Καθηγητής Rudolf Hickel

Aνισορροπίες στην  ευρωζώνη από τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας.

Καθηγητής Rudolf Hickel-Ρούντολφ Χίκελ. Οι απόψεις του αποτελούν μειοψηφία. Προς το παρόν τουλάχιστον. Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να τις εκφράζει εκτενώς και συνεχώς – όπως έκανε τη Δευτέρα στην οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt. Η θεωρία του ξεκινάει από μία υπόθεση εργασίας που ακούγεται συχνά εκτός συνόρων, αλλά δεν γίνεται δεκτή στην ίδια τη Γερμανία: ότι οι σημερινές ανισορροπίες της ευρωζώνης δεν οφείλονται σε έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά στα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα που συσσωρεύει ο εξαγωγικός προσανατολισμός κυρίως της γερμανικής οικονομίας:

«Πράγματι, έτσι είναι. Θέτουμε το ερώτημα γιατί υπάρχουν τόσο έντονες ανισορροπίες στην Ευρωζώνη και κατά τη γνώμη μας ο βασικός λόγος είναι ότι η Γερμανία έχει τεράστια εμπορικό πλεονάσματα, άλλωστε το 42% των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνονται στις χώρες της Ευρωζώνης. Αυτό οφείλεται κυρίως στο σχετικά χαμηλό κόστος εργασίας, το οποίο μάλιστα μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, αν δείτε τους μισθούς σε σχέση με την παραγωγικότητα. Αυτό σημαίνει ότι στις χώρες, στις οποίες εξάγουμε εκτοπίζουμε την τοπική παραγωγή. Γι αυτό εμείς υποστηρίζουμε ότι αν θέλουμε να σταθεροποιήσουμε το ευρώ, τότε θα πρέπει να μειώσουμε τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας».   

Οι περισσότεροι Γερμανοί συνάδελφοι του καθηγητή Ρούντολφ Χίκελ έχουν διαφορετική άποψη, την οποία στηρίζουν σε ένα πολύ απλό επιχείρημα: γιατί θα πρέπει να απολογηθούμε για το γεγονός ότι παράγουμε προϊόντα υψηλής ποιότητας σε λογικές τιμές;

«Πράγματι παράγουμε ποιοτικά προϊόντα σε διεθνώς ανταγωνιστικές τιμές, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι όμως ότι η ανταγωνιστικότητα οφείλεται κυρίως σε μισθολογική εγκράτεια, με αποτέλεσμα η εσωτερική ζήτηση να έχει υποχωρήσει. Αν την τονώσουμε, τότε θα αυξηθούν και οι αγορές αγαθών και υπηρεσιών από το εξωτερικό, οπότε θα είχαμε και πιο δίκαιες εμπορικές σχέσεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης».

Εναλλακτικό σχέδιο 7 σημείων για την ευρωζώνη

Η ομάδα οικονομολόγων υπό τον καθηγητή Χίκελ που αυτοαποκαλείται «Ομάδα εργασίας για μία εναλλακτική οικονομική πολιτική» προτείνει συγκεκριμένο σχέδιο για τη στήριξη της ευρωζώνης, Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, οι προτάσεις της προχωρούν πιο πέρα από τα θέσφατα της Συνθήκης της Μάαστριχτ, τα οποία ούτως ή άλλως έχουν ξεπεραστεί από την πραγματικότητα:

«Κατ΄αρχάς επικροτούμε τον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης. Προτείνουμε όμως και τη συμμετοχή των πιστωτών σε ενδεχόμενη αναδιάρθρωση, για παράδειγμα ένα ομόλογο που έχει πωληθεί στα εκατό να εξοφληθεί στα εξήντα ή στα εβδομήντα. Τρίτο μέτρο είναι τα ευρωομόλογα. Από κει και πέρα το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι θέλουμε να εμπεδώσουμε δημοσιονομική πειθαρχία με σκληρή λιτότητα σε χώρες όπως η Ελλάδα, τη στιγμή ακριβώς που πλήττονται από την κρίση. Εμείς λέμε ότι δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση, εάν δεν βοηθήσουμε τις χώρες αυτές να επιτύχουν ικανούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και το τελευταίο μέτρο που προτείνουμε είναι ο συντονισμός της οικονομικής – και κυρίως της φορολογικής – πολιτικής στην ευρωζώνη. Δεν μπορεί να λειτουργήσει μία νομισματική ένωση, όταν οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτή επιδίδονται σε φορολογικό ντάμπινγκ.»

Στόχος η ανάπτυξη, όχι η σταθερότητα των τιμών

Επιπλέον η ομάδα εργασίας υπό τον καθηγητή Χίκελ προτείνει την ίδρυση Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, την ενίσχυση προγραμμάτων για τις δημόσιες επενδύσεις και τον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να μην εστιάζει κυρίως στη σταθερότητα των τιμών, αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη, καθώς και στην καταπολέμηση της ανεργίας.

Οι περισσότεροι Γερμανοί οικονομολόγοι δεν συμφωνούν, εκτιμώντας ότι όλα αυτά θα προκαλούσαν πληθωριστικές πιέσεις, ιδιαίτερα σε μία εποχή που αυξάνονται συνεχώς οι τιμές των πρώτων υλών και του πετρελαίου, ανεβάζοντας το κόστος παραγωγής.

Ο καθηγητής Χίκελ έχει διαφορετική  άποψη:

«Η αλήθεια είναι ότι πράγματι αυτήν την εποχή έχουμε αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας και των πρώτων υλών, αλλά αυτές οι αυξήσεις οφείλονται κυρίως σε πολύ συγκεκριμένα επενδυτικά προϊόντα που συνδέονται με το πετρέλαιο και τα τρόφιμα. Υπάρχει κίνδυνος πληθωριστικών πιέσεων, αλλά αυτός ο κίνδυνος δεν οφείλεται στην οικονομική στήριξη των χωρών της ευρωζώνης, ούτε στο ότι κάποια κεντρική τράπεζα τυπώνει χρήμα, ούτε και σε αύξηση της ζήτησης πάνω από τα επίπεδα της προσφοράς.»

Συνέντευξη:   Γιάννης Παπαδημητρίου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

ΠΗΓΗ:   http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6449340,00.html

Το μνημόνιο της ντροπής 2

Σταμπολιάδης Ηλιας- ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ

Δευτέρα βράδυ, γύρω στις 8:30, κατεβαίνω τις σκάλες του ΜΕΤΡΟ στην Ομόνοια. Ο Φάνης ένας νέος γύρω στα τριάντα  προπορεύεται παραμιλώντας. Θα είναι κανένα πρεζόνι σκέφτηκα. Η ηλεκτρική ταμπέλα της πλατφόρμας έδειχνε ότι το επόμενο τραίνο φθάνει σε 4 λεπτά και κάθισα σε μία σειρά καθισμάτων, δίπλα μου ήλθε και ο Φάνης.

“Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου” τον άκουσα να παραμιλάει και τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε το όνομα του και στη συνέχεια μου ανέφερε ότι δούλευε για 30 € μεροκάματο σε ένα τυπογραφείο από τις 7 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, σε ένα υπόγειο με τα μελάνια να μυρίζουν όλη μέρα και να τον διαπερνάνε μέχρι το κόκαλο.

Το αφεντικό του πρότεινε να πάρει μερικές ημέρες άδεια γιατί φαινόταν κουρασμένος και όταν επέστρεψε στη δουλειά τον είχε αντικαταστήσει ένας Πακιστανός, που δούλευε για 15 €. Έμεινε άνεργος και τώρα απασχολείται part time 3 ημέρες την εβδομάδα αλλά τα λεφτά δεν τον φθάνουν πλέον και έχει να φροντίσει και τη μητέρα του. Τι να κάνω, να διαμαρτυρηθώ; θα με πούνε και ρατσιστή, δεν το πιστεύω ρε πούστη μου.

Στο τραίνο καθίσαμε πάλι μαζί όπου προσπάθησα να τον ενθαρρύνω και του επεσήμανα  ότι δεν είναι ο μόνος νέος που ευρίσκεται σε αυτή την κατάσταση και πως όλοι αγωνιζόμαστε και ελπίζουμε να αλλάξουν τα πράγματα και η Ελλάδα να επανέλθει στους Έλληνες.

Στην επόμενη στάση τον χαιρέτισα για να αλλάξω σε λεωφορείο, και φεύγοντας ακούω το Φάνη πίσω μου “Σας ευχαριστώ κύριε”!

Αυτόπτης  μάρτυρας

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής  Πολυτεχνείου Κρήτης

Το αμερικάνικο όνειρο (2/2) © 2010 [Greek Subs]

Το χρήμα ως χρέος- Πού στηρίζεται η αθόρυβη υποδούλωση των λαών!

Paul Grignon (2006):

Το χρήμα ως χρέος (Money as debt).

Παράγεται το χρήμα από το νομισματοκοπείο ή την κυβέρνηση;

Το μεγαλύτερο ποσοστό δημιουργείται από ιδιωτικές επιχειρήσεις: τις Τράπεζες. Νομίζουμε οι περισσότεροι ότι οι τράπεζες δανείζουν τα χρήματα των καταθετών. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα οι τράπεζες δημιουργούν τα χρήματα που δανείζουν, όχι από τα κέρδη τους ή τις καταθέσεις άλλων, αλλά απευθείας απ’ την υπόσχεση/ υπογραφή του δανειολήπτη ότι θα εξοφλήσει το δάνειο, βάζοντας την ανάλογη υποθήκη.  Η τράπεζα πρέπει απλά τώρα να δημιουργήσει το ποσό του δανείου ως δια μαγείας Νέο χρήμα δημιουργείται κάθε φορά που κάποιος παίρνει δάνειο.

Μια τράπεζα που διαθέτει ένα αρχικό ποσό 1111.11 ευρώ, με την θεσπισμένη «μέθοδο των κλασματικών αποθεμάτων», μπορεί να  εισπράξει τόκους για ένα ποσό μέχρι 100.000 ευρώ, ποσό που ποτέ δεν είχε! Τα χρήματα που παράγονται από τη κυβέρνηση/ νομισματοκοπείο αναλογούν σε ποσοστό λιγότερο του 5% του συνολικού χρήματος που κυκλοφορεί. “Οι τράπεζες δανείζουν όχι χρήματα, μα υποσχέσεις χρημάτων που δεν έχουν” (Irving Fisher). Οι τράπεζες δεν δανείζουν χρήματα, απλά τα δημιουργούν μέσω του χρέους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζονται ότι αν όλα τα δάνεια εξοφλούνταν, η κατάσταση της οικονομίας θα βελτιωνόταν. Σίγουρα ατό ισχύει σε ατομικό επίπεδο. Αλλά αν όλοι μας εξοφλούσαμε τα χρέη μας, δεν θα υπήρχαν καθόλου χρήματα. Το χρηματικό μας σύστημα δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Είναι φανερά αδύνατον να εξοφλήσουν όλοι το κεφάλαιο πλέον Τόκων, αφού τα χρήματα που αντιστοιχούν στους τόκους απλά δεν υπάρχουν. Αυτό σημαίνει ένα μεγάλο  ποσοστό κατασχέσεων των υποθηκευμένων περιουσιών και μια μη-λειτουργική οικονομία.

Χρειαζόμαστε μια διαφορετική σύλληψη της έννοιας των χρημάτων. Γιατί οι κυβερνήσεις επιλέγουν να δανείζονται χρήματα έντοκα από ιδιωτικές τράπεζες, όταν θα μπορούσαν να δημιουργούν οι ίδιες όσα χρήματα χρειάζονται χωρίς τόκους? Γιατί να δημιουργούνται χρήματα ως χρέος, ούτως ή άλλως?  Γιατί να μην δημιουργούνται χρήματα τα οποία θα συναλλάσσονται μόνιμα, χωρίς τόκο? Πώς μπορεί ένα χρηματικό σύστημα το οποίο λειτουργεί μόνο όταν υπάρχει μια επιταχυνόμενη ανάπτυξη να χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο μιας βιώσιμης οικονομίας? Δεν είναι αυτονόητο ότι  η συνεχώς επιταχυνόμενη ανάπτυξη και η βιωσιμότητα είναι ασύμβατες? Τι είναι αυτό που κάνει το υπάρχον σύστημα να είναι εντελώς εξαρτημένο απ’ την ανάπτυξη? Τι χρειάζεται ν’ αλλάξει ώστε να επιτραπεί η λειτουργία μιας βιώσιμης οικονομίας?
Τοκογλυφία? Όλες οι θρησκείες την απαγόρευαν. Ωστόσο, η χρέωση τόκων είναι  ηθικό,  αλλά και πρακτικό πρόβλημα. Ακόμα και σ’ ένα σύστημα βιώσιμης (μη εκθετικής) ανάπτυξης, αν ισχύσει η ίδια πολιτική, οι δανειοδότες θα καταλήξουν να έχουν ΟΛΑ τα χρήματα του χρηματικού αποθέματος.   Και αφού αρχειοθετηθούν όλες οι κατασχέσεις και οι χρεωκοπίες, θα καταλήξουν επίσης ιδιοκτήτες όλης της πραγματικής περιουσίας. Θα μπορούσε κάποτε οι τράπεζες να δίνουν τα κέρδη απ’ τους τόκους ως μέρισμα στους πολίτες ή να δανείζουν άτοκα? Ολόκληρο το σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί.

Αρκετά ιδιωτικά ανταλλακτικά συστήματα δημιουργούν χρήματα από το χρέος, όπως οι τράπεζες, αλλά χωρίς να χρεώνουν τόκους. Π.χ. ένα ανταλλακτικό σύστημα όπου το χρέος εκφράζεται ως ενέχυρο ωρών εργασίας, όπου σε όλα τα είδη εργασίας αντιστοιχίζεται η ίδια χρηματική αξία, επιτρέποντας στις ώρες εργασίας να αντιστοιχούν σε τιμές αγαθών σε δολάρια. “Τα χρήματα είναι μια μορφή δουλείας, με τη διαφορά ότι είναι απρόσωπη, ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη σχέση μεταξύ αφέντη και δούλου” (Leo Tolstoy).
Αυτό που διδαχτήκαμε ως ελευθερία και δημοκρατία  έχει καταντήσει στην πραγματικότητα μια δαιμόνια, αόρατη μορφή οικονομικής δικτατορίας. Οι τραπεζίτες κατέχουν τη γη:

 «Αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση».Sir Josiah Stamp (Director, Bank of England: 1928-1941).

 «Η ανικανότητα των αποίκων να πάρουν μόνιμα τη δύναμη να δημιουργούν τα δικά τους χρήματα απ’ τα χέρια του Γεωργίου ΙΙΙ και των διεθνών τραπεζών ήταν ο ΚΥΡΙΟΣ  λόγος για τον επαναστατικό πόλεμο» (Benjamin Franklin).

Η ιστορία των ΗΠΑ, από την επανάσταση του 1776, είναι στο μεγαλύτερο μέρος της το αφήγημα ενός επικού αγώνα για την μόνιμη απελευθέρωση από τον έλεγχο των ευρωπαϊκών διεθνών τραπεζών. Αυτός ο αγώνας χάθηκε το 1913, όταν ο πρόεδρος  υπέγραψε το Νομοσχέδιο Ομοσπονδιακού Αποθέματος (Federal Reserve Act), θέτοντας το διεθνές τραπεζικό καρτέλ υπεύθυνο για τη δημιουργία του αμερικάνικου χρήματος. «Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος, χωρίς να το θέλω κατέστρεψα τη χώρα μου. Η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μια από τις πιο ελεγχόμενες και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο.  Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από τη θέληση και τη βια μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων» ( Woodraw Wilson, Πρόεδρος ΗΠΑ, 1913-1921).

Η ρίζα αυτού του συστήματος είναι βαθειά ριζωμένη. Το ίδιο είναι αι η σιωπή των ΜΜΕ και του εκπαιδευτικού συστήματος γύρω από το θέμα. Το σύγχρονο σύστημα δημιουργίας χρημάτων από το χρέος δημιουργήθηκε πριν περίπου τρακόσια χρόνια, όταν ιδρύθηκε η πρώτη Τράπεζα της Αγγλίας (1694). Τι βρίσκεται πίσω απ΄όλα αυτά? Προφανώς κάτι ΜΕΓΑΛΟ παίζεται:

«Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της βιομηχανίας και του εμπορίου, και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται τόσο εύκολα από λίγους ισχυρούς ανθρώπους απ΄την κορυφή, δεν χρειάζεται να σου πει κάποιος που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης»
(James Garfield, δολοφονημένος πρόεδρος των ΗΠΑ).

“Η κυβέρνηση θα έπρεπε να δημιουργεί, να εκδίδει και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών» (Abraham Lincoln, δολοφονημένος πρόεδρος  ΗΠΑ).

« Ωσότου ο έλεγχος της έκδοσης χρημάτων και πιστώσεων να επανέλθει στην κυβέρνηση και να αναγνωριστεί ως η πλέον περίοπτη και ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας της Βουλής και της Δημοκρατίας είναι άσκοπες και μάταιες.. Όταν ένα έθνος δεν έχει πλέον τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του. Εφόσον τεθεί επικεφαλής, η τοκογλυφία θα καταστρέψει οποιοδήποτε έθνος»
(William Lyon Mackenzie King-πρώην πρωθυπουργός του Καναδά, εθνικοποίησε την τράπεζα του Καναδά). 

Τι λέει  η άλλη πλευρά- Η Ελίτ της παγκοσμιοποίησης:

«Θα ήταν για μας αδύνατο να αναπτύξουμε τα σχέδιά μας για τον κόσμο αν ήμασταν κάτω από τα δυνατά  φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια Αλλά ο κόσμος είναι πιο προχωρημένος πλέον και είναι έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η διεθνής ύπατη εξουσία από μια τάξη εκλεκτών διανοουμένων και από τις διεθνείς τράπεζες είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό προσδιορισμό που εφαρμόζονταν τους προηγούμενους  αιώνες»
(David Rockefeller 1991, Συνάντηση Τριμερούς Αρμοστείας).

Δες το αποκαλυπτικό βίντεο  του Paul Grignon (2006), στην αρχή του κειμένου.
Υποτιτλισμός βίντεο  :  http://www.kepik.gr/

...λεφτά υπάρχουν! (μια διάλεξη με τον Richard D. Wolff)

ΡΟΥΜΠΙΝΙ: ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΓΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ!

ΡΟΥΜΠΙΝΙ: ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΓΙΑ ΔΙΑΣΩΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ!