ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!....ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Τα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:  Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.  Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.  Βάσει ποιάς λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;     Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ. Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.  Ενδεικτικά...  -Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.  -Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.  -Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.  Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.  Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:    Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;    Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;    Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;    Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;     Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;  Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί: α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό! β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών! γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές. δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!    Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;    Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;    Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;    Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;    Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;    Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;   Prof. Konstantinos Tokmakidis  Aristotle University of Thessaloniki   Greece

Γ. Βαρουφάκης-

Τι παίζεται;

12/10/2011

1 εικόνα

του Γιάνη Βαρουφάκη

Αυτές τις μέρες αναγκάζομαι να ανατρέξω στην παλιά μου τέχνη (την Θεωρία Παιγνίων) για να καταλάβω τι γίνεται. Όχι βέβαια ότι υπάρχει κάποια θεωρία μαγική που θα μας δώσει τις απαντήσεις. Κανένα μαθηματικό θεώρημα δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η τρόικα έβαλε ως όρο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την μείωση των ελάχιστων (ήδη τρισάθλιων) μισθών του ιδιωτικού τομέα. Εκεί όμως που μπορεί να βοηθήσει η παλιά μου τέχνη είναι στο να ξαναδούμε την ισχύουσα κατάσταση πιο καθαρά, τοποθετώντας τα διάφορα πιόνια-παίκτες στην σκακιέρα των εξελίξεων, μελετώντας την θέση του καθενός, τον σκοπό και τους περιορισμούς του, με την ελπίδα ότι, παρατηρώντας τα έτσι διατεταγμένα, θα καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει.

Κάτι τέτοιο θα προσπαθήσω επιλέγοντας τρία τέτοια πιόνια-παίκτες η μελέτη των οποίων μπορεί να βοηθήσει να δούμε λίγο πιο καθαρά "τι παίζεται": (1) Τις ευρωπαϊκές τράπεζες (τις γαλλο-γερμανικές ιδίως), (2) την Γερμανική Κυβέρνηση, και (3) τις ΑΜΠ χώρες (δηλαδή, τις Ακόμα Μη Πτωχευμένων), π.χ. Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο. Ας δούμε το κάθε πιόνι-παίκτη ξεχωριστά, εστιάζοντας στους στόχους και στους περιορισμούς του.

ΤΡΑΠΕΖΕΣ: Οι τραπεζίτες γνωρίζουν καλύτερα από όλους ότι οι τράπεζές τους είναι πτωχευμένες. Το γνωρίζουν καιρό τώρα, κι ας μην το ομολογούν δημοσίως, ελπίζοντας ότι η ΕΚΤ, σε συνδυασμό με τις εθνικές κυβερνήσεις (που συγκροτούνται από πολιτικούς που με δυσκολία θα διακινδυνεύσουν την προνομιακή τους σχέση με τους εν λόγω τραπεζίτες), θα συνεχίσουν να κρατούν τις τράπεζές τους εν ζωή και εκείνους... τραπεζίτες. Βλέπετε, αντίθετα με τους υπόλοιπους επιχειρηματίες, οι οποίοι ζούνε υπό την απειλή της πτώχευσης, οι τραπεζίτες φοβούνται κάτι άλλο. Έχοντας δεδομένο το παράδοξο η πτώχευση των τραπεζών τους να τους βοηθά στο να ιδιοποιούνται τα πλεονάσματα που παράγουν άλλοι, οι καλοί τραπεζίτες δεν την φοβούνται την πτώχευση. Αυτό που τρέμουν είναι την υποχρεωτική επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, τρέμουν μπας και επαναληφθεί στην Ευρώπη αυτό που έγινε στις ΗΠΑ με το TARP (trouble assets relief program), όπου το κράτος ανάγκασε με συνοπτικές διαδικασίες τις τράπεζες να δεχθούν κρατικά κεφάλαια λαμβάνοντας το ίδιο σε αντάλλαγμα μετοχές αντίστοιχης αξίας (τις οποίες, αφού οι τράπεζες εκκαθαρίστηκαν, το κράτος πούλησε στον ιδιωτικό τομέα, με κέρδος μάλιστα). Ο λόγος που τρέμουν μια τέτοια υποχρεωτική επανακεφαλαιοποίηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το EFSF, είναι ότι εκεί δεν θα τους παίρνει να απαιτούν και την πίτα ολάκαιρη (να παραμείνουν κυρίαρχοι των Διοικητικών Συμβουλίων των τραπεζών) και τον σκύλο χορτάτο (να λάβουν τα κεφάλαια που τόσο ανάγκη έχουν οι τράπεζές τους).

ΑΜΠ ΧΩΡΕΣ: Με τις κυβερνήσεις τους στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού, οι πολιτικοί των Ακόμα Μη Πτωχευμένων χωρών αυτών (με προεξάρχουσα την Ιταλία) παραμένουν στην άκρη, δεν τολμούν να πουν κιχ είτε εντός είτε εκτός των χωρών τους (φοβούμενοι ότι μια άστοχη λέξη θα φέρει την καταστροφή), και απλά ελπίζουν, μάταια μάλλον, σε μια γενναία στροφή της Γερμανίας που ίσως σταματήσει το μαρτύριο της σταγόνας και διαλύσει τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται απειλητικά πάνω από τις πρωτεύουσές τους. Με τις αγορές ομολόγων να αντιμετωπίζουν τις χώρες αυτές ως τους νέους παρίες, η Ιταλία, η Ισπανία, το Βέλγιο, ακόμα και η ίδια η Γαλλία, πιάνουν τον εαυτό τους να είναι κρατούμενοι, φυλακισμένοι στο χρυσό κλουβί της ευρωζώνης. Νιώθουν ότι είναι καταδικασμένοι ό,τι και να κάνουν. Αν δεν εφαρμόσουν ανελέητη λιτότητα, οι "αγορές", και μαζί τους η ΕΚΤ, θα τους εγκαλέσουν (με τρόπο βίαιο και βάναυσο) οδηγώντας τα spreads τους στα ύψη. Αν πάλι καταπιούν το δηλητήριο της λιτότητας στις τεράστιες ποσότητες που απαιτούν οι "αγορές" και η ΕΚΤ, τότε η ύφεση θα χειροτερέψει με αποτέλεσμα οι ίδιες οι "αγορές" να... στείλουν τα spreads τους στα ύψη. Είναι να μην βρίσκονται σε αποπληξία; Η μόνη τους λοιπόν ελπίδα είναι ένα κούρεμα του βουνού χρέους που αντιμετωπίζουν (πάνω από €3 τρις οι τρεις αυτές μόνο χώρες) - αν μη τι άλλο μια σημαντική μείωση των τόκων που θα πρέπει να καταβληθούν την επόμενη δεκαετία.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Το κύριο μέλημα του Βερολίνου είναι να διαχειριστεί την Κρίση με τις ελάχιστες δυνατές παραχωρήσεις όσον αφορά αυτό που κάποτε ονομάζαμε πολιτική και θεσμική ολοκλήρωση. Η Γερμανία απεύχεται οποιαδήποτε μορφή ολοκλήρωσης απειλεί την Αρχή των Απολύτως Διαχωριζόμενων Χρεών (ΑΑΔΧ, δικός μου... όρος ) - δηλαδή, της ιδέας ότι το κάθε ευρώ χρέους πρέπει να ανήκει σε μία μόνο χώρα. Πέρασαν δεκαοκτώ μήνες στην διάρκεια των οποίων η Γερμανική ηγεσία πάλεψε με νύχια και με δόντια να πείσει τον εαυτό της ότι η Κρίση δεν είναι συστημική αλλά από εκείνες που μπορούν να καταπολεμηθούν με περισσότερα δάνεια και μεγαλύτερη πειθαρχία. Τώρα όμως, μετά την κατάρρευση του διατραπεζικού συστήματος (το οποίο έσπρωξε την Βελγο-Γαλλική τράπεζα Dexia στον γκρεμό), η κα Μέρκελ φαίνεται να έχει αποδεχθεί ότι, τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα, η Κρίση έχει πάρει διαστάσεις συστημικές (μέχρι και στον κ. Trichet επέτρεψε να πει κάτι τέτοιο χτες). Κατάλαβε φαίνεται αυτό που λέμε εδώ και ενάμιση χρόνο (και εδώ στο protagon.gr) ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρέθηκε η Wall Street τον Σεπτέμβριο του 2008. [Κι αν δεν με πιστεύετε, ακούστε αυτό: Το παθητικό των 'ευρωζωνικών' τραπεζών σήμερα ανέρχεται στο 300% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Το 2008 παθητικό των Αμερικανικών τραπεζών δεν ξεπερνούσε το 200% του ΑΕΠ των ΗΠΑ.] Κατάλαβε λοιπόν, επί τέλους, η Γερμανίδα Καγκελάριος, και ο υπουργός της επί των οικονομικών, ότι το πράγμα δεν πάει άλλο: Οι τράπεζες θα πρέπει να επανακεφαλαιοποιηθούν από κάποιο 'ταμείο' που να έχει στην διάθεσή του τουλάχιστον €1 τρις. Ακόμα, βέβαια, δεν έχουν κατανοήσει ότι αυτή η επανακεφαλαιοποίηση δεν μπορεί να γίνει από τις κυβερνήσεις αλλά από έναν πανευρωπαϊκό οργανισμό με εποπτικές και πειθαρχικές εξουσίες αλλά (που θα πάει;) αργά ή γρήγορα (μάλλον αργά) θα το καταλάβουν κι αυτό. Πέραν όλων αυτών των λεπτομερειών (που μόνο λεπτομέρειες δεν είναι), η Γερμανική κυβέρνηση κολλάει σε δύο πράγματα: (Α) Αρνείται να ενισχύσει τις τράπεζες (ιδίως τις Γαλλικές) δύο φορές ταυτόχρονα. Αν είναι να σταματήσει να δίνει χρήματα στο ελληνικό κράτος ώστε αυτό να αποπληρώνει τις τράπεζες, και αντ' αυτού να 'χώσει' ένα τρισεκατομμύριο στις τράπεζες απ' ευθείας, της πέφτει λίγο βαρύ να συνεχίσει παράλληλα να δίνει και στην Ελλάδα ώστε η Ελλάδα να δίνει κι άλλο ζεστό χρήμα στις ίδιες τράπεζες. Άρα, η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα συνυφανθεί με ένα ελληνικό default - ελληνιστί πείτε το πτώχευση, κούρεμα, αναδιάρθρωση κ.ο.κ. Ή, να το πω διαφορετικά, η πτώχευση/default/κούρεμα του ελληνικού δημοσίου θα αποτελεί το διαπραγματευτικό χαρτί με το οποίο η κα Μέρκελ θα επιβάλει στις τράπεζές της (και της Γαλλίας) την επανακεφαλαιοποίηση. Θα είναι σαν να τους λέει: "Θέλετε παραδάκι; Δεν θα το παίρνετε πλέον από την Ελλάδα (στην οποία το δίνω εγώ). Θα σας το δίνω εγώ απ' ευθείας αλλά με αντάλλαγμα μετοχές σας. Αν σας αρέσει!" (Β) Το δεύτερο σημείο που κάνει την Γερμανία να κωλυσιεργεί (λες και χρειάζεται λόγο...) είναι ο αντίκτυπος που θα έχει ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους στην Ιταλία και τις λοιπές ΑΜΠ χώρες. Η κα Μέρκελ φοβάται  ότι αν υπάρξει προηγούμενο διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους μιας χώρας-μέλους της ευρωζώνης, χωρίς να οδηγηθεί αυτή εκτός του ευρώ, τότε θα ανοίξει η όρεξη κι άλλων χωρών-μελών, του κλαμπ των ΑΜΠ (όπως τις ονομάζω), τις οποίες δεν θα τις πείραζε καθόλου να δρομολογήσουν μια, έστω και μερική, διαγραφή του χρέους τους εφόσον η θέση τους εντός της ευρωζώνης (και η αρωγή της ΕΚΤ και του EFSF στις τράπεζές τους) εξασφαλίζεται.

Η ΚΥΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: Η Γερμανία γνωρίζει ότι οι τράπεζες θα  αντιστέκονται γερά στην ιδέα της επανακεφαλαιοποίησής τους από το EFSF όσο η Ελλάδα τους αποπληρώνει από τα δανεικά τα οποία παίρνει από την τρόικα, ελέω της Γερμανίας. Για να τους επιβάλει την επανακεφαλαιοποίηση, το Βερολίνο θα πρέπει να οδηγήσει την Ελλάδα στην πτώχευση, δηλαδή σε ένα κούρεμα άνω του 60% (το οποίο μπορεί, αρχικά, να αναφερθεί ως 50%, πριν προστεθεί ένα ακόμα 10% ή 20% σε αυτό). Μπροστά στο δίλημμα του λουκέτου (a la Dexia) και της επανακεφαλαιοποίησής, οι τράπεζες (όπως έκαναν και οι Αμερικανικές το 2009) θα το πιουν το πικρό ποτήρι της επανακεφαλαιοποίησης. Την ίδια στιγμή, όμως, έτσι ώστε να αποπέμψουν επικίνδυνες σκέψεις από το μυαλό των κυβερνόντων την Ιταλία και τις υπόλοιπες ΑΜΠ χώρες, η κα Μέρκελ είναι αποφασισμένη να καταστήσει την μία χώρα στην οποία θα επιτραπεί να πτωχεύσει εντός της ευρωζώνης σε πραγματική κόλαση. Υπό αυτό το πρίσμα, οι λόγοι που επιμένουν σε άσκοπα και παράλογα μέτρα, όπως η μείωση των ελάχιστων μισθών στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχει τίποτα απολύτως να κάνουν με την ίδια την Ελλάδα, με τις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές, με τις ανάγκες των αγορών εργασίας και γενικότερα. Ο μόνος στόχος της τρόικα, εδώ που έφτασε το κουβάρι της ευρωπαϊκής Κρίσης, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε κρανίου τόπον. Σε μια εξ ολοκλήρου πτώχευση κράτους και κοινωνίας που, από την μία μεριά, θα ενισχύει την διαπραγματευτική ισχύ της Γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στις Γερμανικές τράπεζες και, από την άλλη, σε ένα τεράστιο παράδειγμα προς αποφυγήν για τις ΑΜΠ χώρες, κυρίως την Ιταλία.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ: Μια τέτοια στρατηγική θα μπορούσε, όσο βάναυση και να φαντάζει, να πετύχαινε τον στόχο της εάν η Κρίση μας ήταν σχεδόν γραμμική και στατική. Αν ήταν πιθανόν, με πιο απλά λόγια, να αθροιστούν αριθμητικά τα χρέη της Ελλάδας μαζί με τις εν δυνάμει ζημίες των τραπεζών και, κατόπιν, να συγκριθούν με τα χρήματα που είναι διατεθειμένη να δημιουργήσει/επενδύσει η Ευρώπη ώστε να τα "ρίξει" στις τράπεζες διασώζοντάς τες, τότε ίσως η στρατηγική που περιέγραψα να είχε ελπίδες. Δυστυχώς για όλους μας, οι Κρίσεις (με κεφαλαίο 'κ') δεν είναι ούτε σχεδόν γραμμικές ούτε στατικές. Αντίθετα, είναι απίστευτα μη γραμμικές και βιαίως δυναμικές. Η προσπάθεια να απομονωθεί η Κρίση της Ελλάδας από την Κρίση του ευρώ απέτυχε τον Μάιο του 2010 (τότε που μας 'διέσωσαν' και δημιούργησαν το τοξικό EFSF) και θα αποτύχει και πάλι τώρα. Ο λόγος; Όπως τότε έτσι και τώρα η Κρίση είναι μη γραμμική και δυναμική και, για αυτό, είναι αδύνατον να την σταματήσουν πετώντας στο πρόβλημα δάνεια, κουρεύοντας χρέη και βάζοντας τους Γερμανούς φορολογούμενους να στηρίζουν ένα σύστημα που έσπασε μια και καλή το 2008. Τίποτα από αυτά που ακούω να λένε οι Βορειοευρωπαίοι ηγέτες δεν με αφήνουν να αισιοδοξώ ότι κατάλαβαν πως το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του EFSF αλλά η δόμησή του στην βάση της ΑΑΔΧ (Αρχή των Απολύτως Διαχωριζόμενων Χρεών). Το να χρησιμοποιήσουν χρηματοπιστωτικά τερτίπια για να "πουσάρουν" το EFSF (χρησιμοποιώντας τυπωμένο χρήμα της ΕΚΤ ως μέσο "μόχλευσης") απλώς θα μετατρέψει ένα τοξικό ταμείο σε ένα τοξικό τέρας.

Περιληπτικά, το σχέδιο που "παίζεται" αυτές τις ημέρες είναι να δοθεί το πράσινο φως στην Ελλάδα να κουρέψει το χρέος της κατά 60% με 70% έτσι ώστε να εξαναγκαστούν οι τράπεζες να δεχθούν έναν πακτωλό κεφαλαίων από το EFSF την ώρα που η ελληνική κοινωνική οικονομία πολτοποιείται με στόχο τον παραδειγματισμό χωρών όπως η Ιταλία (και οι υπόλοιπες ΑΜΠ χώρες) που, βλέποντας την κατάντια της χώρας μας, θα είναι σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε παρά το γεγονός ότι θα υπάρχει προηγούμενο χώρας-μέλους της ευρωζώνης η  οποία ουσιαστικά πτώχευσε χωρίς να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη. Κι εδώ έγκειται το ευρωπαϊκό δράμα: Η στρατηγική αυτή θα αποτύχει, αν τελικά εφαρμοστεί. Γιατί; Επειδή, όπως όλα τα προηγούμενα σχέδια, αποτυγχάνει στο να αντιμετωπίσει μια συστημική Κρίση συστηματικά. Επειδή για άλλη μια φορά οι ευρωπαίοι ηγέτες επιλέγουν να αγνοήσουν την άρρηκτη διασύνδεση μεταξύ: (α) των ζημιών του τραπεζικού συστήματος, (β) της κακής αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης η οποία δεν δίνει περιθώρια να αποτρέπονται οι μαζικές πωλήσεις ομολόγων κρατών-μελών της ευρωζώνης μόλις φυσήξει και ο πιο απαλός άνεμος απαισιοδοξίας, και (γ) της απουσίας ενός μηχανισμού πλεονασμάτων που να επενδύει σημαντικό μέρος αυτών των πλεονασμάτων σε κερδοφόρα projects στις ελλειμματικές περιφέρειες. Όσο αυτού του είδους η Ευρωπαϊκή άρνηση παραμένει κυρίαρχη, η μετατροπή της Ελλάδας σε ένα βάλτο κατοικούμενο από σκιές ανθρώπων δεν θα προσφέρει στην κα Μέρκελ παρά μια Πύρρειο νίκη επί των τραπεζών.

ΥΓ. Όποια/ος ενδιαφέρεται για την αγγλική έκδοση του κειμένου αυτού, ας πατήσει εδώ.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Κριστίν Λαγκάρντ (επικεφαλής του ΔΝΤ)

ΕΡΧΕΤΑΙ ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΕ

Το ΔΝΤ προειδοποιεί την Ευρώπη και τις ΗΠΑ για τον ορατό κίνδυνο μιας χαμένης δεκαετίας, καθώς η αμερικανική και οι ευρωπαϊκές οικονομίες είναι πιθανό να υποφέρουν από βαθιά ύφεση, με μακρόχρονες συνέπειες στην ανάπτυξη.

Σε αυτό το πλαίσιο καλεί την Ουάσιγκτον να δώσει τέλος στον πολιτικό διχασμό που δεν επιτρέπει την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης, και να λάβει μέτρα για τη μείωση του χρέους και την ενίσχυση της ανάκαμψης αυξάνοντας τους φόρους και περιορίζοντας τα κοινωνικά επιδόματα και ζητά από τους Ευρωπαίους να αλλάξουν πολιτική και να εγκαταλείψουν την ‘άγρια λιτότητα’.

Από τις παραπάνω προτάσεις φαίνεται ότι και το ΔΝΤ αντιμετωπίζει με δυσπιστία τους πολιτικούς. Ο οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ υπογράμμισε μάλιστα ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης των αγορών, όσον αφορά τις ικανότητες των πολιτικών για τη διαχείριση της κρίσης, είναι η βασική αιτία της σημερινής επιδείνωσης. Διότι η αρχική δυσπιστία προς τα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα προκάλεσε σοβαρές επιφυλάξεις έναντι του τραπεζικού συστήματος με αποτέλεσμα το μερικό ‘πάγωμα’ των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Δηλαδή οι τράπεζες επικεντρώθηκαν στην ενίσχυση της ρευστότητας και περιόρισαν την παροχή πιστώσεων.

Απάντηση σε αυτή την κατάσταση μπορεί να δώσει μόνον μία αξιόπιστη πολιτική περικοπών που δεν στραγγαλίζει την οικονομική ανάπτυξη, αλλά αντίθετα την στηρίζει. Στο σημείο αυτό ο κ. Μπλανσάρ αναφέρθηκε και στην Γερμανία τονίζοντας ότι πρέπει να κάνει λιγότερες περικοπές.

Στην κατεύθυνση αυτή καλούν σήμερα οι γερμανικοί Financial Times με τίτλο «Λαοί, ακούστε τι λέει το ΔΝΤ!» τους Γερμανούς πολιτικούς να σχεδιάσουν αναπτυξιακά προγράμματα για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και την συνολική στήριξη της ανάπτυξης.

Επείγει η εφαρμογή των αποφάσεων της 21^ης Ιουλίου

Το ΔΝΤ καλεί τις χώρες της ευρωζώνης να προχωρήσουν άμεσα στην επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (του EFSF) και στην παροχή νέας βοήθειας προς την Ελλάδα, αλλά και να προβούν σε κινήσεις αποκατάστασης της εμπιστοσύνης των αγορών, με πλέον χαρακτηριστική την ενίσχυση των τραπεζικών ισολογισμών.

Παράλληλα, καλεί την ΕΚΤ να συνεχίσει να αγοράζει ομόλογα χωρών με προβλήματα χρέους, ενώ ζητεί από τις χώρες της ευρωζώνης να βελτιώσουν τον συντονισμό των δημοσιονομικών πολιτικών και ενισχύσουν την οικονομική διακυβέρνηση.

Για την Ελλάδα, το ΔΝΤ εμφανίζεται πιο απαισιόδοξο συγκριτικά με τις προ εξαμήνου εκτιμήσεις του, προβλέποντας ύφεση 5% για το τρέχον έτος και 2,2% για την επόμενη χρονιά, αλλά και εκτίναξη της ανεργίας στο 18,5%.

Το ΔΝΤ αναθεωρεί ωστόσο επί τα χείρω τις προβλέψεις του για τις περισσότερες οικονομίες του πλανήτη, προειδοποιώντας για επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας παγκοσμίως. Η αρνητική τροπή επηρεάζει ακόμη και τις αναδυόμενες οικονομίες. Είναι ενδεικτική η περίπτωση της Τουρκίας που είχε πέρυσι ανάπτυξη 9%, αλλά προβλέπεται να μειωθεί φέτος σε 6,6% και να περιορισθεί του χρόνου σε μόλις 2,2%.

ΠΗΓΗ: http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15404117,00.html


DPA / FDT / Αθανάσιος Έλλις, Ουάσιγκτον

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

ΝΕΑ ON LINE

ΔΙΧΑΖΕΙ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ

ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

GOLDMAN SACHS: Η Τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο from Kouti Pandoras on Vimeo.

Το 2008 μετά από το ξέσπασμα της κρίσης, η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε με πρόταση του υπουργού Οικονομικών Τζ. Πόλσον να χρηματοδοτήσει αρχικώς τις αμερικανικές Τράπεζες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καταρρεύσει η Lehman Brothers, Τράπεζα που σε μεγάλο βαθμό ήταν υπεύθυνη για την κρίση. Μετά από την κατάρρευσή της, ο Πόλσον χρηματοδότησε με ειδική ρύθμιση τις Τράπεζες, ανάμεσα στις οποίες και την Goldman Sachs βασικό ανταγωνιστή της Lehman Brothers.

Ο Πόλσον βέβαια, υπήρξε στο παρελθόν επικεφαλής της Goldman Sachs, της Τράπεζας που, όπως φαίνεται, κυβερνά τον κόσμο. Στελέχη της γίνονται πρωθυπουργοί, υπουργοί, επικεφαλής οικονομικών οργανισμών. Μια οικονομική μυστική σέχτα κινεί τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ανεβάζοντας οικονομίες και κυβερνήσεις. Τα στελέχη της, ιεραπόστολοι του χρήματος, προφήτες των αγορών δουλεύουν στην τράπεζα 10 χρόνια και μετά προωθούνται σε κυβερνήσεις δημιουργώντας ένα δίκτυο ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής.Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει και αποκαλύπτει:Πώς η Goldman Sachs ελέγχει την παγκόσμια οικονομία;Πως χειραγωγεί κυβερνήσεις μέσα από κρυφά της στελέχη;Πώς δημιούργησε ψεύτικη εικόνα για το ελληνικό χρέος, προκειμένου η Ελλάδα να μπει στην ΟΝΕ κερδίζοντας πάνω από 300 εκατ. δολάρια;Στην εκπομπή ο Μαρκ Ρος αναλυτής της Le Monde και συγγραφέας του βιβλίου «Η Τράπεζα» αποκαλύπτει πώς στήθηκε το παιχνίδι ενάντια στην Ελλάδα και ποιοι Έλληνες χρησιμοποιήθηκαν στο Λονδίνο και την Αθήνα.


Το «Κουτί της Πανδώρας» στη ΝΕΤΠέμπτη 31 Μαρτίου στις 23:00 μμ. «Επειδή τίποτα δεν είναι, όπως φαίνεται»
http://vimeo.com/21751373

Kαλογερόπουλος, Νικος

H ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Dr. Νίκος Καλογερόπουλος.

O Νίκος Καλογερόπουλος (γνωστός στήν Γενεύη Ελβετίας όπου διαμένει από το 1951 ως Nicolas Kaloy), είναι Πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ και της London School of Economics, Πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Γενεύης, συγγραφέας πολυαρίθμων βιβλίων και άρθρων πολιτικού ή φιλοσοφικού περιεχομένου και έχει εργαστεί ως στέλεχος Διεθνών Οργανισμών με κέντρο την Γενεύη από το 1951. Σήμερα συνταξιούχος, είναι Πρόεδρος της European League of Geneva, "Think Tank" με σκοπό την προώθηση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης.

Email : nicolas.kaloy@sunrise.ch   

(εις Φωνή Κορ 10.10.11)

{Το άρθρο μου αυτό εδημοσιεύθη στην ΗΛΙΑΙΑ το 2007 και αξίζει επαναλήψεως σήμερα. Ήταν προφητικό; Ασφαλώς  όχι.   Ο Κάλχας και η Κασσάνδρα ανήκουν μόνο στα Ομηρικά έπη. Η «προφητεία» αρχίζει από μία αρχική κατάσταση και είναι απλώς επέκταση με διορατικότητα στις συνέπειες που επιβάλλει η αλληλουχία του δικτύου της Αιτιότητος. Το άρθρο αυτό ήταν απλώς η ανάλυση και οι συνέπειες μιας καταστάσεως που ήταν τόσο εμφανής στο εξωτερικό (όπου ευρίσκομαι) όσο παρέμενε αφανής στην Ελλάδα.  Διότι ο πολύς κόσμος δεν αφίνετο (από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ) να αντιληφθεί ότι ήδη από το 1975 γράφεται το προοίμιο της σημερινής τραγικής καταστάσεως της χώρας μας και του λαού της.  Ένα προκαθορισμένο και συντονισμένο σχέδιο πλήξεως του ελληνισμού χρειάζεται μακρό χρόνο επωάσεως }.

 (I) Η ανατομία ενός εγκλήματος

Σε συζητήσεις οικονομικών κύκλων στην Ευρώπη έχει γενικευθεί πλέον η αντίληψις ότι η οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα οφείλεται στην ανεπάρκεια όλων των μετά το 1975 κυβερνήσεων να εκμεταλλευθούν τις πραγματικές δυνατότητες του εθνικού πλούτου και του δημιουργικού πνεύματος των Ελλήνων. Το ότι η ελληνική Ναυτιλία είναι πρώτη στον κόσμο αποδίδεται αβίαστα στο γεγονός ότι η ναυτιλιακή δραστηριότης των Ελλήνων δεν εξαρτάται από τις αγκυλώσεις των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τις ικανότητές που διαθέτουν για την αντιμετώπιση του διεθνούς ανταγωνισμού. Ο Καναδός οικονομολόγος με βραβείο Νόμπελ Μέντελ έχει δηλώσει το 2000 ότι η Ελλάς θα μπορούσε να είναι χώρα οικονομικώς ισχυρότερη από την Αγγλία εάν η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορούσε ελεύθερα να αναπτυχθεί και στην ξηρά. Απόδειξις ότι όπου οι Έλληνες ανέπτυξαν στο εξωτερικό επιχειρηματική πρωτοβουλία διακρίθηκαν.

Ουδείς  όμως έχει διερωτηθεί, διατί η Ελλάς δεν είναι οικονομική δύναμη ενώ έχει όλες τις δυνατότητες, και σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό, για ανάπτυξη. Αλλά πρέπει να αναπτυχθούν στους πολίτες οι λόγοι οι οποίοι είναι τόσο εξωγενείς όσο και ενδογενείς.  Οι εξωγενείς είναι απότοκοι του «Ανατολικού Ζητήματος» που σημαίνει ότι οι εκάστοτε «μεγάλες» δυνάμεις (η Αγγλία άλλοτε, η Αμερική σήμερα) δεν είναι δυνατόν να αφήσουν την Ελλάδα, στον ζωτικό γι’αυτούς χώρο που ευρίσκεται, να αναπτυχθεί ώστε να μπορεί να ακολουθεί και επιβάλει αυτόνομη πολιτική.  Από αυτόν τον αρχικό παράγοντα ακολουθούν οι ενδογενείς λόγοι διότι οι εκάστοτε πολιτικοί, από το 1975, ενδιαφέρονται περισσότερο στην δημαγωγική αναζήτηση  ψήφων για να νέμονται την εξουσία και όχι στην ευσυνείδητη προσπάθεια μακροχρονίου πολιτικού σχεδιασμού για οικονομική ανάπτυξη.  Αποτελούν Ειδικές βουλήσεις που αντιπαρατάσσονται στην Γενική βούληση.  Συνεπώς, για την εξασφάλιση της επαγγελματικής τους θέσεως, επιδιώκουν την εύνοια των παραδοσιακών «μεγάλων δυνάμεων». (Ας θυμηθούμε μόνον το του Stern «δεν μας ενδιαφέρει τι λέγει ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά τι κάνει» και τις επεμβάσεις του «συμμαχικού παράγοντος» είτε άκουγε στο όνομα Πιουριφόϊ, είτε Κρίστοφερ, είτε Ωλμπράϊτ!).  Εξασφαλίζοντας τον (δήθεν) «συμμαχικό παράγοντα» οι Ειδικές βουλήσεις δεν διστάζουν να καταχρεώσουν την Ελλάδα προσφέροντας «παροχές» για κατανάλωση με την τακτική, που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου, του «δανείσου και μοίραζε».  

Οι λόγοι αυτοί αθροιστικώς κατέληξαν στην αποκαλυφθείσα ιδιορρυθμία του προϋπολογισμού του 2007.  Σε αυτόν, ο φορολογούμενος υποχρεούται να καταβάλει τοκοχρεολύσια για το υπέρογκο δημόσιο χρέος (που άρχισε αναπτυσσόμενο από το μοιραίο έτος 1981) 34 δις. ευρώ όταν το σύνολο των φορολογικών εσόδων δεν υπερβαίνει τα 48 δις.  Απομένουν δηλαδή μόνον 14 δις. για να πληρωθούν οι λειτουργικές δαπάνες του κράτους οι οποίες όμως ανέρχονται σε 85 δις. παρ’όλον ότι οι μισθοί βρίσκονται στο χαμηλότεροι επίπεδο από τα κράτη της δυτικής Ευρώπης.  Άρα η Ελλάς, το 2007, θα χρειαστεί να συνάψει νέο δάνειο, για να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος.  Αυτό εξηγεί διατί, το 2007, η καμπύλη του χρέους που είχε υποστεί κάποια μείωση επαναλαμβάνει την προς τα επάνω πορεία της.  Αυτά συμβαίνουν (και οι ξένοι στην Ευρώπη το γνωρίζουν καλώς και χωρίς οίκτο) διότι η πολιτική των κυβερνήσεων προκειμένου να εξασφαλίσουν την εξουσία δεν ήταν δανεισμός για παραγωγικά έργα αλλά έξαλλος δανεισμός για παροχές με καταναλωτικούς σκοπούς κατά το σύστημα που εξέθρεψε ο «οικονομολόγος» από το Berkeley Ανδρέας Παπανδρέου με μοναδικό σκοπό την άγρα ψήφων που θα του εξασφαλίζουν την εξουσία. Ο ψηφοθηρικός αυτός σκοπός, επί πλέον, συντελεί στην αύξηση των εισαγωγών (λόγω παράλληλης συστηματικής καταστροφής της ελληνικής βιομηχανίας) με συνέπεια τον συνεχώς πρόσθετο δανεισμό διευρύνοντας τον φαύλο κύκλο. Αντιθέτως, εάν ο δανεισμός, σύμφωνα με υγιείς  οικονομικές αρχές, είχε στραφεί σε παραγωγικά έργα και αν δεν είχε δημιουργηθεί χάριν δημαγωγίας κλίμα εχθρικό προς το επενδυτικό κεφάλαιο, προς τους «εφοπλιστές και τους βιομηχάνους που πίνουν το αίμα του λαού» (sic!!), η Ελλάς θα ήταν, όπως είπε ο Μέντελ, πλουσιότερη χώρα από την Αγγλία και οι  μισθοί θα ευρίσκοντο στα σημερινά Ευρωπαϊκά επίπεδα. Όπως μου έλεγε Ελβετός τραπεζίτης, η Ελλάς βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο αλλά πρέπει να στραφείτε προς αυτούς που το εδημιούργησαν με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσουν την εξουσία (αυτό ελέγετο το 2007).

 Σοβαρά συζητείται στους διπλωματικούς κύκλους το ότι όχι μόνον η Ιταλία αλλά και η Ελλάς είναι οι μεγάλοι άρρωστοι της Ευρώπης.  Για την Ελλάδα, το έργο αυτό συντελείται χωρίς ενδοιασμό και οίκτο από το 1975, με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον οποίον δεν άφηνε «καθεύδειν το του Ανδρέα τρόπαιον».   Τότε, και από αυτόν, ερρίφθη η πρώτη πέτρα του αναθέματος κατά του «μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφάλαιου».  Η Αμερικανική Εταιρία Standard and Poor’s που αξιολογεί την οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων και κρατών, υπεβάθμισε ήδη την Ιταλία της οποίας το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ σε ανάλογη κατάσταση με της Ελλάδος.  Αλλά και η Ελλάς, σε λίγο, υπεβαθμίσθη ως προς το λεγόμενο rating της ιδίας Εταιρίας.  Τούτο σημαίνει ότι τα συναπτόμενα δάνεια γίνονται υπό εξαιρέτως δυσμενείς συνθήκες επιτοκίου το οποίον οι κυβερνήσεις θα σύρονται να πληρώνουν για να αποφύγουν την αναγνώριση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».  Οι οικονομικοί κύκλοι ασχολούνται με  ανάλυση των συνθηκών που επικρατούν στις δύο χώρες, ανατρέχοντες στα πρώτα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την απελπιστική κατάσταση.  Γενικός παράγων στις δύο χώρες είναι ο εκφυλισμός του κοινοβουλευτικού συστήματος όπου οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση του βιοποριστικού τους επαγγέλματος και όχι για το γενικό συμφέρον.  Θεωρούν ότι ως «αντιπολίτευση» έχουν καθήκον έναντι του «κόμματος» να βυσσοδομούν κατά του κυβερνητικού έργου.  Η Ειδική βούλησις τίθεται έναντι της Γενικής βουλήσεως.  Επικρατεί και στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα η τακτική της ικανοποιήσεως διαρκώς πολλαπλασιαζομένων παροχών με συνεχή δανεισμό ο οποίος, με την υποχρέωση εξοφλήσεως των τεραστίων χρεολυσίων, εξελίσσεται σε φαύλο κύκλο που πνίγει το Έθνος.  

Η διελκυνστίδα των κομμάτων που μόνο μέλημα έχουν την εξασφάλιση της εξουσίας, τα αναγκάζει να ωθούν τα συνδικάτα σε απαιτήσεις παροχών.  Οι παροχές του τύπου «Τσοβόλα δόσ’τα όλα» συνεπάγονται δανεισμό.  Η ανάγκη ικανοποιήσεως των δανείων προς αποφυγή χρεοκοπίας οδηγούν σε νέα δάνεια και οι παρακινούμενες από την αντιπολίτευση κινητοποιήσεις και απεργίες, ελαττώνουν  την αποδοτικότητα, αποδιώχνουν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο επενδυτή και εμποδίζουν την ικανοποίηση των δανείων με ιδίους πόρους. 

Ειδικώς για την Ελλάδα, αναφέρεται η ιδιορρυθμία, μετά το 1975,  της δημιουργίας εχθρικού κλίματος έναντι των κεφαλαιούχων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις επενδύσεις  οι οποίες ακολούθως θα πολλαπλασίαζαν τις θέσεις εργασίας με βαθμιαία αυτοδύναμη αύξηση των αποδοχών μέχρι τα επίπεδα που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη.  Στην Ελλάδα παρατηρείται ότι το κλίμα εχθρότητος προς το παραγωγικό κεφάλαιο αποθαρρύνει τους επενδυτές ενώ το άρθρο 106 του ισχύοντος Συντάγματος (όπως θα δείξουμε στο επόμενο άρθρο) ενεργεί ως σκιάχτρο για κάθε πιθανό επενδυτή.  Η πολιτική του «δανείσου και μοίραζε», της προωθήσεως από την αντιπολίτευση των συνδικάτων για κινητοποιήσεις, το εχθρικό κλίμα εναντίον των «εφοπλιστών και των βιομηχάνων», έχουν εκδιώξει από την Ελλάδα όλα τα στοιχεία εκείνα, του «ντόπιου και ξένου κεφάλαιου», που θα είχαν αναδείξει την χώρα σε μεγάλη οικονομική δύναμη και εξασφαλίσει στους κατοίκους τα επίπεδα διαβιώσεως που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 (ΙΙ) Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ  

 Το άρθρο 106 του Συντάγματος το εφεύρε και  κατεσκεύασε κατά την μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο επιλεγόμενος και «Εθνάρχης») σε εποχή που ο «σοσιαλισμός» αποτελούσε μόδα. Πρόθεσή του ήταν η σειρά από κρατικοποιήσεις στις οποίες προέβη για δημαγωγικούς λόγους αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1975, με κύριο στόχαστρο τον Ανδρεάδη, τον Νιάρχο και άλλους δημιουργούς μεγάλων επιχειρήσεων διεθνούς κύρους. Όπως εξομολογήθηκε τότε στον συμπαραστάτη του Γεώργιο Μαύρο, πολιτικός σκοπός του ήταν «να προλάβουμε τον Ανδρέα»!

Το άρθρο 106 λέγει τα εξής:

§2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται εις βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.

(ΣΗΜ. Ποία ιδιωτική πρωτοβουλία, κατά τον Κ.Καραμανλή, υπήρχε ποτέ, στην Ελλάδα ή σε άλλη ευνομούμενη χώρα, που ανεπτύσσετο εις βάρος της ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Δεν αρκεί γι’αυτά το υπάρχον Ποινικό Δίκαιο και οι νόμοι; Ποίος καθορίζει τι είναι προς «βλάβην της εθνικής οικονομίας» και με ποία αντικειμενικά κριτήρια; Είναι προφανής ο a priori εχθρικός τόνος του νομοθέτου προς την «ιδιωτική πρωτοβουλία» και η πρόθεση προς αποπομπή της).

§3. Με την επιφύλαξη της προστασίας που παρέχεται από το άρθρο 107 ως προς την επανεξαγωγή κεφαλαίων εξωτερικού, μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ’αυτές του κράτους  ή άλλων δημοσίων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποιήση των πηγών εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.

(ΣΗΜ. Ο αναγνώστης καλείται να εύρει μίαν (αρ.1) επιχείρησιν η οποία δεν είναι (α) «αξιοποίηση εθνικού πλούτου» ή (β) δεν έχει «κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο». Εδώ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέλαβε τα πάντα, από (α) τον «εθνικό πλούτο» των αμπελώνων και ελαιώνων μέχρι τα ορυχεία υπογείου πλούτου και την αφαλάτωση των θαλάσσιων υδάτων. Και από (β) τις αεροπορικές συγκοινωνίες μέχρι τα ταξί που «παρέχουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο»! Όπως παρατήρησε ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, όταν το ΚΚΕ έλθει στην εξουσία δεν έχει ανάγκη να αλλάξει το Σύνταγμα για να κρατικοποιήσει τα πάντα κατά το σύστημα της Σοβιετικής Ενώσεως.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά την απόπειρα αναθεωρήσεως του Συντάγματος το 2007, έγινε σειρά παραστάσεων προς την κυβέρνηση της ΝΔ για αναθεώρηση του ατυχούς αυτού άρθρου (βλ. σχετ. Αναστ. Ζολώτα, Αντισυνταγματικαί διατάξεις του Συντάγματος και Πάνου Καζάκου,  Αναθεώρηση του Συντάγματος και Οικονομία).  

Η European League of Geneva, ένα Think Tank διεθνούς κύρους του οποίου είμαι Πρόεδρος στην Γενεύη, απετάθη και στην Commission της ΕΕ στις Βρυξέλλες με το επιχείρημα ότι οι μαζικές εθνικοποιήσεις, όπως εκείνες των Ανδρεάδη, Νιάρχου, Τσάτσου κλπ, που έγιναν στην Ελλάδα βάσει του άρθρου 106, συνιστούν, σε τελευταίαν ανάλυση, «μονοπώλιο» του κράτους που αντιτίθεται στις βασικές αρχές της ΕΕ περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Η απάντηση της Commission, με επιστολή της 10^ης Ιανουαρίου 2007 ήταν η εξής:

«Αντιλαμβανόμεθα ότι το άρθρο 106 χωρίς αμφιβολία αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια επενδύσεων στην Ελλάδα και πράγματι έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. Όμως δυστυχώς, η ΕΕ δεν έχει νομικόν βάθρον για να επέμβει σε αυτή την περίπτωση. Θα έχουμε πάντως υπ’όψιν να επέμβουμε όταν μια συγκεκριμένη ενέργεια κυβερνήσεως έρχεται εις αντίκρουσιν προς την αρχήν του ελεύθερου ανταγωνισμού».

Όταν, τον Απρίλιο 2007, η European League of Geneva επληροφορήθη ότι τελική απόφαση του Προέδρου της κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή ήταν να μη περιλάβει την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου στον κατάλογο των υπό αναθεώρησιν άρθρων, απέστειλε επιστολήν προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως με την ειδοποίησιν ότι, σε περίπτωση που η απόφασις αυτή είναι οριστική, θα προβεί σε αποστολή Οδηγίας προς όλα τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα επισημαίνοντας τον σοβαρό κίνδυνο που ενέχει το άρθρο του Συντάγματος για κάθε επενδυτή.  Είναι φυσικόν ότι ο επενδυτής ο οποίος αποφασίζει μακροχρόνια επένδυση στην Ελλάδα διαθέτοντας, αφού έχει λάβει άδειαν εγκαταστάσεως από το Ελληνικό Κράτος, κεφάλαια, know-how και goodwill, δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται συνεχώς υπό την Δαμόκλειο σπάθη του άρθρου 106 το οποίον μπορεί να εφαρμόσει κατά το δοκούν οιαδήποτε προσωρινή και περιστασιακή κυβέρνηση ή οιοσδήποτε Υπουργός μετρίου ή …ανύπαρκτου βεληνεκούς!  Μη έχοντας, μέχρι τα μέσα Μαϊου 2007, λάβει απάντηση από τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως, η European League of Geneva προέβη στην αποστολή της κάτωθι Οδηγίας προς όλα κύρια χρηματιστικά κέντρα της ΕΕ και ΗΠΑ:

CIRCULAR

   to prospective investors of the European Union  and of USA.                    

The European League of Geneva wishes to bring to the attention of all prospective investors in the Greek economy a particular situation prevailing in Greece on account of article 106 of the Greek Constitution showing the danger that a long-term investment involves. The European Commission in Brussels, in a letter addressed to the European League dated 10^th January 2007 admits that “the article concerned is likely to discourage investments in Greece and even have a negative impact οn the country’s economic growth. However, it is regretted that the European Union possesses no juridical basis to intervene on this issue”. Please note the following paragraphs of article 106:

“§3.  With the reservation of the protection provided in article 107 in connection with the re-export of foreign capital, the law may regulate the acquisition by purchase of enterprises or the compulsory participation therein of the State or other public agencies, in the event these enterprises are of the nature of a monopoly or are of vital importance to the development of sources of national wealth or are primarily intended to offer services to the community as a whole.

§4. The cost of purchase or the counterpart to the compulsory participation of the State or other public agencies must indispensably be determined by a court and must be in full, so as to correspond to the value of the purchased enterprise or of the participation therein.

§5 A shareholder, partner or owner of an enterprise, the control of which devolves upon the State or upon an agency controlled by the State as a result of compulsory participation in accordance with §3, is entitled to request the purchase of his share in the enterprise, as specified by law”.

…..

 Be it noted that this article has been applied on several occasions since 1975 among which the Andreadis set of companies (banks, shipbuilding etc) and the Niarchos oil Refinery. Ever since, no important investments were made in Greece. On the occasion of the present revision of the Constitution, all efforts made for the revision of this article were rejected by the present government particularly under the pressure of powerful left-wing parties and syndicates that dominate the political scene in that country.

Investors planning a long term participation in the Greek economy are advised to carefully examine the risks involved on account of the stipulations of article 106 of the Greek Constitution, matched with the observations of the European Commission’s letter of 10^th January 2007 mentioned above.

 Η καταστρεπτική επίδραση του άρθρου 106 §3 του Καραμανλείου Συντάγματος αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις από 1953 μέχρι 1973 ήσαν κατ’έτος της τάξεως του 10% του ΑΕΠ αμέσως μετά το 1975 κατέρρευσαν στο 0,6% και εκεί παρέμειναν μονίμως έκτοτε!

Η European League παραθέτει με διαύγεια τα βαθύτερα αίτια που ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να αρνηθεί την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου 106. Είναι ο φόβος της κυβερνήσεως, η οποία βάλλεται πανταχόθεν από τα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν να την ανατρέψουν, ότι θα προκαλέσει μίαν ακόμη διείσδυση της κομματικής προπαγάνδας που θα την  κατηγορήσει ότι «υπερ-ασπίζεται το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την πλουτοκρατία».  Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε,  τα αντιπολιτευτικά κόμματα την ολέθρια επίδραση του άρθρου στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας;  Το αντιλαμβάνονται διότι δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπούνται από ηλιθίους.  Αλλά γι’ αυτούς ισχύει περισσότερο το συμφέρον της Ειδικής Βουλήσεως παρά η ευημερία της Γενικής Βουλήσεως.

Σε τελευταίαν ανάλυση, η βασική αιτία του ότι η Ελλάς «δεν είναι πλουσιότερη της Αγγλίας» όπως παρετήρησε ο Καναδός οικονομολόγος Mendel, δεν είναι τίποτε άλλο από το εκφυλισμένο κοινοβουλευτικό σύστημα.

Το σύστημα αυτό ήταν Βρετανική εφεύρεσις  (με την Glorious Revolution του 1688) κατά το πρότυπο της Αθηναϊκής δημοκρατίας την οποίαν ο Πλάτων απεκάλεσε «πόλεως νόσημα». Σύστημα εκφυλισμένο, το οποίον πρέπει να αλλάξει εάν είναι δυνατόν να ευημερήσει ο τόπος. Η αλλαγή δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση εθνικής ενότητος και συναινέσεως. Διότι παρόμοια κυβέρνηση εθνικής ενότητος κατά το πρότυπο της Γερμανίας, θα είναι ακόμη πιο καταστρεπτική λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Θα σημάνει πλήρη αδράνεια και καχεξία πάνω στα πεπατημένα όπως έχουν δείξει προηγούμενα παραδείγματα. Το μεγάλο πρότυπο που είναι ακριβώς προσαρμοσμένο στα μέτρα (πληθυσμιακά και γεωγραφικά) της Ελλάδος με πρότυπο την δημοκρατία της Σπάρτης, είναι η κοινοβουλευτική «ημι-άμεση» δημοκρατία της Ελβετίας την οποίαν προσπαθούμε να γνωρίσουμε στο ελληνικό κοινόν με  σειρά άρθρων μας.  Αλλά είναι τόσον ενσφηνωμένα τα κομματικά συμφέροντα στην συνείδηση των κληρονομικών «δυναστειών» της νοσηράς κομματοκρατίας και τόσο προχωρημένο το «πὀλεως νόσημα» των αρτηριοσκληρωτικών ιδεολογημάτων, ώστε το μέλλον της Ελλάδος και των παιδιών μας να καθίσταται αυτόχρημα προβληματικό.  Εκτός εάν, εκτός εάν ...κάτι συμβεί!

=======================================================================================

Δέεστε πως διαμορφώθηκε το χρέος.