική τράπεζά μας, την πρώτη τράπεζα των Ηνωμένων
Πολιτειών (την B.U.S, Bank of United States). Δημιουργήθηκε, μετά από την πικρή
διαφωνία στο Κογκρέσο, το 1791 και υπεγράφη σύμβαση για 20 έτη. Μια απάτη (scam)
όχι διαφορετική της σημερινής FED, η BUS χρησιμοποίησε τον
έλεγχό της επί του νομίσματος για να εξαπατήσει
το κοινό και να καθιερώσει μια νομική μορφή τοκογλυφίας (usury).
Αυτή η τράπεζα άσκησε τον
κλασματικό δανεισμό σε ποσοστό 10:1, δηλαδή δάνειζε δέκα δολάρια για κάθε
δολάριο που είχε σε κατάθεση. Αυτή η κακή χρήση και κατάχρηση της σύμβασής τους
με το δημόσιο συνεχίστηκε για όλα τα 20 έτη της ύπαρξής τους. Η δημόσια
προσβολή πέρα από αυτές τις καταχρήσεις ήταν τέτοια που η συμφωνία δεν ανανεώθηκε και η τράπεζα έπαψε να υπάρχει
το 1811.
Ο πόλεμος 1812 άφησε τη χώρα σε οικονομικό χάος, πράγμα που οι τραπεζίτες
το είδαν ως μια άλλη ευκαιρία για εύκολα κέρδη. Επηρέασαν το Κογκρέσο για να πάρουν
τη δεύτερη κεντρική τράπεζα, τη Δεύτερη Τράπεζα των
Ηνωμένων Πολιτειών (S.B.U.S), το 1816.
Η SBUS ήταν πιο επεκτατική από
την BUS. Η SBUS πώλησε τα συμβατικά της προνόμια (franchises)
και διπλασίασε κυριολεκτικά τον αριθμό τραπεζών σε μια μικρή χρονική περίοδο. Η
χώρα άρχισε να ανθεί και να κινείται δυτικά, πράγμα που απαιτούσε χρήματα. Χρησιμοποιώντας τον κλασματικό
δανεισμό στο ποσοστό 10:1, η κεντρική τράπεζα και οι δικαιοδόχοι της
(franchisees) δημιούργησαν το χρέος/τα χρήματα για την επέκταση.
Τα πράγματα άνθισαν για μια
στιγμή, κατόπιν οι τράπεζες αποφάσισαν να κλείσουν το χρέος/χρήμα, επικαλούμενες
την ανάγκη να ελεγχθεί ο πληθωρισμός. Αυτή η δράση εκ μέρους της SBUS προκάλεσε
πτωχεύσεις (bankruptcies) και αποκλεισμούς (foreclosures). Οι τράπεζες πήραν
τότε τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων (assets) που χρησιμοποιούνταν ως
ασφάλεια έναντι των δανείων.
Εξέτασε από κοντά πώς η SBUS κατασκεύασε αυτόν τον κύκλο της
ευημερίας και της ύφεσης. Η κεντρική τράπεζα προκάλεσε τον πληθωρισμό
δημιουργώντας χρέος/χρήμα για δάνεια και πίστωση και καθιστώντας αυτά τα
κεφάλαια εύκολα διαθέσιμα. Η οικονομία αναπτύχθηκε. Κατόπιν χρησιμοποίησαν ως δικαιολογία τον πληθωρισμό
που δημιούργησαν για να αποκλείσουν τα δάνεια/την πίστωση/το χρήμα.
Η προκληθείσα έλλειψη μετρητών
έκανε την οικονομία να κλονίζεται ή να
επιβραδύνεται δραματικά με συνέπεια μεγάλο
αριθμό πτωχεύσεων για επιχειρήσεις και πρόσωπα. Η κεντρική τράπεζα τότε
κατέσχεσε τα περιουσιακά στοιχεία που χρησιμοποιούνταν ως ασφάλεια για τα
δάνεια. Ο πλούτος που δημιουργήθηκε από τους δανειολήπτες κατά τη διάρκεια της
έκρηξης (boom) στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην κεντρική
τράπεζα κατά τη διάρκεια της καταστροφής (bust). Και εσύ πάντα αναρωτιόσουν πώς οι μεγάλοι αυτοί τύποι (the big guys) τα
κατάφεραν χωρίς να θιγούν καθόλου (με
όλα τα μάρμαρα).
Τώρα, ποιος νομίζεις είναι υπεύθυνος για όλες τις διακυμάνσεις (τα πάνω
και κάτω) στην οικονομία μας κατά τη διάρκεια των τελευταίων 85 ετών; Σκέψου
για την ύφεση στο τέλος της δεκαετίας
του '20 και όλες εκείνες κατά τη δεκαετία του '30. Η FED θα μπορούσε να έχει διοχετεύει πολύ
από το χρέος/χρήμα στην αγορά για να δυναμώσει την οικονομία και να φέρει τη
χώρα πίσω στην τροχιά της, αλλά αυτοί το έκαναν; Όχι. Στην πραγματικότητα, περιόρισαν την παροχή
χρήματος αρκετά σοβαρά. Όλοι ξέρουμε τα αποτελέσματα που εμφανίστηκαν από
εκείνη την δράση, δεν την ξέρουμε;
Γιατί η FED θα το έκανε αυτό; Κατά τη
διάρκεια εκείνης της περιόδου οι περιουσιακές αξίες (assets) και οι μετοχές (stocks) είχαν πιάσει πάτο (were at rock bottom
prices). Ποιος νομίζεις ότι αγόραζε τα πάντα με 10 σεντς
το δολάριο; Πιστεύω ότι αυτό αναφέρεται
ως παγίωση του πλούτου. Πόσες φορές έχουν ήδη επαναλάβει αυτό τα τελευταία 85
χρόνια; Σκέφτεστε ότι θα το κάνουν πάλι;
Έστω ως παραλειπόμενα σε αυτό το
σημείο, εξέτασε τη σημερινή οικονομία. Οι αγορές μειώνονται. Γιατί; Επειδή η FED είναι πολύ φιλελεύθερη με το χρέος/την πίστωση/το
χρήμα της. Η αγορά είχε υπερπληθωρισμό (υπερδιογκωθεί). Ποιος δημιουργεί τον
πληθωρισμό; Η FED. Πώς οι FED διαχειρίζονται τον
πληθωρισμό; Περιορίζουν το χρέος/την πίστωση/το χρήμα. Τι συμβαίνει όταν κάνουν
αυτό; Η αγορά καταρρέει.
Αρκετούς μήνες πριν, μετά από τότε που ορισμένες κεντρικές τράπεζες είπαν
ότι θα πωλούσαν μεγάλες ποσότητες χρυσού, η τιμή του χρυσού μειώθηκε σε χαμηλό 25-ετίας, περίπου στα 260 δολάρια ανά
ουγγιά. Οι κεντρικές τράπεζες τότε αγόρασαν χρυσό. Αφού αγόρασαν στην κατώτατη τιμή,
μια ομάδα 15 κεντρικών τραπεζών ανήγγειλε ότι θα περιόριζαν το ποσό χρυσού που
απελευθερώνεται στην αγορά για τα επόμενα πέντε έτη. Η τιμή του χρυσού ανέβηκε
κατά 75.00 δολάρια την ουγγιά μόλις μέσα σε λίγες μέρες. Πόσες εκατοντάδες
δισεκατομμυρίων δολαρίων κέρδισαν οι κεντρικές τράπεζες από τις δύο εκείνες δια
του τύπου ανακοινώσεις;
Ο χρυσός θεωρείται γενικά ένας
φράκτης απέναντι σε πιο αυστηρές οικονομικές συνθήκες. Νομίζεις ότι οι
οικογένειες ιδιωτικών τραπεζών που κατέχουν την FED αγοράζουν ή πωλούν μετοχές (equities) αυτή τη στιγμή; (Θυμήσου: αγοράζω
στα χαμηλά, πουλώ στα υψηλά). Πόσα χρήματα νομίζεις ότι έχουν κερδίσει οι ιδιοκτήτες αυτοί της FED από τότε που περιόρισαν την προσφορά χρήματος στην κορυφή
αυτού του τελευταίου τρέχοντος κύκλου;
Ο Alan Greenspan έχει πει δημόσια σε διάφορες περιστάσεις ότι σκέφτεται πως η αγορά είναι υπερτιμημένη, ή άφησε να υπονοηθεί
αυτό το αποτέλεσμα. Ακριβώς ένας υπαινιγμός ότι θα αυξηθούν τα επιτόκια (θα
περιοριστεί η παροχή χρήματος), και οι αγορές των μετοχών έχουν αρνητική
αντίδραση. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί δεν κυβερνούν κεντρικές τράπεζες, οι
κεντρικές τράπεζες κυβερνούν κυβερνήσεις και πολιτικούς. Ο Πρόεδρος Andrew
Jackson κέρδισε την προεδρία το 1828 με την υπόσχεση να τελειώσει το εθνικό
χρέος και να εξαλείψει τις SBUS. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του ο
Πρόεδρος Jackson απέσυρε όλα τα κυβερνητικά κεφάλαια από την τράπεζα και στις 8
Ιανουαρίου 1835 εξόφλησε το εθνικό χρέος (national debt). Είναι ο μόνος Πρόεδρος στην ιστορία που έχει αυτή την διάκριση. Η σύμβαση
των SBUS έληξε το 1836.
Χωρίς μια κεντρική τράπεζα να διαχειρίζεται την προσφορά χρήματος, οι
Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμασαν πρωτοφανή ανάπτυξη για 60 ή 70 έτη, και ο
παραγόμενος πλούτος ήταν πάρα πολύ για τους τραπεζίτες να υπομένουν. Έπρεπε να επιστρέψουν πίσω στο παιχνίδι. Έτσι, το 1910 ο
γερουσιαστής Nelson Aldrich, τότε πρόεδρος της Εθνικής Νομισματικής Επιτροπής,
σε συνεργία με αντιπροσώπους των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών, επινόησε ένα
σχέδιο να πιέσει και να εξαπατήσει το Κογκρέσο
στη θέσπιση της νομοθεσίας που θα καθιέρωνε συγκεκαλυμμένα μια ιδιωτική
κεντρική τράπεζα.
Αυτή η τράπεζα θα
αναλάμβανε τον έλεγχο της αμερικανικής οικονομίας με τον έλεγχο της έκδοσης του
χρήματος. Μετά από μια τεράστια εκστρατεία δημόσιων σχέσεων, που κατασκευάστηκε
από τις ξένες κεντρικές τράπεζες, ο Νόμος
Federal Reserve Act του 1913 ξεγλίστρησε μέσω του Κογκρέσου κατά τη
διάρκεια της ανάπαυλας των Χριστουγέννων, με πολλά μέλη του Κογκρέσου απόντα. Ο
Πρόεδρος Woodrow Wilson, που πιέστηκε από τους πολιτικούς και οικονομικούς
υποστηρικτές του, το υπέγραψε στις 23 Δεκεμβρίου του 1913.
Ο νόμος αυτός δημιούργησε το
Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα (Federal Reserve System) των ΗΠΑ, ένα όνομα
προσεκτικά επιλεγμένο και σχεδιασμένο για να εξαπατά. "Ομοσπονδιακό",
θα μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι αυτό είναι ένα κυβερνητικό ίδρυμα.
"Αποθεματικό", θα μπορούσε να κάνει κάποιον να πιστέψει ότι το
νόμισμα έχει πίσω του αντίκρισμα χρυσό
και ασήμι. "Σύστημα" χρησιμοποιείται αντί της λέξης
"τράπεζα", έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να συμπεράνει ότι μια νέα
κεντρική τράπεζα είχε δημιουργηθεί.
Στην πραγματικότητα, ο νόμος
δημιούργησε μια ιδιωτική, κερδοσκοπική, κεντρική τραπεζική εταιρία κατεχόμενη από ένα
καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών. Ποιος κατέχει την FED; Οι Ρότσιλντ (Rothschilds) του
Λονδίνου και του Βερολίνου, οι Lazard Brothers στο Παρίσι, οι Israel Moses Seif
της Ιταλίας, οι Kuhn, Loeb και Warburg της Γερμανίας, και οι Lehman Brothers,
Goldman, Sachs και οι οικογένειες Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης.
Ξέρεις ότι η FED είναι η μόνη κερδοσκοπική
εταιρία στην Αμερική που εξαιρείται από την
ομοσπονδιακή και πολιτειακή φορολογία; Η FED παίρνει περίπου ένα
τρισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο αφορολόγητα! Οι τραπεζικές οικογένειες που προαναφέραμε
παίρνουν όλα αυτά τα χρήματα.
Ο καθένας σχεδόν σκέφτεται ότι τα χρήμα που πληρώνουμε σε φόρους πηγαίνει
στο αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών για την πληρωμή των εξόδων της κυβέρνησης
(κράτους). Θέλεις να ξέρεις πού πάνε
πραγματικά τα δολάρια που πληρώνεις σε φόρους; Εάν κοιτάξεις στο πίσω μέρος
οποιουσδήποτε επιταγής που γίνεται πληρωτέα στο IRS (στην
κυβερνητική υπηρεσία συλλογής των φόρων)[1] θα δεις ότι έχει
επικυρωθεί ως «Αμοιβή οποιουδήποτε
F.R.B. Καταστήματος ή Γενικού Αποθετηρίου για Πίστη του Υπουργείου Οικονομικών[2]. Αυτό είναι σε πληρωμή
Υποχρεώσεων των ΗΠΑ[3]»
("Pay Any F.R.B. Branch or Gen. Depository for Credit U.S. Treas. This is
in Payment of U.S. Oblig."). Ναι, σωστά, κάθε δεκάρα που πληρώνεις σε φόρους εισοδήματος δίδεται σε εκείνες τις
οικογένειες ιδιωτικών τραπεζών, γνωστές
ως FED, χωρίς φορολόγηση.
Όπως πολλοί από σας, είχα
κάποια δυσκολία με την έννοια της δημιουργίας χρήματος από το τίποτα. Μπορεί να
είχατε ακούσει τον όρο «χρηματοποιώντας το χρέος» (monetizing the debt), που
είναι μορφή του ίδιου πράγματος. Για παράδειγμα, εάν η αμερικανική κυβέρνηση
θέλει να δανειστεί 1 εκατομμύριο δολάρια, η κυβέρνηση ή δανείζεται κάθε δολάριο
που ξοδεύει ή πηγαίνει στη FED να δανειστεί τα
χρήματα. Η FED καλεί το Υπουργείο Οικονομικών και λέει: τύπωσε 10.000
Ομοσπονδιακής Αποθεματοποίησης Χαρτονομίσματα (FRN) των 100 δολαρίων. Το Υπουργείο
Οικονομικών χρεώνει στη FED 2.3 σεντς για κάθε
χαρτονόμισμα, συνολικά 230 δολάρια για
τα 10.000 FRNs χαρτονομίσματα
(τραπεζογραμμάτια) των 100 δολαρίων. Η FED δανείζει έπειτα το 1 εκατομμύριο στην κυβέρνηση στην ονομαστική του αξία (face value) συν τους τόκους. Για να κλείσει το τραύμα, η
κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει έναν ομόλογο 1 εκατομμυρίου ως ασφάλεια για το δάνειο. Και οι πλούσιοι
γίνονται πλουσιότεροι. Τα ανωτέρω ήταν ακριβώς ένα παράδειγμα, επειδή στην
πραγματικότητα η FED δεν τυπώνει ούτε καν τα χρήματα, κάνει απλά
μια ηλεκτρονική εγγραφή στο λογιστικό της σύστημα. Για να βάλουμε αυτό σε ένα πιο
προσωπικό πλαίσιο, χρησιμοποιήστε ένα άλλο παράδειγμα.
Οι τράπεζες σήμερα είναι μέλη του
Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Τραπεζικού Συστήματος (Federal Reserve Banking System). Αυτή η
ιδιότητα του μέλους καθιστά νόμιμο γι’ αυτές να δημιουργούν χρήμα από το τίποτα
και να σας το δανείζουν. Σήμερα οι τράπεζες, όπως και οι χρυσοχόοι της παλιάς
εποχής, συνειδητοποιούν ότι μόνο ένα μικρό μέρος των χρημάτων που κατατίθενται
σε τράπεζές τους αποσύρεται πραγματικά
με τη μορφή μετρητών. Μόνο περίπου το 4 τοις εκατό του συνόλου του χρήματος που
υπάρχει είναι υπό τη μορφή νομίσματος. Το υπόλοιπο είναι απλά μια εγγραφή στον
υπολογιστή.
Ας πούμε ότι έχετε έγκριση για να
δανειστείτε $ 10.000 για να κάνετε κάποιες βελτιώσεις στο σπίτι σας. Γνωρίζετε
ότι η τράπεζα δεν παίρνει πραγματικά 10.000 δολάρια από το σωρό των μετρητών της και τα βάζει στον δικό σας; Πήγαν
απλά στον υπολογιστή τους και ενέγραψαν $ 10.000 στο λογαριασμό σας. Δημιούργησαν, από αέρα
κοπανιστό, ένα χρέος το οποίο εσείς θα
πρέπει να ασφαλίσετε με κάποιο
περιουσιακό στοιχείο και να το επιστρέψετε με τόκο. Η τράπεζα έχει τη
δυνατότητα να δημιουργήσει και να δανείσει χρέος όσο θέλει εφόσον δεν
υπερβαίνει την αναλογία 10:1 που επιβάλλεται από την FED.
Εν συντομία αυτό δίνει ένα ράπισμα στο πώς βλέπετε τη φιλική σας τράπεζα,
έτσι δεν είναι; Τι λέτε γι’ εκείνες τις επιτροπές δανείων που σας ελέγχουν με ένα μικροσκόπιο πριν από την έγκριση του
δανείου που δημιουργήθηκε από αέρα κοπανιστό. Τι αναδουλειά! Το κάνουν
πολύπλοκο για ένα λόγο. Δεν θέλουν να
καταλάβετε τι κάνουν. Φοβούνται οι άνθρωποι ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Θα είναι πιο εύκολο να σας εξαπατήσουν και να
σας ελέγξουν όταν είστε ανίδεοι και φοβισμένοι.
Τώρα να βάλουμε το κερασάκι στην τούρτα. Πότε δημιουργήθηκε ο φόρος
εισοδήματος; Εάν μαντέψατε το 1913, την ίδια χρονιά που δημιουργήθηκε η FED, τότε
πετύχατε διάνα. Σύμπτωση; Ποιες είναι οι πιθανότητες; Εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε
τη FED για τη δημιουργία χρέους, ποιός θα αποπληρώσει αυτό το χρέος; Ο φόρος
εισοδήματος δημιουργήθηκε για να ολοκληρωθεί η ψευδαίσθηση ότι είχαν δανειστεί πραγματικά
χρήματα και συνεπώς πραγματικά χρήματα πρέπει να επιστραφούν.
Έτσι, τι μπορεί να γίνει; Ο πατέρας μου μ’ έμαθε ότι θα πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε για αυτό
που είναι σωστό, ακόμη και αν πρόκειται να βρεθεί κανείς μόνος του.
Αν «Εμείς οι άνθρωποι» δεν κάνουμε κάτι τώρα, μπορεί να έρθει η ώρα που
«Εμείς οι άνθρωποι" δεν θα υπάρχει. Θα έπρεπε να γράψεις μια επιστολή ή να στείλεις ένα e-mail στον
καθένα από τους εκλεγμένους
αντιπροσώπους σου. Πολλοί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας δεν
καταλαβαίνουν την FED. Μόλις ενημερωθούν δεν θα μπορούν να επικαλεστούν άγνοια
και να παραμένουν σιωπηλοί.
Το άρθρο 1, παράγραφος 8 του Συντάγματος των ΗΠΑ λέει συγκεκριμένα ότι το
Κογκρέσο είναι το μόνο όργανο που μπορεί να "κόβει χρήματα (coin money)
και να ρυθμίζει την αξία τους." Το Σύνταγμα των ΗΠΑ δεν έχει
τροποποιηθεί ποτέ ώστε να επιτρέψει σε κάποιον, εκτός από το Κογκρέσο να κόβει
χρήμα και να ρυθμίζει το νόμισμα.
Ρώτα τον αντιπρόσωπό σου, υπό το φως των εν λόγω πληροφοριών, πώς
είναι δυνατόν ο νόμος Federal Reserve
Act του 1913, και η Ομοσπονδιακή Αποθεματική
Τράπεζα των ΗΠΑ που αυτός δημιούργησε, να συνάδουν με το σύνταγμα. Ρώτησέ τους γιατί
αυτό το ιδιωτικό τραπεζικό καρτέλ επιτρέπεται να αποκομίζει τρισεκατομμύρια
δολάρια σε κέρδη χωρίς να πληρώνει φόρους. Επέμεινε για μια απάντηση.
Ο Thomas Jefferson είπε: "Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ
ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματός του, πρώτα με τον
πληθωρισμό και στη συνέχεια με τον αποπληθωρισμό, οι τράπεζες και οι εταιρείες
που θα αναπτυχθούν γύρω απ’ αυτές θα
στερήσουν τους ανθρώπους από όλη την ευημερία τους, έως ότου τα παιδιά τους θα
ξυπνήσουν άστεγα πάνω στην ήπειρο που κατέκτησαν οι πατέρες
τους".
Jefferson το είδε αυτό να έρχεται πριν από 150 χρόνια. Το ερώτημα είναι,
"Μπορείς να δεις τώρα τι διακυβεύεται για μας αν επιτρέψουμε η FED να
συνεχίσει τον έλεγχο της χώρας μας;
«Η συνθήκη με βάση την οποία η χάρη του Θεού έδωσε ελευθερία στον
άνθρωπο είναι η εσωτερική του επαγρύπνηση. Συνθήκη που αν σπάσει, η δουλεία
είναι η άμεση συνέπεια του εγκλήματός του, και η τιμωρία η ενοχή του».
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)