Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΦΟΥΣΚΑ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΛΕΓΧΟ;


Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του,
ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;


Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 19η θέση παγκοσμίως


 

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ..

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Έχω νέα από μάλλον καλές ευρωπαϊκές «πηγές» στο ζήτημα του οικονομικού δράματος της χώρας μας, όπως το αποκαλούν πλέον οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Μ. Βρετανία, στη Σουηδία και ίσως και αλλού. Παρότι το ζήτημα έχει αρχίσει και κουράζει ακόμη και τους επαγγελματίες στην πολιτική ή οικονομική ανάλυση, είπα να το «ξεσκονίσω» λιγάκι για να  δώσω το στίγμα της εξέλιξης του ζητήματος αυτήν την στιγμή.
Και αυτό μετά την πρωινή ψυχρολουσία, όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα τον  τίτλο στην DAGENS NYHETER: «Grekiskt drama». Με τίτλο στο σαλόνι: «Η Ελλάδα τρομάζει και πάλι την Ευρώπη». Και σ’ αυτό το δημοσίευμα, όπως και σε αρκετά άλλα στην Βόρειο και Κεντρική Ευρώπη, εκφράζεται η αγωνία για το τι θα μπορούσε να προκύψει από μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ μετά από εγκατάλειψη του ευρώ. Σχεδόν σε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα εγκαταλείψει τελικά την ευρωζώνη, καθώς οι πλέον διστακτικές χώρες-μέλη της θα ενδώσουν προσφέροντας μια ακόμη ανάσα με την βελτίωση καταρχήν των όρων αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και με την πιθανή πρόσθεση ενός ακόμη ποσού από το ΔΝΤ.  

Ως προς την γενικότερη και κρισιμότερη ασφαλώς εικόνα τώρα, αυτοί που γνωρίζουν από μέσα την εξέλιξη του «δράματος», με βεβαίωσαν σήμερα το απόγευμα ότι δεν θα υπάρξει επαναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, ούτε καμία άλλη πιστωτική διευκόλυνση από την ΕΕ, εάν προηγουμένως δεν επισυμβεί κάποιου είδους αναδιάρθρωση. Ως βασικός όρος πλέον παροχής οποιασδήποτε επιπλέον οικονομικής στήριξης από την ΕΕ  - πέραν της συμπεφωνημένης - προς την χώρα μας, μπαίνει η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (από την λεγόμενη «επιμήκυνση» έως μια σύνθετη μορφή με «κούρεμα» έως και 50%). Αυτή τη στιγμή όμως υπάρχουν μόνον σενάρια και ουδείς φαίνεται έτοιμος στη συγκυρία να επιβάλλει κάποιο συγκεκριμένο, με αρκετούς μάλιστα στο γερμανικό υπουργείο οικονομικών να καλοβλέπουν μια δοκιμαστική περίοδο αναδιάρθρωσης (πειραματική αναδιάρθρωση): να ξεκινήσουμε, δηλαδή, με την ηπιότερη μορφή και να προχωρήσουμε σε πιο δραστική, ανάλογα την εξέλιξη μιας πλειάδας παραμέτρων τόσο οικονομικών, όσο και πολιτικών στην Ελλάδα και γενικότερα στους παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα στη κρίση. Επ’ αυτού συμφωνούν αρκετοί θεσμικοί επενδυτές, αλλά όχι όλες οι εμπλεκόμενες τράπεζες, που αναζητούν επιπλέον κρατικές εγγυήσεις και την θεσμική παρέμβαση της ΕΚΤ. Η τελευταία όμως ευρισκόμενη σε μια μάλλον μεταβατική φάση αναδιοργάνωσης, προσπαθεί να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο για να χειριστεί το ζήτημα.

Η απειλή της εξόδου από την ΟΝΕ, έτσι όπως πρωτοδιατυπώθηκε – αλλά ασφαλώς δεν πρωτοεκφράστηκε – από το Spiegel, οδήγησε τους πάντες να συνειδητοποιήσουν ότι η οποιαδήποτε καθυστέρηση σε μια μορφή αναδιάρθρωσης θα υπονόμευε όχι μόνον την στρατηγική των «μηχανισμών», αλλά και τα ίδια τα μέτρα του ΔΝΤ που κωδικοποιούνται στο μνημόνιο. Η συζήτηση λοιπόν πλέον δεν αφορά στο αν και πότε θα γίνει η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, αλλά τι μορφή θα πάρει η επαναδιαπραγμάτευση και πού θα καταλήξει, ώστε να κερδίσει την συναίνεση των βασικών παραγόντων της χρηματαγοράς και των Γερμανών. Αφού καταλήξουμε στην μορφή της αναδιάρθρωσης και αφού αποσαφηνιστούν απολύτως τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που εμποδίζουν την αποτελεσματικότητα των μέτρων του ΔΝΤ, τότε και μόνον τότε θα παρασχεθεί στην Ελλάδα ένα νέο πακέτο ευρωπαϊκής βοήθειας. Στο μεταξύ εξετάζεται σοβαρά η περίπτωση να χρησιμοποιηθούν πόροι του ΔΝΤ για να καλυφθούν «τρύπες» που δεν είχαν αντιμετωπιστεί με τον αρχικό προσωρινό μηχανισμό ή απλώς είναι προϊόντα επιπόλαιων αρχικών εκτιμήσεων της τρόικας.

Αυτά είναι τα νέα μέχρι στιγμής, τα οποία για να τα αναλύσει κανείς μάλλον θα χρειαζόταν μπόλικες σελίδες. Το κρίσιμο είναι ότι ήδη διεξάγεται διαπραγμάτευση για το χρέος από τους ανθρώπους του κ. Παπανδρέου και τούτο είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί από στρατηγικής πλευράς. Ο κ. Παπανδρέου έχασε την ευκαιρία να κάνει αναδιάρθρωση στην αρχή της κρίσης και προτού συμφωνήσει στο περίφημο «μνημόνιο», που τελικώς συνέβαλε στην μεγέθυνση του δράματος της χώρας. Τώρα είναι ήδη «καμένος» ως προς αυτό το ζήτημα και πολύ ταλαιπωρημένος από επιμέρους συζητήσεις επί συζητήσεων, αλλά πιθανότατα και εκτεθειμένος εξαιτίας ανακολουθιών και αψυχολόγητων ενεργειών και ρητορείας εναντίον της γερμανικής πλευράς. Απ’ ότι μάλιστα φαίνεται, δεν τον εμπιστεύεται πλέον ούτε η αμερικανική πλευρά και το ΔΝΤ, καθώς κρίθηκε ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ήλπιζαν. Με αυτήν την έννοια ο κ. Παπανδρέου είναι σήμερα ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για οποιαδήποτε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, καθώς εκτός από τα προηγούμενα, δεν έχει διαμορφώσει και σχετικό κλίμα εντός της χώρας, αρνούμενος απερίσκεπτα ότι και αυτό είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να εξεταστεί. Άρα το καλό για την χώρα είναι ο κ. Παπανδρέου να αποχωρήσει άμεσα προσφεύγοντας σε εκλογές, με την ευχή ο λαός να δώσει μία βουλή που θα μπορέσει να εκλέξει μια ικανή κυβέρνηση για να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος και την σχέση μας με την ΕΕ.

Μεταξύ μας, ενώ είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο κ. Παπανδρέου πρέπει να φύγει τώρα από το Μέγαρο Μαξίμου, αμφιβάλω πολύ αν η βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές θα έχει την αρετή να υπερασπιστεί έξυπνα και αποφασιστικά το εθνικό συμφέρον. Αιτία της ανησυχίας μου είναι η έλλειψη σοβαρών και συγκροτημένων κυβερνητικών ζυμώσεων στην κοινωνία των πολιτών και μεταξύ της αριστεράς. Δυστυχώς υπήρξε σημαντική αδράνεια από αυτήν την πλευρά που δεν βοηθά στο να υπάρξει πίεση στρατηγικού χαρακτήρα για την δρομολόγηση μιας λύσης υπέρ των συμφερόντων των δύο τρίτων της κοινωνίας μεσοπρόθεσμα.   

διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία        
Αναρτήθηκε από ivan on 10.5.11. Αρχειοθετημένο στα , , , , . Μπορείς να παρακολουθήσεις τα σχόλια σ' αυτό το άρθρο μέσω του RSS 2.0. Μπορείς να καταθέσεις το σχόλιό σου

ΠΗΓΗ: http://activistika.blogspot.com/2011/05/blog-post_4660.html

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Timo Soini -Πρόεδρος του Κόμματος των Αληθινών Φινλανδών:

Στην Wall Street Journal, 9 Μαϊου 2011:

“Να αντιταχθούμε στα λεγόμενα bailouts των κρατών μελών της ζώνης του ευρώ...Τα τρέχοντα σχέδια καταστρέφουν την πραγματική οικονομία της Ευρώπης μέσω των αυξημένων φόρων και τη μεταφορά πλούτου από τις απλές οικογένειες στα ταμεία των αφερέγγυων κρατών και των τραπεζών”.

 Αν κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιώνουν χρήματα των φορολογουμένων, οι φορολογούμενοι πρέπει να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας σε αντάλλαγμα, και όλο το διοικητικό συμβούλιο να εκδιωχθεί. Αλλά πριν σχεδιαστεί οποιαδήποτε τέτοια συμμετοχή φορολογουμένων, είναι σημαντικό να εφαρμόζεται πρώτα “κούρεμα” ομολόγων



Όταν είχα την τιμή να οδηγήσω το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών στην εκλογική νίκη τον Απρίλιο, δώσαμε μια επίσημη υπόσχεση να αντιταχθούμε στα λεγόμενα bailouts των κρατών μελών της ζώνης του ευρώ. Οι διασώσεις είναι προδήλως κακό για την Ευρώπη, κακό για τη Φινλανδία και κακό για τις χώρες που έχουν αναγκαστεί να τις αποδεχθούν. Η Ευρώπη υποφέρει από την οικονομική γάγγραινα της αφερεγγυότητας, τόσο των δημόσιων όσο και ιδιωτικών. Και αν δεν ακρωτηριάσουν αυτό που δεν μπορεί να σωθεί, υπάρχει ο κίνδυνος δηλητηρίασης σε ολόκληρο το σώμα.
Η επίσημη θέση είναι ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν πληγεί από μια κρίση ρευστότητας, με αποτέλεσμα να χρειάζεται μια στιγμιαία έγχυση κεφαλαίου, μετά την οποία τα πάντα θα επιστρέψουν στο φυσιολογικό. Αλλά αυτή η επίσημη εκδοχή είναι ένα ψέμα, αυτό που θεωρεί τους απλούς ανθρώπους της Ευρώπης για ηλίθιους. Αξίζουν πολύ καλύτερα από την πολιτική και τους ηγέτες τους.
Για να κατανοήσουμε την πραγματική φύση και το σκοπό των bailouts, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ποιος πραγματικά οφελείται από αυτές. Ας ακολουθήσουμε τα χρήματα.
Με κίνδυνο να κατηγορηθώ για λαϊκισμό, θα αρχίσω με το προφανές: Δεν είναι ο ανθρωπάκος που οφελείται. Αυτός είναι που τον αρμέγουν και του λένε ψέματα για να διατηρηθεί σε λειτουργία το πτωχευμένο σύστημα. Πληρώνεται λιγότερο και φορολογείται περισσότερο για να παρέχει τα χρήματα που χρειάζονται για την διατήρηση του συστήματος Ponzi (Ένα σύστημα Ponzi είναι μια πράξη απατηλής επένδυσης που πληρώνει αποδόσεις σε ξεχωριστούς επενδυτές, όχι από κανένα πραγματικό κέρδος που πραγματοποιεί η επένδυση, αλλά από δικά τους χρήματα ή τα χρήματα που καταβάλλονται από τους μετέπειτα επενδυτές. Με άλλα λόγια μία ¨πυραμίδα”). Εν τω μεταξύ, ένα είδος θανατηφόρου συμβίωσης έχει αναπτυχθεί μεταξύ των πολιτικών και των τραπεζών: οι πολιτικοί ηγέτες μας δανείζεται όλο και περισσότερα χρήματα για να πληρώσουν τις τράπεζες, οι οποίες επιστρέψουν την εύνοια με τον δανεισμό ολοένα και περισσότερων χρημάτων πίσω στις κυβερνήσεις μας, διατηρώντας το καθεστώς χωρίς δυσχέρειες.
Σε μια πραγματική οικονομία της αγοράς, οι κακές επιλογές ποινολογούνται. Όχι όμως εδώ. Όταν η αναπόφευκτη αποτυχία των υπερχρεωμένων χωρών της ζώνης ευρώ ήρθε στο φως, ένα μυστικό σύμφωνο έγινε.
Αντί να δεχτεί τις ζημίες από εσφαλμένες επενδύσεις, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα την πιθανή κατάρρευση και την εθνική διάσωση ορισμένων τραπεζών, αποφασίστηκε να μεταφερθούν οι απώλειες στους φορολογούμενους μέσω δανείων, εγγυήσεων και αδιαφανών δομών όπως το Ταμείο Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, της Ιρλανδικής ΝΑΜΑ (National Asset Management Agency) και μιας σειράς φορέων ειδικής χρήσεως που κάνουν την Enron να φαίνεται απλούστατη. Ορισμένοι πολιτικοί το έχουν καταλάβει? άλλοι απλώς πανικοβλήθηκαν και έκαναν όπως τους είπαν.
Τα χρήματα δεν πήγαν για να βοηθήσουν χρεωμένες οικονομίες. Κύλησαν μέσα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα Κράτη παραλήπτες στας ταμεία των μεγάλων τραπεζών και των επενδυτικών οίκων.
Επιπλέον σε αντίθεση με την επίσημη σοφία, ο δικαιούχος δεν θα ήθελε τέτοια «βοήθειαι», όχι με αυτόν τον τρόπο. Η φυσική επιλογή για αυτούς ήταν να παραδεχθούν την αφερεγγυότητα και να αφήσουν τους ιδιώτες δανειστές, όπου και αν αυτοί στηρίχθηκαν, να φάνε τις απώλειές τους.
Αυτό δεν ήταν να γίνει. Όπως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Brian Lenihan αποκάλυψε πρόσφατα, η Ιρλανδία αναγκάστηκε να λάβει τα χρήματα. Το ίδιο συνέβη και με τον Πορτογάλο πρωθυπουργό José Sócrates, αν και μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμος από τον κ. Lenihan να το αποδεχτεί.
Γιατί αυτός ο εκβιασμός Βρυξελλών-Φρανκφούρτης οδήγησε τις χώρες αυτές να δεχθούν τα χρήματα σε συνδυασμό με προγράμματα «ανάκτησης», τα οποία θα καταλήξουν αναπόφευκτα σε αποτυχία; Επειδή χρειάζεται να ευχαριστήσουν τις τράπεζες που καταβροχθίζουν τους φόρους, οι οποίες διαφορετικά μπορεί να αρνηθούν να εμφανιστούν στην επόμενη Ισπανικό, Βελγικό, Ιταλικό ή ακόμη και Γαλλικό πλειστηριασμό ομολόγων.
Δυστυχώς για το τρέχον οικονομικό και πολιτικό καρτέλ, το σχέδιό τους δεν λειτουργεί. Ήδη στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος, η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οικονομικά κατεστραμένες. Ποτέ δεν θα είναι σε θέση να εξοικονομήσουν και να αναπτυχθούν αρκετά γρήγορα ώστε να εξοφλήσουν τα χρέη με τα οποία οι Βρυξέλλες τους έχουν φορτώσει στο όνομα της σωτηρίας τους.
Και έτσι, χωρίς καθαρισμό η γάγγραινα εξαπλώνεται. Ο Ισπανικός τομέας των ακινήτων είναι πολύ μεγαλύτερος και πιο αχαρτογράφητος από αυτόν της Ιρλανδίας. Δεν είναι μόνο οι Ισπανικές τράπεζες (cajas) που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Υπάρχουν μεγάλες ισπανικές τράπεζες, όπου ό, τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του ισολογισμού μπορεί να είναι ένα ζόμπι, όπως ακριβώς συνέβη στην Ιρλανδία για μια στιγμή. Ο χρόνος τρέχει, και το πρόβλημα δεν πηγαίνει μακριά.
Η σύσταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας δεν αποτελεί λύση. Θα θεσμοθετήσει το σύστημα μεταφοράς πλούτου από τους απλούς πολίτες σε συμβιβασμένους πολιτικούς και σε αποτυχημένους σε άλλη περίπτωση τραπεζίτες, δημιουργώντας ένα τεράστιο ηθικό κίνδυνο και καταστρέφοντας ό, τι απομένει από το ανταγωνιστικό τραπεζικό τοπίο της Ευρώπης.
Μερικοί υπερασπίζονται το ΕSΜ, λέγοντας ότι η χρήση του θα απαιτεί πάντοτε ομοφωνία. Αλλά το σημερινό χάος με την Πορτογαλία δείχνει ότι η ελίτ των Βρυξελλών, θα επιδιώξει να επιβάλει ομοφωνία μέσω της πίεσης όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί με την πειθώ. Η κατάργηση της ομοφωνίας είναι μόνο θέμα χρόνου. Μετά από αυτό έχουμε μία ολοκληρωμένη δημοσιονομική ένωση μεταφοράς που είναι προφανώς ενέχυρη στην αντιαναπτυξιακή συντεχνία των Βρυξελλών.
Ευτυχώς, δεν είναι πολύ αργά για να σταματήσει η αποσύνθεση. Για τις τράπεζες, χρειαζόμαστε ειλικρινείς, σοβαρές δοκιμασίες στρες. Σταματήστε την τρέχουσα πολιτικά εμπνευσμένη φάρσα. Αντίθετα, οι παράλληλες αξιολογήσεις να γίνονται από τις ρυθμιστικές αρχές και τις ανεξάρτητες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των ενδιαφερομένων μερών και ακαδημαϊκών. Εμπιστοσύνη αλλά και επαλήθευση.
Αφερέγγυες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πρέπει να κλείσουν, ώστε η αφερεγγυότητα να εκκαθαριστεί από το σύστημα. Πρέπει να αποκαταστήσουμε την αρχή της αγοράς να είναι ελεύθερη να αποτύχει.
Αν κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιώνουν χρήματα των φορολογουμένων, οι φορολογούμενοι πρέπει να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας σε αντάλλαγμα, και όλο το διοικητικό συμβούλιο να εκδιωχθεί. Αλλά πριν σχεδιαστεί οποιαδήποτε τέτοια συμμετοχή φορολογουμένων, είναι σημαντικό να εφαρμόζεται πρώτα “κούρεμα” ομολόγων .
Για το δημόσιο χρέος, η ελευθερία να αποτύχουν είναι πάλι το κλειδί. Σημαντική αναδιάρθρωση είναι αναγκαία για την πραγματική ανάκαμψη. Ναι, οι αγορές θα τιμωρήσουν κράτη που αθέτησαν τις υποχρεώσεις τους, αλλά είναι επίσης γρήγορες στο να συγχωρούν. Τα τρέχοντα σχέδια καταστρέφουν την πραγματική οικονομία της Ευρώπης μέσω των αυξημένων φόρων και τη μεταφορά πλούτου από τις απλές οικογένειες στα ταμεία των αφερέγγυων κρατών και των τραπεζών. Μια αναδιάρθρωση που άφησε το χρέος μιας χώρας σε ένα διαχειρίσιμο επίπεδο και ενθάρρυνε την επιστροφή στις προσανατολισμένες πολιτικές ανάπτυξης μπορεί να οδηγήσει σε ταχεία επάνοδο σε διεθνείς αγορές χρέους.
Αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία. Οι άνθρωποι αισθάνονται προδομένοι. Στην Ιρλανδία, τα εισερχόμενα κόμματα στη νέα κυβέρνηση υποσχέθηκαν να καταστήσουν τους προνομιούχους ομολογιούχους υπεύθυνους, αλλά κάτω από πίεση υπέκυψαν, αφήνοντας τους ψηφοφόρους τους με μια αίσθηση δημοκρατικής στέρησης δικαιωμάτων. Η ελίτ στις Βρυξέλλες έχει δηλώσει ότι η Φινλανδία πρέπει να τιμήσει τις δεσμεύσεις της προς τους Ευρωπαίους εταίρους της, αλλά στις Βρυξέλλες σιωπούν ως προς το κατά πόσον οι εθνικοί πολιτικοί πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους προς τους ψηφοφόρους τους. Σε μια δημοκρατία, όπου θα κυβερνούν κάτω από τη συναίνεση του λαού, η δύναμη είναι δανεική. Κάνουμε ό, τι υποσχόμαστε, ακόμα κι αν κοστίζει ένα γεύμα στις Βρυξέλλες, ένα “αρνητικό” προφίλ των μέσων ενημέρωσης, ή μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο.
Όταν στη μακρά νύχτα της Ευρώπης το 1939-45, ήρθε ο πόλεμος στη Φινλανδία με τις χιονοθύελλες του χειμώνα, η μητέρα μου ήταν ένα από τα οκτώ αδέλφια που μεγάλωναν σε μια μικρή φάρμα στην κεντρική Φινλανδία, όπου οι παππούδες μου τα έφερναν βόλτα με μια λιτή διαβίωση. Οι δύο νεαροί θείοι μου έσπευσαν στο μέτωπο και οι δύο τραυματίστηκαν σε δράση κατά τη διάρκεια της αιματοχυσίας της Ευρώπης. Ανατράφηκα να γνωρίζω ότι ο πόλεμος γενοκτονίας δεν πρέπει ποτέ ξανά να επισκεφθεί στην ήπειρό μας και κατανόησα τις αξίες και τις αρχές που οδήγησαν αρχικά στη δημιουργία αυτού που έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή η Ευρώπη, αυτό το όραμα, ήταν αυτό που προσέφερε στο λαό της Φινλανδίας και όλη την Ευρώπη το δώρο της ειρήνης που βασίζεται στη δημοκρατία, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την επικουρικότητα. Αυτή είναι η Ευρώπη που αξίζει να έχουμε, γι ‘αυτό με μεγάλη θλίψη βλέπω αυτό το σχέδιο να τίθεται σε κίνδυνο από μια πολιτική ελίτ που θα μπορούσε να θυσιάσει τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων της Ευρώπης, προκειμένου να προστατευθούν ορισμένα συμφέροντα των εταιρειών.
Η Ευρώπη μπορεί ακόμα να ανακάμψει από αυτή την μοιραία ασθένεια και την παρακμή. Η αφερεγγυότητα πρέπει να εκκαθαριστεί από το σύστημα και αυτό πρέπει να γίνει ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πάντα το σωστό μονοπάτι για τη Φινλανδία και την Ευρώπη.
GS

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ (ΤΡΑΠΕΖΑ)

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Π. Οικονομόπουλος, Γ Καισάριος High TV, Πέμτη April 28 2011

Eρωτήσεις αναγνωστών για την αναδιάρθρωση

Γιώργος Καισάριος- Χρέος και ΑΕΠ: Το σημαντικότερα διάγραμμα του αιώνα

Όλοι νομίζουν ότι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε η ότι αν μειώσουμε το συνολικό δανεισμό, αυτό θα σημαίνει ύφεση.
Η λογική λέει ότι όσα λιγότερα έχουμε να ξοδεύουμε, τόσο λιγότερο θα είναι το ΑΕΠ.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω τον μαθηματικό ορισμό του ΑΕΠ.
ΑΕΠ = Δημόσιες δαπάνες + Ιδιωτικές δαπάνες + δαπάνες νομικών προσώπων +(-) εμπορικές συναλλαγές.
Πουθενά σε αυτή την εξίσωση λοιπόν δεν έχουμε τον παράγοντα χρέος. Οι δαπάνες του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα είναι συνάρτηση του πόσα ξοδεύεις όχι πόσα δανείζεσαι.
Είναι όμως γεγονός ότι ένα μέρος αυτών που ξοδεύουμε αποτελούνται από δανεικά (χρέος). Άρα το πόσα δανείζεσαι μπορεί να επηρεάσει τις δαπάνες και βέβαια το ΑΕΠ.
Αν όμως κάποιος θέλει να συμπεριλάβει τον παράγοντα χρέος στην εξίσωση, τότε θα πρέπει να συμπεριλάβει και τον παράγοντα τοκοχρεολύσια. Το χρέος το οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να αυξήσεις το ΑΕΠ σου δεν είναι χωρίς κόστος.
Ας εξετάσουμε τώρα τι έγινε κατά το οικονομικό έτος 2009 εν Ελλάδι. Το ταμειακό έλλειμμα της Ελλάδος ήταν €30 δις (αυξήθηκαν δηλαδή αυτά που χρωστάμε κατά αυτό το ποσό) αλλά η οικονομία σημείωσε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 2%!!
Μας πως είναι δυνατόν, να αυξάνει κάποιος τις δαπάνες του και να μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα;; Σύμφωνα δηλαδή με την λογική της πιο πάνω εξίσωσης, θα έπρεπε το ΑΕΠ να αυξηθεί.
Αυτό που γίνεται είναι το εξής. Από ένα σημείο και μετά, το χρέος είναι τόσο μεγάλο που, ολοένα και περισσότεροι πόροι πάνε για την εξυπηρέτηση αυτού, με αποτελέσματα όσο χρέος και να προσθέσεις (και όσες δαπάνες και να κάνεις), λειτουργεί επιβαρυντικά ως προς την ανάπτυξη.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, ας δούμε το πιο κάτω διάγραμμα.
image
Όπως δείχνει το πιο πάνω διάγραμμα, το 1966 κάθε δολάριο αύξησης του χρέους προσέθετε $.90 cents στο ΑΕΠ των ΗΠΑ. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε το χρέος, όλο και λιγότερο ΑΕΠ έβγαινε από κάθε καινούργιο δολάριο χρέους.
Στο τέλος του 2009 λοιπόν φτάσαμε στο σημείο για κάθε δολάριο φρέσκου χρέους, να δούμε επιβάρυνση (και όχι ανάπτυξη) στο ΑΕΠ κατά $.45 cents!!!
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί στην Ιαπωνία τώρα και πολλά χρόνια. Όσο χρέος και να έχει αναλάβει, το ΑΕΠ δεν έχει πάει πουθενά. Το ΑΕΠ της Ιαπωνίας είναι στα ίδια επίπεδα τώρα και 10 χρόνια, παρόλο που το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ιαπωνίας έχει διπλασιαστεί.
Τώρα στα του οίκου μας. Η κυβέρνηση κάνει πάρα πολύ μεγάλο λάθος που έχει σαν πολιτική να συνεχίσει να αυξάνεται το Ελληνικό χρέος. Έλλειμμα 8% που ευελπιστεί για το 2010 δεν είναι κανένα κατόρθωμα.
Όσο το χρέος θα αυξάνεται, τόσο επιβαρυντικό θα είναι στην ανάπτυξη. Άρα το παραμύθι που λένε ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες διότι αυτό θα επιφέρει ύφεση είναι παραμύθια. Αν θα έχουμε ύφεση θα έχουμε για άλλους λόγους και όχι διότι θα μειώσουμε τις δαπάνες και θα ισοσκελίσαμε τον προϋπολογισμό.
Αν θα έχουμε ύφεση, θα είναι διότι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου, η εξυπηρέτηση του χρέους αποσπά τεράστιους πόρους από την οικονομία (και την τσέπη του καθενός) και δεν μας περισσεύουν λεφτά για κάτι άλλο.
Το να προσπαθείς δηλαδή να καταπολεμήσεις την ύφεση με περισσότερο χρέος είναι λάθος διότι θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση, όσο αυξάνεται το Ελληνικό χρέος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να δούμε ανάπτυξη και όλο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από το σημείο εκείνο από όπου θα μπορεί η κατάσταση να αντιστραφεί.


Γιώργος Καισάριος

Follow me on twitter
georgek@market-talk.net


Εντυπωσιακά συμπεράσματα

Απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την αναδιάρθρωση

Η απάτη για την χρεωκοπία της Ελλάδας

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

"Κατακλυσμιαίο σοκ"

"Κατακλυσμιαίο σοκ", όπως αναδιάρθρωση, εδώ και τώρα!


 

Θεραπευτικά εργαλεία από την ψυχιατρική προτείνουν γερμανοί οικονομολόγοι για να δοθεί λύση στο ψυχόδραμα μετά την νέα διόρθωση προς τα πάνω ελλείμματος και χρέους Αναδιάρθρωση, εδώ και τώρα, υπογραμμίζουν.





Τη ψυχιατρική θεραπευτική μέθοδο του λεγόμενου «κατακλυσμιαίου σοκ» προτείνουν γερμανοί οικονομολόγοι ως τρόπου διεξόδου από το «ελληνικό πρόβλημα». Όπως, για παράδειγμα,  σε αυτούς που πάσχουν από υψοφοβία, τους αναγκάζουν να ανέβουν ψηλά και να κοιτάξουν προ τα κάτω, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση η αναδιάρθρωση με ότι αυτό συνεπάγεται είναι κάτι το αναπόφευκτο και αναγκαίο.
Υπό αυτό το πρίσμα η γερμανική έκδοση των FinancialTimes, θεωρεί ότι η διαχείριση της ευρωκρίσης έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια των πολιτικών με τους επενδυτές να δυσπιστούν ακόμη και έναντι της Ισπανίας. «Ενώ οι εικασίες για ελληνική στάση πληρωμών τείνουν να αυτονομηθούν, μεταξύ των επενδυτών μεγαλώνουν οι φόβοι για το χειρότερο δυνατό σενάριο: να καταφύγει η Ισπανία στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης», υπογραμμίζει ο σχολιαστής της.
«Στη χθεσινή έκδοση ομολόγων της ισπανικής κυβέρνησης οι επενδυτές έδειξαν μεν ενδιαφέρον, αλλά για την τρίμηνη διάρκεια απαίτησαν επιτόκιο-ρεκόρ της τάξης του 1,4% ετησίως, δηλαδή 0,5% περισσότερο από την προηγούμενη δημοπρασία ομολόγων ίδιας διάρκειας το Μάρτιο».
                                                                                        
Από την πλευρά του ο Βόλφγκανγκ Γκέρκε, προέδρου του Χρηματοπιστωτικού Κέντρου Βαυαρίας, θεωρεί πλήγμα την αναδιάρθρωση για τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα ασφαλιστικά ταμεία που αγόρασαν ελληνικά ομόλογα λόγω του υψηλού τους επιτοκίου, αλλά…. «Οι κίνδυνοι υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε για το πρόβλημα. Καθίσταται σαφές πλέον ότι η Αθήνα παράγει όλο και περισσότερο χρέος από ότι έχει ανακοινώσει, και μέχρι τώρα το βάρος που προκύπτει μεταφέρεται στους φορολογούμενους των χωρών της Ευρωζώνης. Αν διαγράφονταν μέρος του ελληνικού χρέους, τότε οι τράπεζες που πιστεύεται ότι θα πρέπει να σωθούν, πράγματι θα σώζονταν».
Τί (δεν) λέει η γερμανική κυβέρνηση
Σιγή ιχθύος τηρεί η γερμανική κυβέρνηση. Οι τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγιναν πριν από καιρό, το νόημα των λεγομένων του ήταν «απελθέτω απ΄εμού» το ποτήρι της αναδιάρθρωσης. Χθες το απόγευμα εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών είπε ότι η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να μη πυροδοτεί τις εικασίες που γίνονται για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης.
Ο ίδιος εκπρόσωπος πρόσθεσε ότι το θέμα θα απασχολήσει και πάλι το Βερολίνο τον Ιούνιο, όταν θα υπάρχει πάνω στο τραπέζι και επίσημα η έκθεση της. Αντίθετα, εκφράζοντας την γραμμή του κόμματος των Φιλελευθέρων, κυβερνητικού εταίρου της καγκελαρίου Μέρκελ, ο βουλευτής Φρανκ Σέφλερ, ζήτησε να εφαρμοστεί στον πράξη η μέθοδος του κατακλυσμιαίου σοκ, και μάλιστα άμεσα.
«Η πολιτική, ή θα πρέπει να συνεχίσει την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους, αλλά τότε θα γίνουμε, νωρίς ή αργά, την Πορτογαλία, την Ισπανία και το Βέλγιο να ακολουθούν, ή θα πρέπει να πατήσει το κουμπί κινδύνου που σημαίνει συντεταγμένη αναδιάρθρωση, κάτι τέτοιο θα έστελνε μηνύματα και σε άλλες χώρες με το ίδιο πρόβλημα.

ΠΗΓΗ http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15034242,00.html
dpa/ftd/ts/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ.σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Kαζάκης Δημήτρης: Περί Χρέους και Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου


Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και δεν θα το λύσει καμία διεθνής επιτροπή ελέγχου


Αγαπητέ φίλε,

Προσωπικά δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια και τις προθέσεις της κ. Σοφίας Σακοράφα, όμως η ιστορία της διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους δεν είναι ούτε απλή, ούτε αθώα υπόθεση.

Τυχαίνει να γνωρίζω ποιοι σε διεθνές επίπεδο προωθούν αυτή την πρόταση και η δράση τους δεν είναι καθόλου αθώα. Πρόκειται για διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Bretton Woods, CATDM, Attac, Transform, κοκ) που χρηματοδοτούνται είτε απευθείας από άτυπα όργανα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ (ιδρύματα, think tanks, κλπ.), είτε από το ειδικό κονδύλι του ΟΗΕ που χρηματοδοτεί την προώθηση της «παγκοσμιοποίησης», είτε από οργανώσεις δήθεν κοινωφελούς σκοπού που πίσω τους βρίσκονται τράπεζες και πολυεθνικές, είτε απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα πλαίσια της προώθησης του «εθελοντισμού».

Το «κίνημα» αυτό, που δυστυχώς παρέσυρε και μια σειρά έντιμους μελετητές του προβλήματος, αλλά και αγωνιστές, δημιουργήθηκε την εποχή που μετά την επιβολή του σχεδίου Μπέικερ από τις ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, οι λαοί στην περιοχή άρχισαν να ορθώνουν το ανάστημά τους και να απαιτούν την διαγραφή του χρέους για να γλυτώσουν μια και καλή από τους διεθνείς τοκογλύφους, το ΔΝΤ και τις «διεθνείς λύσεις» του προβλήματος που προωθούν οι ΗΠΑ (
όπως ήταν το σχέδιο Μπέικερ και Μπράντι, τα οποία αποτελούσαν αναδιάρθρωση του χρέους με «βαθύ κούρεμα» και τα οποία κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τις χώρες εκείνες που τα αποδέχτηκαν)

Αυτό ήταν και Βασικό
όπλο ενός λαού για να επιβάλει τη (μερική ή ολική) διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους του, ήταν και παραμένει η αποκατάσταση και θωράκιση της εθνικής κυριαρχίας του από κάθε άποψη. παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες των διεθνών τραπεζών, των πολυεθνικών και φυσικά όλων εκείνων των χωρών που στηρίζουν την παντοκρατορία τους στο ξεζούμισμα των άλλων χωρών. Για να χτυπηθεί αυτό το λαϊκό αίτημα εμφανίστηκε το «κίνημα» των διεθνών ΜΚΟ που έναντι της διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας και της διαγραφής του τοκογλυφικού χρέους, αντιπρότεινε τη δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους που με την συγκατάθεση οφειλέτη και πιστωτή θα διερευνά και θα αποφασίζει ποιο μέρος του χρέους είναι «δίκαιο» για να το επωμιστεί ο λαός της οφειλέτριας χώρας. Αυτή η επιτροπή θα έχει το καθεστώς ενός ιδιότυπου δικαστηρίου της Χάγης και οι αποφάσεις του μπορεί να μην είναι δεσμευτικές, αλλά, όπως κανείς καταλαβαίνει, μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά σε βάρος ενός λαού που διεκδικεί την παραγραφή, ακύρωση του χρέους, πέρα από αυτό που η επιτροπή θα κρίνει ως «άδικο». Με αυτόν τον τρόπο αναιρείται το μοναδικό όπλο που έχει ένας κυρίαρχος λαός για να αντιμετωπίσει τους διεθνείς τοκογλύφους: την ασυλία του κράτους του λόγω εθνικής κυριαρχίας.

Ποιο όμως τμήμα του χρέους είναι «δίκαιο» και ποιο «άδικο»; Από ποια σκοπιά και με ποια κριτήρια μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο; Οι ΜΚΟ προωθούν την ιδέα ότι «άδικο» χρέος είναι μόνο εκείνο που αποτελεί προϊόν ύποπτης συναλλαγής ανάμεσα σε κυβερνήσεις και δανειστές. Γι’ αυτό και ζητούν τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, ώστε να διαπιστωθεί ποια είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής. Ως τυπικό παράδειγμα αναφέρεται αυτό που έκανε το Εκουαδόρ και πρόεδρος της χώρας Κορέα. Ωστόσο υπάρχουν πολλά και σοβαρά ερωτηματικά. Για παράδειγμα: όταν μια χώρα, όπως το Εκουαδόρ, ο κύριος όγκος του χρέους του είναι μέσα από δανειακές συμβάσεις με τράπεζες, τότε ο έλεγχος μπορεί να γίνει εξετάζοντας μία-μία τις συμβάσεις και το πώς διατέθηκαν τα κονδύλια της συγκεκριμένης σύμβασης. Τι θα γίνει όμως αν το χρέος είναι σχεδόν στο σύνολό του ομόλογα που εκδίδονται, τοποθετούνται και διακινούνται ελεύθερα στη διεθνή αγορά (πρωτογενή και δευτερογενή), όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας; Τότε τι σημαίνει έλεγχος σ’ αυτή την περίπτωση; Απολύτως τίποτε. Οι ειδικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην περίπτωση δανεισμού μέσω δημοπρασίας ομολόγων, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι αν έγινε σωστά και νόμιμα η δημοπρασία, αν οι διαμεσολαβούσες τράπεζες αμείφθηκαν με μεσιτεία που δεν παραπέμπει σε ύποπτες συναλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέφτουν μίζες και εξαγορές με τα ομόλογα. Όμως οι μίζες και τα συναφή δίνονται μετά μέσω κυρίως της δευτερογενούς με χειραγώγηση της αγοραπωλησίας των ομολόγων, ή παραγωγών πάνω σ’ αυτά τα ομόλογα, κοκ, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί διότι, όπως λένε οι επαίοντες, η αγορά αυτή είναι τόσο διαφανής όσο ένα ποτήρι γάλα. Επομένως όταν εμφανίζονται κάποιοι, δήθεν γνώστες και ειδικοί, στην Ελλάδα και μιλούν για έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, αυτό που είναι πιθανό να συμβαίνει είναι δυο πράγματα: είτε πρόκειται για ανίδεους που προσπαθούν να κάνουν καριέρα πάνω στην «κασίδα του ψωριάρη», είτε πρόκειται για σκοπιμότητα. Και η σκοπιμότητα είναι απλή: να βγει λάδι ο μεγαλύτερος όγκος του χρέους, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ελεγχθεί τουλάχιστον με τον τρόπο που ισχυρίζεται η «διεθνής επιτροπή». Φανταστείτε τι θα γίνει αν σε κάποια φάση η κυβέρνηση, ετούτη ή κάποια άλλη που μπορεί να την διαδεχθεί για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, δώσει στη δημοσιότητα τις συμβάσεις δανεισμού, που αφορούν μόλις το 0,5% του δημόσιου χρέους της χώρας και διορίσει μια επιτροπή σαν αυτήν που ζητάνε οι διεθνείς ΜΚΟ. Ότι κι αν αποφανθεί αυτή η επιτροπή το συντριπτικό μέρος του χρέους – δηλαδή, τα ομόλογα – δεν μπορούν να ελεγχθούν και έτσι θα εξαγνιστούν για να εμφανιστούν ως «δίκαιη» οφειλή. Με άλλα λόγια στρώνεται ο δρόμος για να καμφθεί το ισχυρό λαϊκό επιχείρημα, που πηγάζει από το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού, ότι «δεν έκανα εγώ τον λογαριασμό, άρα δεν οφείλω να τον πληρώσω». Κάτι το οποίο σχετικά εύκολα μπορεί να τεκμηριωθεί, όχι μόνο μακροοικονομικά, όπως το έχουμε κάνει επανειλημμένα, αλλά και πολύ συγκεκριμένα, αρκεί να ανοίξουν όλοι οι δημόσιοι λογαριασμοί και όχι μόνο οι όποιες δανειακές συμβάσεις.

Όμως ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι κύριοι αυτοί που προτείνουν τη «διεθνή επιτροπή» ξέρουν ή μπορούν να βρουν το ύποπτο ή παράνομο χρέος, πόσο από το χρέος μπορεί να πληρώσει ένας λαός; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν απαντά. Για παράδειγμα ας πούμε ότι το ύποπτο ή παράνομο χρέος είναι 50-60%, ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι το υπόλοιπο χρέος μπορεί να πληρωθεί από τον λαό και την χώρα; Όταν μια χώρα και ένας λαός έχει κυριολεκτικά λεηλατηθεί επί δεκαετίες και έχει οδηγηθεί στην χρεοκοπία, τι σημαίνει «δίκαιο» και «άδικο» χρέος όταν η χώρα και ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει τίποτε; Εκτός κι όλα αυτά στήνονται για να εξαναγκάσουμε την χώρα και τον λαό της που δεν μπορεί να πληρώσει, να ξεπουληθεί όχι για όλο το χρέος, αλλά μόνο για εκείνο το χρέος που είναι «δίκαιο». Τέτοια περίπτωση είναι και η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος, τουλάχιστον άνω του 90%, είναι συσσωρευμένοι τόκοι πάνω σε κεφαλαιοποιημένους τόκους παλιότερων δανείων. Με άλλα λόγια το χρέος της χώρας έχει δημιουργηθεί κατά κύριο λόγο πληρώνοντας πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι τα αρχικά δάνεια – που έτσι ή αλλιώς έχουν ξεπληρωθεί δεκάδες φορές έως σήμερα – ήταν «δίκαια», γιατί μια χώρα και ένας λαός να ξεπουλιέται για να πληρώνει πανωτόκια; Αυτό ακριβώς το ζήτημα, που δεν είναι μόνο πρόβλημα της υπερχρεωμένης Ελλάδας, ήρθε να αντιμετωπίσει η πρόταση του ΟΗΕ (Απρίλιος του 2010) που θεωρεί ως «απεχθές χρέος» όχι μόνο εκείνο που είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής, αλλά κάθε χρέος που για να πληρωθεί οδηγεί στην καταστρατήγηση, παραβίαση, ή και κατάργηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν λοιπόν μια χώρα αναγκάζεται να συνθλίψει τη δουλειά και τα εισοδήματα του λαού της, να περικόψει δραστικά δημόσιες και κοινωνικές παροχές και να ξεπουλήσει την περιουσία της και έτσι να θέσει την ασφάλεια, την ευνομία και την ομαλότητά της σε κίνδυνο, προκειμένου να πληρώσει τους δανειστές της, τότε το χρέος της θεωρείται «απεχθές» και οφείλει να αρνηθεί την πληρωμή του. Τάδε έφη ο ειδικός επιτετραμμένος για την μελέτη και αντιμετώπιση του χρέους σε εισήγησή του προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010, η οποία κατά πλειοψηφία έγινε αποδεχτή από αυτό το διεθνές σώμα. Και είναι μάλλον περίεργο που όσοι σκίζονται για τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων στην Ελλάδα, δήθεν για να αποκαλύψουν το μέρος του χρέους που είναι «απεχθές», τους διαφεύγει ως δια μαγείας αυτή η σημαντική συμβολή του ΟΗΕ στην έννοια του «απεχθούς χρέους».


Στη θέση λοιπόν του αιτήματος
για διεθνή επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους, πρέπει να μπει το βαθιά δημοκρατικό και λαϊκό αίτημα για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών ώστε να δούμε που και πώς προέκυψαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους και προς όφελος τίνος δαπανήθηκαν τα κονδύλια του δημόσιου ταμείου (τακτικά και δανειακά). Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι, οι ρεμούλες και οι αρπαχτές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο όταν οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνουν πραγματικά δημόσιοι, δηλαδή προσβάσιμοι και ελέγξιμοι από όλους του πολίτες και όχι μόνο από επιλεγμένους «ειδικούς», υπό την άμεση εποπτεία του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου που δεν θα είναι υποτελές της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουν ότι δεν επιτελούν το έργο για το οποίο τους έχουν στείλει στο κοινοβούλιο, κοκ. Φυσικά, ύστερα από τον αναγκαίο δημοσιονομικό έλεγχο – με αναδρομική ισχύ – όποιος βρεθεί ότι εμπλέκεται σε διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολιτικός, κόμμα ή εταιρεία, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και να κατασχεθεί η περιουσία του στο σύνολο της ως ελάχιστη αποζημίωση για τις πράξεις του.


Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, η μια πρόταση περί «διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους»
αναθέτει πάλι σε κάποιους άλλους, ειδικούς ή μη, το ζήτημα που πρέπει να λύσει ο ίδιος λαός διεκδικώντας και κατακτώντας επιτέλους τη δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Και δημοκρατία θεμελιώνεται σε δυο βασικές αρχές: την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Αρχές που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν με το επαχθές και απεχθές δημόσιο χρέος της χώρας και το καθεστώς υποδούλωσης και κατοχής που έχουν επιβάλει οι δανειστές, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ.


Με ειλικρινείς χαιρετισμούς
 
Δημήτρης Καζάκης


ΠΗΓΗ: http://kostasxan.blogspot.com/2011/01/blog-post_180.html
Posted by Κωνσταντίνος on Δευτέρα, Ιανουάριος 17, 2011

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ευριπίδης Μπίλλης: Τι θα ήταν καλύτερο από πλευράς μόνον οικονομίας;

Ερώτημα:
Τι θα ήταν καλύτερο από πλευράς μόνον οικονομίας;
(αν εξαιρέσουμε δηλαδή την υποδούλωση της χώρας και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο με το μνημόνιο του ΓΑΠ)

1. Να γινόταν από την αρχή το κούρεμα του χρέους  και το άνοιγμα του χρόνου αποπληρωμής (σε συμφωνία με τους δανειστές μας και με κατάλληλους χειρισμούς για να μην θιγούν ταμεία κτλ )
2. ή η «ηρωϊκή» προσπάθεια του ΓΑΠ να ανακτήσει «την αξιοπιστία» του  και για να βγεί γρήγορα στις αγορές για δανεικά, όπως μας έλεγε;

Γράφω του και όχι της χώρας γιατί δείχνει να θεωρεί ότι μας έχει όλους εμάς τους «απαταιώνες» Έλληνες στο τσεπάκι του.

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει να διευκρινιστεί για ποιον ερωτάμε αν θα ήταν καλύτερα;  Για τις αγορές του Πρωθυπουργού μας ή για τον Ελληνικό λαό. Παρατηρώ:

1.  Με τη λύση ΓΑΠ, στην οποία επιμένει σήμερα με «παιδικό» πείσμα ο Πρωθυπουργός, (ίσως για να πείσει τον εαυτόν του, ότι «ήταν η μοναδική λύση»), όπως γνωρίζουμε βούλιαξε η Ελληνική Οικονομίαδημιουργήθηκε τεράστια ύφεση, τεράστια ανεργία, αύξηση τιμών και πληθωρισμός (μας τάζανε ότι ότι με την μείωση μισθών θα πέφτανε οι τιμές των προϊόντων που τα πλείστα είναι εισαγόμενα), δημιουργήθηκε οικονομικό αδιέξοδο των πολιτών που μειώθηκαν οι απολαβές τους όχι όμως και οι υποχρεώσεις τους και άρχισαν να κατάσχονται οι περιουσίες τους (και λόγω της ανεργίας), συνεχώς μειώνονται τα έσοδα του κράτους και η δυστυχία απλώθηκε σε όλη τη χώρα. 

2.  Το «κέρδος» ήταν μόνον για τις αγορές που θα πάρουν αμέσως 110 δις ευρώ του δανείου της τρόϊκας που «υπερήφανα» μας έλεγε ο ΓΑΠ ότι θα εξοφλούσε «αμ έπος αμ έργον» και θα έβγαινε στις αγορές.  Φαίνεται βέβαια ότι από την αρχή οι αγορές είχαν άλλην γνώμη και τα δάνεια από τις αγορές θα μείνουν στα όνειρα του ΓΑΠ.  Δεν είναι δα και τόσον «χαζές» οι αγορές για να δανείσουν μια χώρα εκεί που τη κατάντησαν.

3.  Με την πορεία που ακολουθεί θα «ιδιωτικοποιήσει» την κρατική περιουσία υποτιμημένη όπως είναι, για μια «δεκάρα».
Μας είπε επίσης ότι το έκανε για να «σώσει» τις τράπεζες μας. Ουσιαστικά όμως ο δρόμος που διάλεξε χαντάκωσε και τις Ελληνικές τράπεζες γιατί και αυτές παρουσιάζουν την εικόνα της Ελληνικής οικονομίας, όπως την κατάντησε. Η μετοχή της ΕΤΕ που είχε φτάσει τα 35 ευρώ σήμερα στοιχίζει μόνον 5,5 ευρώ και είναι όριμο φρούτο για «αξιοποίηση».
Ανάλογη εικόνα παρουσιάζουν οι μετοχές του ΟΤΕ κτλ, πράγμα που προφανώς ήταν ο στόχος  «των αγορών» ώστε να «αξιοποιηθούν» εύκολα.

4.  Εν ολίγοις, με τη λύση του ΓΑΠ όλα θα «αξιοποιηθούν», θα «ιδιωτικοποιηθούν» τουτέστιν θα ξεπουληθούν.

Όμως και πάλιν, δεν σώζεται η χώρα με τα 50 ή 100 δις τζάμπα ξεπουλήματος γιατί ήδη η χώρα μας χρωστα $400 δις δολλάρια, πολύ περισσότερα από ότι χρώσταγε όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ.
<http://www.economist.com/content/global_debt_clock>

5.  Στην τελευταία δ/νση μπορείτε μπορείτε να βρείτε ότι χώρες ως , η Ιταλία, το Βέλγιο, ακόμα και η Γαλλία, είναι σε ίδια αν όχι σε χειρότερη θέση από την χώρα μας (αν λάβουμε υπ όψη και το μέγεθος  του χρέους τους).
Εκεί όμως δεν διανοήθηκαν οι αρχηγοί των κρατών να αποδεχθούν μέτρα ως αυτά του ΓΑΠ και να καταστρεψουν τις οικονομίες τους.

Εν ολίγοις, κανείς δεν βλέπει φώς με τη λύση ΓΑΠ εκτός από την επερχόμενη με μεγάλη καθυστέρηση αναδιάρθρωση και επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους.

Αργά όμως, γιατί για να πάρουν οι αγορές άμεσα 110 δις καταστράφηκε η οικονομία της χώρας με στόχο των αγορών το ξεπούλημα της.

6.  Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς πώς θα ήταν η χώρα αν ακολουθούσε από την αρχή τη λύση που συνέφερε τον Ελληνισμό και όχι τις αγορές.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι για να είναι κανείς Έλληνας πρέπει να αισθάνεται Έλληνας και να μην βλέπει ψυχρά τον λαό του ούτε να τον διασύρει διεθνώς ως απαταιώνα.  Αυτός που το έκανε προφανώς δεν αισθάνεται Έλληνας.

7.  Μάθαμε ακόμα ότι ο Πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις αρχές που ακολουθεί, σιγά σιγά η βήμα βήμα (ή step by step στην αγαπημένη του γλώσσα), δεν θα ανακοινώσει αμέσως όλες τις «αξιοποιήσεις» για να μην μας τρομάξει ή για να εμπεδώσουμε τι συμβαίνει.  Όπως είπε και ο Noam Chomsky:

«Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη.  Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.»

Και ο θεός πλέον σώζει την Ελλάδα.

Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

«Η ΕΕ δεν πιστεύει στην Ελλάδα»

«Η ΕΕ δεν πιστεύει στην Ελλάδα»


Στροφή 180 μοιρών της ευρωζώνης στο θέμα της αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους διαπιστώνει η γερμανική έκδοση των Financial Times. Η ευρωζώνη βλέπει αναδιάρθρωση και ο Παπακωνσταντίνου το σκέφτεται, γράφει η εφημέριδα



Στην ηλεκτρονική της έκδοση η εφημερίδα επικαλείται εκπροσώπους πολλών κυβερνήσεων, οι οποίοι επιβεβαιώνουν ότι δεν αποκλείεται πλέον μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Ο λόγος για τον οποίο συντελείται αυτή η αλλαγή στάσης στις χώρες της ευρωζώνης είναι ότι αμφισβητείται όλο και περισσότερο η ικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει εντός του 2012 στις αγορές προκειμένου να αναχρηματοδοτήσει ένα μέρος του χρέους της, γράφει η εφημερίδα.
Οι Financial Times προσθέτουν ότι στην περίπτωση αυτή θα ήταν πολύ υψηλές οι δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους τις οποίες θα έπρεπε να καλύψουν χώρες της ευρωζώνης. Ενδεχόμενη παράταση και αύξηση του πακέτου διάσωσης της Ελλάδας είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί και να εξηγηθεί πολιτικά στις χώρες της ευρωζώνης. «Θα πρέπει να ληφθούν οι δέουσες αποφάσεις», φέρεται να δηλώνει στην εφημερίδα αξιωματούχος υπουργείου Οικονομικών μεγάλης χώρας-μέλους της ευρωζώνης. «Θα πρέπει να έχουμε για την περίπτωση αυτή ένα σχέδιο στην τσέπη», φέρεται να δηλώνει στην εφημερίδα σύμβουλος πρωθυπουργού χώρας της ΕΕ που δεν κατονομάζεται.

Ο Παπακωνσταντίνου το σκέφτεται


Η γερμανική οικονομική εφημερίδα αναφέρει ότι ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα έπληττε και άλλες προβληματικές χώρες. Στις αγορές θα άρχιζαν οι εικασίες για το εάν θα προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, ενώ θα αυξανόταν το καπέλο επικινδυνότητας επί των ομολόγων τους. «Τα προβλήματα των τριών αυτών χωρών είναι αλληλένδετα. Το ζητούμενο είναι να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό», υποστηρίζεται στην ευρωζώνη.
Στη συνέχεια το δημοσίευμα αναφέρεται στις ενστάσεις που διατυπώνει στο ενδεχόμενο ενός Haircut επί των ελληνικών ομολόγων το στέλεχος του ασφαλιστικού ομίλου Generali Τόρστεν Ούτεχτ. Υπογραμμίζονται επίσης οι κίνδυνοι που συνεπάγεται ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, με δεδομένο ότι δεν προβλέπεται σχετική διαδικασία από την ΕΕ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ο ισχυρισμός της εφημερίδας που θέλει τον έλληνα υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να είναι διατεθειμένος να σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας αναδιάρθρωσης παρά τις διαψεύσεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Σταμάτης Ασημένιος, FTD
Υπεύθ. Σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

Περισσότεροι τίτλοι ειδήσεων

DW-WORLD.DE